Pacific Rim is veruit de debielste film die je deze zomer zal zien. Het concept: kolossale zeemonsters versus gigantische machines. Twee buitensporige grote wezens die elkaar heel erg lomp in elkaar beuken. Je denkt misschien dat je hier geen behoefte aan hebt, maar als je het ziet besef je dat dit precies datgene is wat je nog wilde zien voordat je doodgaat.
Het verhaal stelt niet al te veel voor. Het is het jaar 2020 en opeens zijn er monsters uit de zee gekomen die de wereldbevolking willen vernietigen. De mensen verzetten zich en hebben enorme machines gebouwd. Die machines worden bestuurd door twee piloten die hun hersenen koppelen en dan samen de monsters slopen.
Er zijn piloten uit alle landen, Japanners, Russen, Australiërs, en ze worden stuk voor stuk ontzettend cliché weergeven. De film grossiert sowieso in clichés, van de dialogen tot de emotionele sequenties. Maar elk cliché wordt met zoveel overtuiging gepresenteerd dat het eigenlijk geen bal uitmaakt dat we het al honderd keer hebben gezien. Zie Idris Elba zijn ready-for-battle-speech eens schreeuwen – “Today we are canceling the apocalypse!” – en je weet dat je een prachtige avond hebt.
Wat de film heel goed doet is het gevoel van schaal. Je hebt echt het idee dat je naar twee vechtende giganten kijkt waarbij verder alles in het niets valt. Elke stomp en slag gaat net wat langzamer dan in de gemiddelde actiefilm en daardoor ervaar je impact extra goed, alles lijkt buitengewoon krachtig. Op een gegeven moment pakt een van de machines een containerschip op en – in prachtig 3D – zie je hem dan het hoofd van een monster openbreken.
Natuurlijk, het is ontzettend krankzinnig, maar wel absoluut fantastisch krankzinnig. Het slaat nergens op, maar het geeft zo’n euforisch gevoel. Weet je hoe euforisch? Alsof je het hele assortiment van de plaatselijke Xenos, inclusief de rustieke bolkaarzen en de Boeddhabeelden met LED-verlichting, helemaal aan gort mag stampen. Zó euforisch.
Het had ook anders kunnen uitpakken. Was dit concept bijvoorbeeld door Michael Bay uitgewerkt, dan hadden we van die patriottische corpulente drek gekregen waar je je urenlang doorheen moet worstelen. En dan heette het Transformers.
Maar dit is Guillermo del Toro. Dit is een film die de hele speelduur spannend is. Een film met een belachelijk uitgangspunt die alles precies goed doet. Er is weer een mooie (bij)rol voor de altijd legendarische Ron Perlman (de man die dit jaar nog in negen andere films en series speelt), er zijn geslaagde grappen en er is heel veel formidabele actie. Pacific Rim is veruit de debielste film die je deze zomer zal zien, maar het is waarschijnlijk ook de leukste.
