Moeder huilt. Ik kijk ernaar en vraag me af wat ik in hemelsnaam aan moet naar de crematie. Lekker oppervlakkig, want zo zijn vrouwen die van mode houden. Ik in een hokje, mijn vader in een kist.
Op het randje van het gehuurde ziekenhuisbed zit ik inmiddels als een bezetene online te shoppen. Alles wat niet zwart is gaat dat winkelwagentje in.
Moeders kijkt me aan alsof ik ben doorgedraaid. Misschien toch raar, online shoppen naast je dode vader.
Een paar minuten geleden vond pa het nog nodig om mij een wijze levensles te geven: “Meisje, mijn meisje… Messi is een goede voetballer.”
Als je het zo bekijkt, is dat online shoppen niet eens zo gek. Zo, nu maar eens de adressenlijst maken.
“Pa, hoe heten die mensen ook alweer die…”
