Eerder heb je hier op ThePostOnline verslagen kunnen lezen van het grootste openlucht festival ter wereld: het legendarische Glastonbury festival. Is het de moeite waard om volgend jaar te gaan? Wij zetten alle plussen en minnen voor je op een rij.
Vanaf heinde en ver zie je ze al aankomen: festivalbezoers die hun hele campinguitrusting over het festival meezeulen op steekkarretjes of -en ja ze zijn gespot- kruiwagens. Deze moderne nomaden zijn op elk risico voorbereid. Zere voeten? Campingstoel. Dorst? Bier in koelbox. Pijntje? EHBO-kit. Kids? Babypotjes. Verveling? Boeken (ja, echt). En laten we dan vooral de vlaggenstokken met vlag niet vergeten zodat je later op tv kunt terugkijken waar je ook alweer stond. Op Glastonbury mag álles het terrein op (afgezonderd van glas en een verzameling wapens). Fouilleren bij de ingang gebeurt niet. Vuurwerk mag ook mee. Sterker nog: flares worden op een kraampje op het terrein verkocht. Georganiseerde chaos? Het valt alles mee. Ergens is het wel gezellig. Zolang de campingstoel-zitters maar aanvoelen wanneer zij hun kamp moeten opdoeken wanneer er een band begint.
Bring your own: kinderen.
Het is bekend dat Engelsen niet zo fan zijn van schuim op het bier, maar papieren bekers slaan zelfs het aller laatste restje weg. Bier drinken uit papieren bekers is niet fijn, maar op Glastonbury is er helaas geen andere optie.
Bier uit papieren bekers – zo fijn is het heus niet.
Niets aan gelogen: de line-up van Glastonbury is vrijwel iedere editie (zo nu een dan wordt er een jaartje over geslagen zodat het gras kan groeien) goed. Er is namelijk voor iedereen wat wils. Een greep uit wat is geweest?
2011: U2, Coldplay, Beyoncé, Elbow, B.B. King, Paul Simon, Queens of the Stone Age, Radiohead.
2010: Muse, Stevie Wonder, Gorillaz, Shakira, Faithlesss, Snoop Dogg, Pet Shop Boys.
2009: Bruce Springsteen, The Black Eyed Peas, The Prodigy, Lady Gaga, Neil Young, N*E*R*D.
2008: Jay-Z, Neil Diamond, Kings of Leon, Amy Winehouse, Leonard Cohen, Massive Attack.
2007: The Who, Shirley Bassey, The Killers, Arctic Monkeys, Iggy & The Stooges, The Kooks.
Glastonbury programmeert grote namen, maar biedt ook een podium voor kleinere, onbekendere bands. Voor wereldmuziek. Voor jazz, voor blues, voor techno, voor house, voor vrijwel elke uithoek in de muziekwereld die je kan bedenken.
Bij alles wat je op Glastonbury eet, krijg je een houten vork erbij. Stukkie aan het milieu denken, waarschijnlijk. Maar wij zijn geen fan. Als je een houten roerstokje te lang in je koffie laat zitten, smaakt je koffie naar hout. Als je met een houten vork patat met jus eet. Eet je houten patat met houterige jus.
Hier in Nederland kijken we al een beetje verbaasd op van de alcoholregels van Glastonbury. Je mag namelijk álles op het gebied van alcohol meenemen. Als enige groot festival van de hele wereld, overigens. Michael Eavis, de organisator van het festival, ziet namelijk geen problemen en heeft vertrouwen in het publiek dat zij zich gaan gedragen. Ook al neem je kruiwagens vol met whiskey en bier (en die zien we zeker terug) mee, dan is het helemaal prima.
En het werkt. Misschien nog beter dan in Nederland. Op Glastonbury zuipen ze zich nog wel te pletter, maar het zorgt amper voor problemen. In drie dagen tijd zijn er 150 mensen gearresteerd, en dat is al vrij weinig voor in totaal 177.000 mensen. Het zorgt voor hilarische situaties. Zo zagen wij een kale, 40-jarig ogende man lekker zwalkend tegen een melkkraan pissen, waarbij je ook nog zijn pielemuis heel duidelijk kunt zien.
Het maakt het wachten op je cone wat draaglijker. Gaat ‘ie kotsen of niet? That’s the question. En opeens ben je dan aan de beurt met je eten. Kijk, dat is letterlijk klaar terwijl u wacht.
Even later komen twee politieagenten op die man af; hij reageert ineens serieus en er is klaarblijkelijk helemaal niets aan de hand. “Oh joy, it’s Glastonbury”, zegt de politieman laconiek tegen ons. En dat is het. Lekker doordrinken, want de verantwoordelijkheid heb je helemaal in je eigen hand. En niet het festival. Pluspunt!
