Wat vond ik u een leuke vent, Minister President Rutte. Of mag ik gewoon Mark zeggen? Vast wel. Mark, wat vond ik jou een leuke vent. Nog wel eigenlijk, als ik je zie praten, zie lachen, zie fietsen; leuke vent. Maar het gaat om de inhoud hè, niet om de verpakking, noch de uitstraling. Het is daarom dat ik je inmiddels niet meer los kan koppelen van de frustratie die mij bijkans dagelijks overvalt. Als ondernemer en werkgever. Kleine werkgever welteverstaan. MKB’er. en dan de ‘K’. Want Mark, waarom maak je het ons zo moeilijk? Het is dikke crisis, kan niemand ontkennen. Wie houdt de boel overeind, Mark? Wie zorgt dat de economie nog blijft draaien? Ondernemers. Laten we eerlijk zijn.
Het gros van die ondernemers heeft geen bedrijf dat Shell of Unilever heet. Maar Schildersbedrijf Van Leeuwen, of De Vries Accountancy, loonbedrijf de Vrijheid, misschien; MKB’ers. Ik meen dat ongeveer 90 procent van alle bedrijven in Nederland uit MKB’ers bestaat. En het water staat aan onze lippen. Nog voorbij die sterke schouders inderdaad. We doen wel stoer, en eerlijk is eerlijk; we zijn het ook, maar zelfs bij ons is er een grens. En die lijkt bereikt. We zijn de regelzucht zat en de belastingdruk al helemaal: we worden kapot belast.
Volgens mij – maar ik ben maar een simpele ondernemer natuurlijk – is het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen werk hebben, Mark. Ja, toch? Zodat ze niet in een uitkering belanden. Dat werk moet gecreëerd worden; doen wij. Graag gedaan, Mark. Maar mogen we dan misschien een heel klein beetje lucht? En mogelijk ook het gevoel hebben dat al dat risico dat we nemen – want dat doen we Mark, dat weet je best – ook lonend mag zijn? Dat wanneer je je nek uit steekt, je er wellicht nog iets aan over mag houden, anders dan een nare smaak in je mond en kapot belastte beurs? Want weet je, Mark, we worden er een beetje moe van. Van al die plichten zonder rechten. Van het eindeloos afdragen en betalen zonder ergens zelf aanspraak op te mogen maken, mocht het misgaan.
Belasting op arbeid is bijvoorbeeld echt veel te hoog. En het feit dat je als je de ballen hebt – excusez le mot, Mark – om je eigen broek op te houden en die van een aantal anderen erbij, je daar niet voor beloond wordt, motiveert niet. Ik probeer het door onze strot geduwde nivelleringsfeestjesmatra al maanden uit mijn hoofd te krijgen, lukt moeilijk. Nivelleren we ook het risico en de verantwoordelijkheden dan? Tof. Dan zijn er nog het ontslagrecht en de Flexwet. Allen bedoeld om de werknemer te beschermen. Schijnveiligheid, als je het mij vraagt. Ik ken geen enkele MKB’er die graag afscheid van zijn mensen neemt. Alleen als het echt niet anders kan en alles al uit het eigen vlees gesneden is. En mensen die eruit moeten gaan er dan echt wel uit. Kost alleen een godsvermogen. Belangrijker nog; we nemen niemand meer aan. Omdat we er – zelfs bij aantoonbaar falen – zo moeilijk weer vanaf komen. In elk geval niet schappelijk, qua kosten.
De nieuwe regelgeving is alleen prettig voor voornoemde Shells en Unilevers, hebben ze knap gedaan. En die Flexwet zorgt er alleen voor dat wij creatiever worden. Niet dat de werknemer baangarantie heeft, uiteindelijk. Als het aan mij ligt wordt iedereen gewoon 65 bij mij. Of 75, dat hoor ik tegen die tijd wel. Maar dring het me niet op, Mark. En trouwens, leg me dan meteen even uit waarom ik twee (2!) jaar moet doorbetalen voor een zieke medewerker. Enig idee hoe dat op een klein bedrijf drukt? Ja, ja: verzekeringen, best kostbaar ook. Ik ken ondernemers die er bijkans failliet aan gingen. Extra naar is het wanneer die uitval – hoe lang of kort het ook duurt – door eigen schuld van de medewerker is ontstaan. Zaalvoetbal, zwarte pistes, of gewoon een hele ongezonde levensstijl. Moeten ze zelf weten hoor, maar waarom betalen wij dat dan, Mark? Wat is er tegen het zelf verzekeren van een medewerker, in het kader van meer eigen verantwoordelijkheid en zo? Of het recht eisen – die ook juridisch stand houden – te stellen, als werkgever?
En weet je Mark: zo heb ik ook nog een mening over het beleid rondom (het innen van) BTW, de ellendig lange lijsten van het CBS die je op straffe van een fikse boete telkens maar moet invullen, de complexiteit van wet- en regelgeving, het inkoop- en betalingsgedrag van de overheid en het ondernemersklimaat in het algemeen. En dan beperk ik me nog tot onderwerpen rondom het ondernemerschap.
Misschien is het gek hoor, maar ik ben gewoon een beetje moe, Mark. Kan ook komen omdat ik het weekend min of meer doorwerkte. Crisis en zo. Die ‘sterke schouders’ zet ik er graag onder, en velen met mij. Dat we daarbij niet geholpen worden, ach: dat zijn we wel gewend ondertussen. Maar het zou zo prettig zijn als we niet verder werden tegengewerkt. Gewoon, in het belang van de economie. In het belang van Nederland, van onze concurrentiepositie ten opzichte van het buitenland; ik noem maar wat.
En door MKB Nederland voelt geen enkele zichzelf respecterende MKB’er zich vertegenwoordigd. Dus Mark: volgens mij moeten we praten. Koffie?
