Goed, ik heb dit wel eens vaker aan mensen gevraagd die helemaal wild zijn van de Tour. Je krijgt vaak een wazig antwoord, dus vraag ik het nog eens aan de fanatieke bankrenners die met popcorn en kaas naar de Tour zitten te kijken.
Je mag natuurlijk fan zijn van een sport en een sport geweldig vinden, maar wat is er in hemelsnaam zo geweldig aan de Tour de France? Als ik met doping op met 40 kilometer per uur door de stad ga fietsen word ik van mijn kapotte vouwfiets getrokken door de eerste de beste afgekeurde postbode. Laten we het dan topsport noemen als het in een gecontroleerde setting wordt uitgevoerd langs de pittoreske plaatjes van Frankrijk.
Wielrennen op zichzelf is meer dan renners met drugs op een fiets, dat snap ik ook wel. Toch blijft de Tour nu voor altijd een vreemde nasmaak geven.
Niet alleen bij wielrenners is het gebruik van doping ontdekt en bewezen, ook bij voetbal en andere sporten die op topniveau worden uitgeoefend wordt doping gebruikt. Hoewel daar nog nauwelijks openbare schandalen van zijn is nu wel voor altijd de charme van topsport in twijfel getrokken. De opinie is veranderd en we maken van renners als Boogerd knuffelrenners die graag hun gezicht willen redden na toegegeven te hebben de geliefde sport van zovelen kapot te hebben gemaakt.
Sommige mensen vinden het dapper dat renners als Boogerd, Rasmussen en Armstrong gebruik toe hebben gegeven en dat is natuurlijk ook wel zo. Echter hoef je niet verwachten dat je achteraf een goedkeurend schouderklopje krijgt.
Een legitieme vraag die gesteld kan worden is of de Tour de France nog steeds zo interessant zou zijn als er helemaal geen doping gebruikt zou worden. Mijns inziens was er zonder doping waarschijnlijk helemaal geen klap meer aan. Want als we het alleen met zogenaamd ontsnappen aan het peloton en het sprinten moeten doen kun je mij volspuiten met epo om wakker te blijven.
