Twee woorden, één gedachte. Jaren in de maak en nog steeds samen tot de bom barst. Barstende koppijn en het leven in een waan. Gescheiden wegen. Na twintig jaar huwelijk gingen mijn ouders uit elkaar, maar sentimenteel ben ik er niet meer onder. Ik was immers twaalf nu vijfentwintig. Een lastige leeftijd, want je snapt niet waarom en op die vraag krijg je geen helder antwoord om je zogenaamd te beschermen tegen de pijn. Dat antwoord komt pas jaren later.
Toch had ik graag gewild dat ik wist waarom, want de zes jaren erna was ik niet mezelf. Met al die puberale hormonen, vraagtekens en emoties zit je jezelf enorm in de weg. Wie ben je?
Papa is boos op mama en mama wil weg van papa. Je ziet steeds meer van papa in jezelf en je snapt steeds vaker waarom mama soms geïrriteerd raakt door jou. History repeats itself, maar simpelweg omdat ik niet wist waarom.
Genen kies je niet, die krijg je van twee, ooit, liefkozende personen. Man en vrouw, samen één en nu weer twee. Vermenigvuldigen en maken samen drie. Jaren later, vijf volwassenen. We delen een leven maar gaan nu ieder ons eigen weg. Ons eigen leven met onze eigen liefde. Hopende op een betere uitkomst.