Het werd groots aangekondigd, en is gelijk na The Rolling Stones te zien. Maar niet op de main stage, maar bij de Arcadia: Fatboy Slim. Tering, dat moet haast wel goed zijn. Maar nee. Het was kut. Ruk. Het zuigt. En of het enkel aan Fatboy Slim zelf ligt, valt te betwijfelen. Hij speelde slechte nummers, dat zeker, maar de Arcadia was een bagger podium. Een robot met in het midden een kooi, waar de dj speelt. En elke tien seconden wordt er vuurgespuwd. Hartstikke mooi, maar na een tijdje irriteer je er mateloos aan en begin je de muziek niet meer te horen. En de muziek is al niet meer te horen. Het enige wat je hoort is dan ook boink boink, en dat is wat anders dan Praise You die we van de bekende dj gewend zijn.
Eindelijk lukte het festivaleindbaas Michael Eavis om The Stones dit jaar naar zijn festival te lokken. Hij moest voor deze wereldband diep in de buidel tasten, maar ze stonden er, zaterdagavond. Waren The Rolling Stones een absolute plus? Ja, een plus met een gouden randje zelfs. Wie de concertregistratie op televisie zag, zou wellicht niet zo enthousiast zijn. Maar wat zij daar live klaarspeelden, was fenomenaal. Hit-na-hit-na-hit met vuurwerk en een vuurspuwende feniks. Dit was wat het publiek wilde. Dit was wat Eavis wilde.
Om dit alles een beetje te nuanceren: het Glastonbury publiek is misschien een tikkeltje verwend. Over het algemeen spelen bands op dit festival goed. Zeer goed. Sterker nog: keer op keer vertellen bands het publiek dankbaar te zijn om op dit festival te spelen. Het lijkt bijna alsof ze een beetje beter hun best doen. En het publiek weet dit. Het is een hele eer om op dit festival te mogen spelen. The Rolling Stones stelden zich dan ook nederig op en lieten merken dat dit niet zomaar een tussenstop van hun wereldtournee was waarna ze na het optreden direct in hun helikopter zouden vertrekken. Toen Mick Jagger vertelde dat hij gisteren Arctic Monkeys zag en later nog naar Shangri-la was geweest (daarover later meer), sloot het publiek hem massaal in de armen. Hij was hier. Hij is één van ons, moeten we met zijn allen voor een split second gedacht hebben. The Stones speelden louter hits, want dat is wat Glastonbury wil. Broederlijke samenzang met een pint ernaast. En dat was het. Met vuurwerk en snerpende gitaren. En als toetje voor de festivalgangers een speciaal liedje: Glastonbury Girl.
Mick krijgt zijn eigen kraantje
De Engelsen zijn gezellig. Ze zijn vriendelijk. En het zijn geweldige mensen met prachtige verhalen. Maar bij concerten zijn ze toch wat minder leuk dan de Nederlanders. Waar wij ook aardig meezingen maar vooral ook goed luisteren naar het optreden, praten Engelsen door alles heen en lijken ze eerder bezig te zijn met hun klapstoeltjes en hun telefoon. Jammer is dat.
Waar we op Lowlands ons vaak verzuchten over die luidruchtige, dronken Engelsen, laten de Engelsen zich op Glastonbury over het algemeen van hun beste kant zien. Massale vechtpartijen? Niets van dat. De Engelsen, notoire meezingers en springers, kunnen hun hart ophalen bij (best)hits optredens als die van The Stones, Arctic Monkeys en Mumford & Sons. Gezongen, dat wordt er. En hard ook. Net voor het optreden van Arctic Monkeys werd de Oasis hit Don’t Look Back in Anger gedraaid. 100.000 man brulden mee alsof het een national anthem was. Tijdens het afsluitende mega concert van Mumford & Sons op zondag haalt de zanger de bands The Vaccines, HAIM & Vampire Weekend op het podium en spelen ze gezamelijk The Beatles hit With A Little Help With My Friends. Het publiek valt elkaar in de armen en schreeuwt mee. Met zijn allen. Zo hard dat de bands bijna niet meer te horen zijn. Zo krijg je het alleen op Glastonbury. Kijk maar.
Mumford & Sons – With a little help from my friends. (slotoptreden)
Of het ligt aan de grootte van de velden en daardoor het geluid verdeeld is of het écht zo is: het lijkt erop dat de Engelsen niet smeken om een toegift. Gaan ze er vanuit dat die paar extra liedjes vanzelf komen? Er wordt nauwelijks gefloten. Nauwelijks gejoeld. Er wordt in stilte toegekeken of een band nu terugkomt of niet.
Godtering. Het was duur, maar als je na vier uur hebt gegeten hoef je de rest van de dag niet meer te eten. Tenzij je dronken bent en dolgraag een midnightsnack wilt. Maar hey, Engelsen zijn echt top in het eten maken. Alsof er een engel over je tong pist. Met name de dubbele rundburger met bacon, komkommer en knoflooksaus. ThePostOnline kwam klaar, zag, en overwon dankzij het (vette) eten.
Chili con carne, festival-style.
Wie culinaire hoogstandjes verwacht, is bij Glastonbury aan het verkeerde adres. De meest voorkomende kraampjes? Fish & Chips, Pies & chips, burgers, roast pork & apple baguettes, full English breakfast, Chinees. Nu zijn wij niet vies van de Engelse keuken, maar ietsie meer variatie hadden we wel op zijn minst verwacht. Waar zijn de goedvullende, darmvriendelijke curries?
