De liefde van mijn leven is veranderd in een socialité zonder gevoel voor cultuur. Ze wil geen vrouw meer zijn, maar een it-girl. Mijn vrienden zagen haar al lang niet meer, maar ik bleef haar tien jaar lang trouw bezoeken. Maar nu ben ook ik er klaar mee. Mijn liefde voor Parijs is over.
Natuurlijk, de hoofdstad van Frankrijk was altijd duur. Iedereen weet dat je voor een kop koffie, eerst een extra onderpand op je huis moet nemen. Maar de elegantie en sfeer van de bistro zijn weg.
De kokette dames in Chanel mantelpakjes, die je bedwelmden met een zweem van no.5 zijn verdwenen. Ze hebben plaats gemaakt voor look-a-likes van Kim Kardashian en botoxdames als Vanessa.
Met hun fuck-me-now-stiletto’s lopen ze arrogant door de Av. Montaigne, de duurste winkelstraat van Parijs. Vaak worden ze vergezeld door een nouveau-riche man, gekleed in wit overhemd, zwarte broek en een riem van een duur merk als YSL of Gucci. De Bentley’s en Rolls Royces zijn ingeruild voor Ferrari’s en Porsches.
Ondertussen is de Champs Elysees vervallen tot een tweederangs koopgoot. De H&M’s, Zara’s en Promod’s bepalen het straatbeeld. Het is armoede troef. Alleen bij de winkel van Louis Vuitton staat een lange rij buiten. Maar sinds dat merk is geadopteerd door de Snooki’s van deze wereld, wil geen respectabele dame meer gezien worden met zo’n luxetas. De mensen staan er om te kijken kijken, niet kopen. Alsof ze zich vergapen in een museum en denken aan de goede oude tijd, toen het merk nog klasse uitstraalde.
Zelfs de monumenten als de Eifeltoren, Sacre Coeur en de Arc de Triomphe zijn niet meer leuk om te bezoeken. Die Afrikanen met hun souvenirs en flesjes water waren er altijd al. Tenzij je een boer bent op zoek naar liefde, laat je je natuurlijk geen armbandje omdoen.
Erger zijn de Oost-Europeaanse oplichters die in groten getale aanwezig zijn. Spelen ze bij ons valse accordeonmuziek voor wat kleingeld, hier gaan ze direct voor de jackpot en schromen niet je te betasten, op zoek naar een portemonnee.
Mijn Parijs is het liefje geworden van haar naamgenoot Paris Hilton. Ze heeft de kunstenaars naar Berlijn gestuurd, de modewereld naar New York en de schrijvers naar Amsterdam. Wat overblijft, zijn de onbeschofte russen, de blingbling-vriendjes van ex-president Sarkozy en de luidruchtige Amerikaanse rijken.
Met zo’n onbeholpen op geldbeluste hoer wil ik niet langer omgaan. Het spijt me Parijs, maar ik kan je niet langer opzoeken.
