Het zijn hele mooie weken voor de mannen van Editors. Na een zeer geslaagd optreden op Glastonbury en een werkelijk waar fantastische verschijning op Rock Werchter zondag is de Gashouder, Amsterdam aan de beurt. Tom Smith en zijn kompanen hebben hun vierde album onlangs uitgebracht en komen dat vieren.
Editors brengt in 2005 bij een onafhankelijk platenlabel haar debuutalbum The Back Room uit, welke bijna een miljoen keer wordt verkocht. De mannen uit Birmingham verwerven bekendheid, waarna An End Has Start in 2007 op nummer 1 belandt. In 2009 komt het derde album In This Light and On This Evening uit, die niet echt goed wordt ontvangen. Even lijkt dit het eind van de band, maar met hun vierde album The Weight of Your Love maakten ze dat afgelopen week ruimschoots goed: ook dit album staat op nummer 1.
Het is ten eerste een zeer opmerkelijke keuze om niet naar Paradiso, de Melkweg of de Heineken Music Hall te gaan, maar naar de Gashouder. Heeft het te maken met de link met het tweede album, waar op de cover ook een gashoudergebouw staat? Wellicht, wellicht, maar vandaag op Twitter ontwijkt leadzanger Tom Smith elke vraag als het over de gashouder gaat.
Een geslaagde keuze is het wel. Het zorgt voor een intieme sfeer, ondanks dat er heel veel mensen in kunnen. Geen wonder ook dat de Editors er goed aan doen om gelijk bij het donkere nummer Sugar te beginnen. De lichten staan zowat uit en de zaal is donker, wat voor een prachtig begin zorgt. Tom Smith in volle concentratie, maar dan ook echt volle concentratie: niets wordt overgelaten aan het toeval. Elke beweging en elke zwaai die hij maakt; hij heeft erover nagedacht.
“Hello Holland, we are number one!”, schreeuwt Tom Smith uit blijdschap. Inderdaad, onlangs is bekend geworden dat het nieuwe album van de Editors op de nummer één staat in Nederland. Een knappe prestatie. En de dank is groot.
Het publiek merkt het, dat overigens heel erg varieert. Waar achter je een in de veertig jaar oude man, die zijn handjes op de Zanger Rinus-manier, een beetje ongecontroleerd, klapt en ook nog eens zingt, kan staan, kan er voor je een gillende blonde keukenmeid staan. Maar ook een jochie van dertien, of juist een muziekliefhebber van in de zestig. Allemaal verschillende mensen, die eigenlijk voor een aparte sfeer zorgen.
Hoewel de band uit Birmingham met nummers als Smokers Outside The Hospital Doors, Munich en The Racing Rats magistraal staan te spelen (maar ook echt), lijkt het publiek nog niet heel overtuigd. Niet iedereen steekt zijn of haar handen in de lucht, maar staat daar gewoon te kijken. Zijn het stille genieters? Nee, menig mens heeft zijn ogen niet dicht. Je zult bijna denken dat ze de liedjes niet goed kennen, want weinig liedje wordt écht meegezongen.
Toch lijkt het publiek met Two Hearted Spider en Bullets volledig los te komen. De vocale hoogtepunten van Tom Smith worden duidelijk gewaardeerd en ook begint de een na de ander wat meer te springen, waardoor het hoogtepunt niet uit kan blijven. En die komt, van notabene het relatief slecht ontvangen derde album: Papillion.
Het publiek wordt gek, en de show wordt gered. Al gelijk is te zien wat er al die tijd eigenlijk miste: Tom Smith krijgt iedereen pas echt los als hij keihard, maar dan ook keihard Amsterdam roept en zich naar het publiek toewerpt. Een volledige overgave, die hij tot nu alleen in de muziek heeft gegooid. En zo wordt het toch nog een mooi einde, met de nummer één-vinger omhoog die de bandleden nog even laten zien. Ze weten het; Nederland houdt op zijn eigen manier oprecht van de Editors.
