Het is niet eerlijk. Nooit gaat de tijd sneller dan in vakanties en bij de Tour. Het lijkt zo kort geleden dat we verwachtingsvol uitkeken naar Koersica, huiverden bij de gedachte aan de eerste Pyreneeëncol en juichten bij het zien van de eerste waaiers. En dan moesten de Alpen nog komen. Maar alles is alweer voorbij. Wat rest zijn herinneringen. Herinneringen aan de pech van Valverde, het fiasco van Cadel, de heldendaden van Ten Dam en Mollema. Aan Cav versus Kittel, de wheelies van Sagan, de hartverwarmende Avondetappe met Rob Harmeling.
Waar hebben we nu naar gekeken? Naar een Tourwinnaar die de wereld verdeelde in gelovigen en ongelovigen. De eerste Tour na Oprah, na Boogerd, na USADA en na Rasmussen. Voormalig Lance-jager David Walsh schrijft vandaag een artikel in The Sunday Times met de titel ‘Why I believe in Chris Froome.’ Wonderlijk. Waarom zou een journalist in iemand moeten geloven? Morgen in de Volkskrant: ‘Ferry Mingele: waarom ik in Mark Rutte geloof.’ Wielrennen maakt de laatste tijd vreemde dingen los in mensen. Maar we keken ook naar een Tour de France die amper saaie dagen kende. Bijna elke dag was er koers. Gevechten om een trui, worstelingen om een plek in een treintje. Er was ouderwets afzien, verliezen, heersen en overheersen. Tijden veranderen, onze blik verandert. Zij die hun hoofd moedwillig in het zand willen blijven steken onder het mom van romantiek worden langzamerhand ingehaald door mensen die hun sport verdedigen juist omdat ze er zo van houden.
Eén ding verandert echter nooit: de zondag. Parijs. Al was het dit jaar net even anders. Het peloton om de Arc de Triomphe zien heenrijden in plaats van al ervoor afbuigen was bijzonder. En het avondlicht gaf de etappe een prachtige gloed. Alsof parcoursbaas Jean-François Pescheux hoogstpersoonlijk een Instagramfilter over de Tour had gegooid. O, Champs Élysées! Lieuwe Westra moest afstappen wegens ziekte, veel treuriger wordt het niet. Zo vlak voor het eind. Maar de grootste kater is ongetwijfeld voor Mark Cavendish, die na een teleurstellende Tour ongetwijfeld zijn zin op zijn vijfde overwinning in Parijs zal hebben gezet. Maar het mocht niet zo zijn. Het was Marcel Kittel die het chicste criterium ter wereld won. Toll!!
Morgen begint het gewone leven weer. Ook namens Monique wens ik iedereen sterkte. Het is niet erg om morgen een beetje verward door het huis te dolen, dat doen we allemaal. Het komt goed. We’ll always have Paris.
À la prochaine,
Anne.
Vooruit, een toetje. Omdat hysterische Zuid-Amerikanen altijd leuk zijn. NAIRO NAIRO NAIRO!
http://www.youtube.com/watch?v=aooUMP1-Cbs
Monique Huijdink (@MiesjeB) en Anne Spapens (@Ponckster) kijken elke dag naar de Tour. Vanaf de eerste pedaaltrap tot aan het moment dat Mart Smeets ‘s avonds het licht uit doet. Om en om doen ze hier verslag van de honderdste Ronde van Frankrijk.
Meer lezen van de Tourkijkers? Thuis voor de Tour: voor iedereen die van de Tour houdt of ervan wil gaan houden!
