Een echte revolutionair kijkt niet op een lijk meer of minder. Of moet hij vasthouden aan zijn idealen? Danton en Robespierre vechten elkaar tijdens Over het Ij Festivalde catacombe uit onder Amsterdam Centraal.
De afloop is bekend. Danton moet dood. Revolutionair pur sang Robespierre zal zijn bebloede handen aftrekken van zijn confrère. Georg Büchner schreef er een klassieker over, regisseur Joost van Hezik maakte er een theaterversie van voor de Toneelschuur en het Over het IJ festival. Maar het publiek komt er niet zo makkelijk af bij Joost: wij toeschouwers moeten ook keuzen maken in het leven. Revolutie of geen revolutie.
Na tijdens Oerol een kerk te hebben ontheiligd, speelt Dantons Dood nu in de catacomben van het Amsterdamse Centraal Station. Locatie, locatie, locatie is het motto van hedendaagse theatermakers, en dat zullen we weten ook. Op gammele houten bankjes (de 16 euro entree is blijkbaar in de zaalhuur bij de NS gaan zitten) kijken we anderhalf uur naar een bij vlagen fascinerend schouwspel. Boven ons hoofd komen af en toe treinen voorbij, die Dantons Dood een spontane macabere soundtrack verlenen. Tim Linde (bekend van verplegerssoap Malalaika) voegt daar knap uitwaaierende gitaarpartijen aan toe. Jammer dat zijn aandeel als auteur Georg Büchners alter ego zo beperkt is. Zijn muziek hadden we meer willen horen.
Want voor de rest is de rolverdeling snel duidelijk. Sadettin Kirmiziyüz speelt de bloedbeluste Robespierre, waarvoor alle middelen zijn doel heiligen: de eeuwige Revolutie. Zijn ergernis over het lamlendige gedrag van Danton (Justus van Dillen) werkt aanstekelijk. Waarom moet die mooie jongen zo zwelgen in zijn eigen weltschmerz? Ok, zijn vrienden sneuvelen onder de guillotine, maar hij weet overal tussendoor te laveren. Als je maar niets doet, komt het wel goed, hoopt Danton. Wij als kijkers weten wel beter. Je krijgt de neiging als een kleuter hem toe te roepen dat er enge mannen achter het gordijn zitten, dat hij moet proberen te ontsnappen.
De discussies tussen de twee vliegen alle kanten uit, uiteindelijk moeten wij kijkers voor hen beslissen. Een slimme zet van de regisseur. Maar waarom hij het geheel in een ranzig kraakpandinterieur zet, blijft vaag. Ook het aandeel van de twee dames had weggesneden kunnen worden. Een filosofisch duel op leven en dood: meer was niet nodig geweest. Maar goed, het blijft leuk om in ongebruikte ruimten van CS rond te dolen.
Dantons Dood, Overhetij.nl, t/m 14 juli
