De bel. Het is de buurman. Geen idee hoe hij heet, wel hoe hij ruikt. De buurman ruikt naar vis. Altijd.
Ik doe open in mijn nieuwe lange jurk. Weer zonder slipje, dit keer niet vanwege jeuk. Het uitverkoopje dat om mijn klamme lijf hangt is gemaakt van
een flinterdunne stof.
Ik lach mijn gebleekte tanden bloot. De buurman niet.
Hij heeft een briefje in zijn hand en leest het zenuwachtig voor: “Geachte bewoner, wilt u zo vriendelijk zijn om uw deel van de galerij schoon te maken.
Het ziet er niet uit en ik ben bevoegd om een schoonmaakbedrijf….”
“Moment, buurman.”
Ik laat de deur op een kier staan, pak een emmer sop, gooi de deur open en mieter de emmer leeg op de grijs betonnen galerij.
De Birkenstocks van de buurman vullen zich met het warme water.
“Zo… Dag buurman.”
Mijn porno-blonde huisgenootje kijkt me verbouwereerd aan.
De volgende dag ligt er een nieuwe deurmat voor de deur. Zo eentje met ‘Welcome’ of ‘Home is where the heart is’ of zoiets.
Er staat een felrgoene plantenbak naast en een totaal nutteloze roze gieter in de vorm van een eend met één oog.
Pornoblondje moet de wereld weer zo nodig een stukje mooier maken en ik voel me een eenogige eend zonder slip.
