Dag één van Glastonbury is er eentje om in te lijsten. Zo’n 118.000 man tussen de glooiende heuvels van zuid-Engeland. Ze lopen in korte broeken en hoge regenlaarzen. Ze slepen metershoge vlaggenmasten met zich mee. Heuvel op en heuvel af. En hebben steevast een halve liter bier of cider in de hand, want iedereen mag zijn eigen drank en eten meenemen naar dit festival en dat wordt dan ook uitgebreid gedaan.
Maar wat misschien nog wel veel eigenaardiger is, is de campingdrift van de Britten. Althans, de campingstoelen-drift. Omdat álles maar dan ook werkelijk alles het terrein op mag worden gesjouwd (dit in tegenstelling tot bijna alle andere festivals). Een familie met vier campingstoelen, een buggy, een koelbox vol bier bijna vooraan bij garage rockband The Hives? Geen uitzondering op de landen van The Worthy Farm. Het gebeurt hier overal.
The Hives maakt zich als dagopener bijna onsterfelijk op de Other Stage. Ze spelen een strakke bijna best hits-achtige show en hebben met de Engelsen de lachers op hun hand. De Zweedse zanger maakt daar dankbaar gebruik van. “Wij zijn de beste band van de wereld. Waarom spelen wij niet als laatste op dit mooie festival? Eigenlijk hadden wij op de laatste dag als laatste moeten staan!” En wie de band een beetje kent, weet dat deze uitspraak met een vette knipoog gedaan wordt. De band is al hartstikke blij om op dit festival te spelen en trekt dan ook alles uit de kast. Tot een sit-down (het hele publiek moet zitten) aan toe.
Het optreden van The Hives is dus al gelijk een mooi begin van het festival. Door het ontbreken van Glastonbury vorig jaar (de Olympische Spelen kregen toen de prioriteit) laat menig bezoeker zien dat ze maar al te blij zijn met weer een nieuwe editie. De sfeer zit er ook goed in bij het respectievelijk nieuwe bandje Peace. Enkele maanden geleden traden ze nog op in het Utrechtse Tivoli en gaven daar een ietwat saaie show, in tegenstelling tot wat ze voor elkaar kregen op de John Peel Stage en dat is maar goed ook. Door de intieme sfeer in de tent wordt hun optreden één groot feest, waar menig bezoeker met bijna elk liedje vrolijk meezingt en danst. Een ijzersterk optreden van Peace, waar we ongetwijfeld binnenkort veel meer van zullen horen.
Hoogtepunten overal. Waar Jake Bugg nog onwennig op de Pyramid Stage staat te spelen, is Dizzee Rascal juist de eerste hoofdact die heel Glastonbury los krijgt. De geliefde Engelse rapper maakt met hele vrolijke en keiharde klanken het publiek aan het dansen, maar weet helaas niet zijn hoge niveau te behouden door het telkens uitnodigen van gasten. Goedkope muziek wordt begeleid met zwijmel zang, al was de nieuwe single Ass Like That een uitzondering. Met alle respect, maar het nieuwe werk begint een beetje als Pitbull te klinken. Dizzee’s nieuwe album komt na de zomer uit. Als dat maar goed gaat.
Dat denkt de bezoeker ook, maar wanneer de laatste twee hits Holiday en Bonkers worden uitgevoerd, vergeet het publiek al gauw het nieuwe album en haar nieuwe nummers. De twee liedjes zijn eigenlijk de redding, want na een waanzinnige opening blijkt het middenstuk de euforie te bedaren. Dat weet Dizzee dus gelukkig goed te maken: hij is weer de held. In combinatie met een spetterend vuurwerkshow wordt het optreden eentje om niet te vergeten. En dat ook nog eens vlak voor Arctic Monkeys. De toon is gezet.
Net voor Arctic Monkeys klinkt Don’t Look Back in Anger van Oasis luid door de speakers. Alsof het de national anthem van Engeland is, wordt het uit volle borst meegebruld door pak ‘m beet 115.000 man. Arctic Monkeys komen het podium op en overwinnen. In anderhalf uur geven ze waarschijnlijk hun beste optreden ooit weg. Hits (voor de liefhebber: bijna dezelfde setlist als op Best Kept Secret festival), hits, hits. Het publiek gaat wild. Schreeuwt mee. Voetbalvuurwerk wordt veel afgestoken in het publiek, waardoor het publiek verandert in een kolkende menigte en de vlaggen als strijdersmasten in de wind wapperen. Alex Turner bewijs opnieuw niet meer het schuwe jongetje van zes jaar geleden te zijn en brengt I Bet That You Look Good On The Dancefloor dan ook met flair: “This one is for the lalalalalaaaaadieeees!”
Glastonbury werkt (de security uitgezonderd) met alleen vrijwilligers. Die vaak maar alleen maar al te blij zijn dat ze een felbegeerd kaartje op deze manier hebben weten te krijgen. Glunderend staan ze achter de bar. Een zestigjarige barman vertelt met pretoogjes dat hij helemaal over the moon is. Florence Welsch (zangeres van de band Florence & the Machine) stond daarnet aan zijn bar. “Ze was zo mooi. Zó mooi. Ze had bordeauxrode nagellak. Mijn vrienden van thuis zijn ook helemaal wild van haar en haar muziek, maar het lukte hen niet ook naar Glastonbury te komen. Ik keek haar aan en vroeg haar: “Miss Welsch, u hoort vast vaak dat u fantastisch bent. Maar zou ik misschien uw hand mogen kussen?” Ze keek op, glimlachte en zei dat ze het heus niet zo vaak hoorde. Maar dat ik haar hand absoluut mocht kussen. Ik ben er nog steeds helemaal van slag van. Hoe moet ik dit mijn maten thuis vertellen?”
Mooie verhalen. Maar dat niet alleen. Het gonst ook van de geruchten op Glastonbury. Zo heeft iedereen een aparte theorie wie dit jaar de suprise acts (dit wordt elke editie gedaan, eerder waren Radiohead en Franz Ferdinand een suprise act) zullen zijn. Zou Daft Punk nu wel of niet komen? En welke vrouwelijke zangeres zingt vanavond met Mick Jagger Gimme Shelter? Is het Lady Gaga? Zou het Florence toch zijn? Zo werd er gefluisterd dat Daft Punk gisterennacht in Arcadia (dancepodium) zou optreden. Duizenden rukten op met de hoop deze twee superhelden te zien. Al kwam iedereen van een koude kermis thuis: het was niet zo. Nu wordt er weer gespeculeerd dat vanavond, na The Rolling Stones en aansluitend Fatboy Slim het Franse electroduo hun opwachting zullen maken. We wachten in spanning af.