Eten op Glastonbury: ongetwijfeld de beste naam die je een fish and chips shop kan noemen
Glastonbury is voor alle leeftijden. De kleinsten kunnen prima bij garage rockband The Hives zitten (foto) of zich verschansen aan het mega speelparadijs in het zuidoosten van Glastonbury, waar een volledige kinderzone staat. Dat inclusief kinderworkshops (hoe leer ik jongleren), kindervoorstellingen in de circustent, een reuzen klimpiratenschip en talloze zandbakken. Ook bijzonder: de vrijwilligers van het festival (alle medewerkers met uitzondering van de security zijn vrijwilligers) zijn niet allemaal twintig. Een vrouw van tachtig wees ThePostOnline de weg. Ze was steward. Een man van 65 stond achter de bar. Omdat ze deze editie niet wilden missen.
Jong en oud staat er. Van rechts naar links: jetset London (stelletje die iets te net gekleed is, normale festivalgangers, een vrouw die aan het lezen is (!) en een oude baas.
In Engeland doen ze niet moeilijk over wc’s. Op meerdere festivals staan groene planken met daarin een hol, waar je én kunt plassen én kunt schijten. Meerdere keren is te zien dat het plaatsen van je diarree moeilijk is. De Dixies zijn er wel, maar daar staan ellenlange rijen voor. Ach, dan moet je even keihard zijn. Maar comfortabel is het zeker niet. En in de brandende zon kan je er maar beter een kilometer omheen lopen. Wel moet erbij gezegd worden dat het veel beter is dan zomaar te gaan wildplassen. Overal staan borden met de tekst ‘Please don’t pee on our land‘ en bij de wc’s ‘Thanks for not peeing on our land‘; de koeien moeten er namelijk na dit festival nog op deze grond grazen.
Wc’s op Glastonbury. Gelukkig geen regen dit jaar, want een dak op je hoofd heb je niet.
Al gelijk bij de eerste dag sprak iedereen hierover. Het werd “your worst nightmare” genoemd. Hoewel ondergetekende nog niet bij een psychiatrische instelling is beland, zijn er wel herinneringen die soms nog wel eens naar boven komen. Vooral de Engelse versie van de Glazen Huis, waar een travestiet nietsvermoedende dronken personen (en ook Eke werd gevraagd) naar binnen vraagt om daar een behandeling te ondergaan. Een piemel (oké, hij was niet te zien maar je zag de randjes) die met een wc ontstopper wordt behandeld, gelik aan de kont, het pissen in een beker die daarna door de travestiet ogenschijnlijk wordt opgedronken. Het gebeurt er allemaal.
En dat is niet het enige van Shangri-la. Je hebt er Hell en Heaven. Waar je bij hel je lekker kunt dansen bij techno in de Anus Lane of Genital Street, kun je bij Heaven onder het genot van prachtige danseressen heerlijk genieten van de heerlijke muziek. Het schijnt dat Prince Harry nog in een kleine daar heeft gedanst bij Thom Yorke, maar helaas was ThePostOnline niet uitgenodigd voor dat feestje. Volgend jaar vast wel. Of je moet toch dat ene Glazen Huis in.
Shangri-La: Michael Eavis de Koreaanse leider. Leuk gebbetje van een kunstenaar.
Het glazen huis in Shangri-La. Waar hele vieze dingen gebeuren.
Shangri-La
Shangri-La: Mordor
Het was móói. Zó mooi weer dat elke grap over het weer door elk optredend artiest op een gegeven moment niet meer grappig was. De zon scheen volop. Waar vrijdag veel witte lichamen te zien zijn, kun je op de zondag vooral rode verbrande blote basten zien. Ach, elk voordeel heb z’n nadeel. Maar een bruine kop heb je dus wel. Genieten.
Uw ThePostOnline verslaggevers zijn op het ergste voorbereid, maar het vergeten van regenlaarzen wordt niet afgestraft door de weergoden. Er is helemaal geen modder te vinden. Daar ga je dan, met je stoere verhalen. Kom je op een familiefeest, kun je niet eens vertellen hoe zwaar en heldhaftig het festival was. En dus heb je het echte Glastonbury gevoel niet gehad. Ach, wij Nederlanders hebben ook over alles te zeiken hè.
Glastonbury heet eigenlijk voluit Glastonbury Festival of Contemperary Arts. Het biedt zoveel meer dan alleen muziek. De liefhebber kan dan ook zijn of haar hart ophalen in het zuidoosten van het terrein. Daar zijn dans-, cabaret-, circus-, en straattheatervoostellingen te vinden. Hoe dat eruit ziet? Zie de bescheiden fotoserie hieronder:
Een echte Helter Skelter voor de kinderen
Straatcircus: sloten losmaken binnen 1 minuut
Straattheater.
Contemporary arts: hoelahoep-lessen voor de kinderen
Contemporary Arts: huiskamerconcert
Peace dome.
