Wie denkt dat ook deze editie van Glastonbury een modderige is, heeft het goed mis. De zaterdag is zonovergoten: een strakblauwe hemel. En de Britten? Die blijven driftig zonnebrand smeren.
Vandaag op het programma: de band waar werkelijk waar iedereen op wacht. Het eerste optreden van The Rolling Stones op Glastonbury festival ooit.
Melody’s Echo Chamber treedt ’s middags op in The Park Stage, een bescheiden podium op de voet van de hoogste heuvel van Glastonbury. De mooie Française brengt dromerige spacepopsongs, fluisterliedjes bijna.
Het publiek staat niet, maar zit weg te dromen in het droge (!) gras met de zon in het gezicht. Helaas staat het geluid nét niet helemaal lekker afgesteld en zijn zo haar teksten nauwelijks te verstaan. Maar ach, op zo’n moment. Wat doet het er nog toe?
De volgende in The Park Stage is Devendra Banhart (hij ziet er uit als een jonge Charles Manson), een freakfolkwonderkind oorspronkelijk uit Venezuela, maar woonachtig in Californië. Zijn liedjes bestaan in feite uit simpele melodieën maar met vaak surrealistische teksten, tegen het idiote aan. In ons thuisland staat ‘ie in Paradiso grote zaal, om maar even aan te geven.
Ook Devendra heeft pech met de muziekinstallatie op The Park Stage: het staat dit keer véél te hard. Devendra en zijn band zijn dan ook bijzonder lang bezig met soundchecken, maar gelukkig komt dit langzamerhand tijdens hun optreden goed.
De band begint met Golden Girls om daarna snel naar bescheiden hitje Baby te gaan. Devendra Banhart krijgt het vrolijke Glastonbury-publiek van de grond met zijn vrolijke Spaanse liedjes en zijn ietwat gekke dansbewegingen. De regenlaarzen worden massaal omlaag gestroopt. Tijd voor een zonnedans!
Al sinds de eerste dag van Glastonbury valt het iedereen op: op het dak van The Pyramid Stage, het hoofdpodium van het festival, is een metersgrote mechanische feniks bevestigd. En iedereen weet dat dit maar één ding kan betekenen: dit moet voor The Rolling Stones zijn.
Michael Eavis, de grote ‘baas’ van Glastonbury, liet eerder weten dolblij te zijn de Stones éindelijk te hebben geboekt. Daar hangt wel een fiks prijskaartje aan: hij heeft een miljoen pond geboden. En dat terwijl alle winst van het festival naar het goede doel gaat.
Mick Jagger zei hierover in het magazine NME: “Glastonbury is heel belangrijk. Vooral voor mijn kinderen, het is hun jaarlijks hoogtepunt.”
Vandaag loopt dan ook het merendeel van de festivalbezoekers in een Stones-shirt en bijna zenuwachtig snellen duizenden na Primal Scream naar The Pyramid Stage. En dan is het nog even wachten: anderhalf uur om precies te zijn.
The Rolling Stones behoeven geen introductie. Of de overige podia vol staan? Joost mag het weten. Het lijkt alsof iedereen is uitgerukt om dit mee te maken. Op de Acoustic Stage speelt ironisch genoeg op hetzelfde tijdstip de Bootleg Beatles, de bekendste coverband van The Beatles.
“After all these years they finally got round to asking us”, grapt Jagger. Het concert is letterlijk hit-na-hit-na-hit-na-hit.
Na de opener Jumping Jack Flash wordt direct It’s Only Rock ’n Roll ingezet, gevolgd door Paint it Black en Gimme Shelter. Waarvan iedereen had verwacht dat er een gastoptreden van een bekende artiest zou komen (dat heeft hij voorgaande concerten wel gedaan met onder andere Lady Gaga, Fergie en Katy Perry). Dat was in dit geval niet zo.
De vertrouwde achtergrondzangeres, Lisa Fischer, ging de zangbattle met Jagger aan en deed dit voortreffelijk. Zij wist hem, in tegenstelling tot alle wereldbekende vrouwen met wie hij dit nummer ooit zong, daadwerkelijk vocaal te overmeesteren.
http://www.youtube.com/watch?v=OM51e8Stat8
Jagger heeft de lachers op zijn hand als hij glimlachend vertelt dat hij eerder Arctic Monkeys nog zag en naar Shangri-La is geweest. Hier op Glastonbury een bekende en beruchte hoek van het festivalterrein, waar diepe house klinkt en het decor eruit ziet als je worst nightmare. Het publiek juicht wanneer ze de herkenning horen. Mick is op het veld geweest!
Hij vervolgt zijn verhaal, dat hij daar een meisje heeft ontmoet en voor haar een nummer heeft geschreven: Glastonbury Girl. Ruim 100.000 man, aanwezig op het veld, gaat uit zijn dak. Een liedje, speciaal voor Glastonbury. Op de melodie van Factory Girl zingt Jagger over reinigingsdoekjes, Primal Scream, MDMA en regenlaarzen. Een feest der herkenning voor velen.
Keith Richards speelt in zijn eentje het wonderschone You Got the Silver en laat zien dat hij vocaal ook nog erg sterk is. Later schuift ex-Stones gitarist Mick Taylor aan. Het is voor het eerst sinds de jaren zeventig dat hij weer meespeelt met zijn ‘oude band’ en zal de gehele tour meespelen als special guest.
Eén drumintro is er slechts voor nodig om het immense publiek volledig uit hun dak te laten gaan: Sympathy for the Devil.
De Britten, niet vies van groots samenzang, beginnen met een oorverdovend “WOEH WOEH” wat nooit meer lijkt te stoppen.
Wanneer Jagger, gekleed in zijn duivelse lange zwarte jas, begint te zingen staat de feniks op het dak van het podium op. Hij opent zijn vleugels en spuwt vuur. Het publiek joelt, brult, klapt, springt, huilt bijna.
Her en der worden flares afgestoken waardoor het publiek er voor The Stones zelf eruit moet hebben gezien als een rode kolkende massa waar vlaggen, vol in de wind, bovenuit steken.
Als je dacht dat dit het is, er komt meer: de toegift. Plots zet een veertig koppen tellend koor You Can’t Always Get What You Want in. En met afsluiter Satisfaction maken The Rolling Stones na bijna twee en een half uur alle verwachtingen waar.
You cán sometimes get what you want, most Michael Eavis den ken.
