Een van de minpuntjes van de Islamitische invloed in Nederland vind ik dat er bij de eerste echt hete dagen procentueel minder knappe jonge dames zijn die na een dagje naar het strand ruimhartig hun bikinilijn laten zien, om te bewijzen dat het Hollandse zonnetje echt wel verschil gemaakt heeft.
Dit ritueel hoorde vooral bij de vroegste zomerse dagen. Het nationaal hitteplan wat het RIVM gister lanceerde heeft iets meelijwekkends, omdat vandaag natuurlijk weer heel wat onbezonnen lichaampjes het strand van Bloemendaal knalrood zullen verlaten. Dat krijg je er van als de zon zich schuilhoudt tot de derde week van juli. Maar ik heb troost voor wie zich vannacht geen raad weet met haar of zijn van hitte geladen lichaam. Het kan altijd nog erger. Wat wij hier maken is nog geen schaduw van de echte tropenzon.
Het gezellige van dat bikiniritueel was natuurlijk dat de jongedame in kwestie daarbij allerlei onbestemde signalen naar jou uitzond, de hormonen stuiterden door je lichaam als een troep grandioze Chinese trapezeartiesten van het staatscircus bij de Kerstvoorstelling in Carré.
Als je geluk had liet het voorjaarszonnetje al wat onverwachte preludes van de naderende zomerkolder los. En omdat zonnige periodes in Nederland meestal voorbij zijn voor je huid zich er op heeft aangepast, kon het voorkomen dat deze initiatierite zich voor het in juli echt losging al zeven keer had herhaald.
Hoe meisjes dat doen is me nog steeds een raadsel. Universeel is dat ze schaamte en charme weten te vermengen met een erotisch kanonschot op het mannelijke slachtoffer. De verwijtende blikken waarmee het hoofdgerecht word geserveerd weten de diepste verlangens in de mannelijke geest uit hun lange winterslaap te wekken. Vooral de zone waar de gevarendriehoek uit de achterbak word gevist zorgt voor extra opwinding.
Dat is overigens in Islamitisch landen precies hetzelfde, in Marokko heb ik daar een flink mandje vol levensvervullende herinneringen aan over gehouden met mijn eigen Fatima. Ze droeg een gele met bloemetjes behangen bikini, opgestuurd door haar rijke zus uit Dubai. Met daaronder een beschermend broekje. Ja, dat leest u goed, de bikini van deze heilige Madonna, dochter van de heilige profeet, kwam over haar broekje, niet andersom.
Maar ok, ik heb de roodverbrande mensen die komende nacht onder een dun laken eindeloos liggen te woelen van de gekmakende jeuk troost beloofd. Houd in gedachten dat uw pijn niets voorstelt bij mijn ergste ervaring. Mijn gehele bovenlichaam is een keer zo verbrand geweest dat er blaasjes met vocht op groeiden, inclusief beide armen. Het kwam heel dicht in de buurt van derdegraads brandwonden.
Dat gebeurde in Ouro Preto, in de deelstaat Minas Gerais in Brazilië, na de moeiteloze beklimming van een berg. En ze logeerden met zijn allen weken achter elkaar op mijn huid, en barsten op de meest ongepaste momenten open. En leken dan weer aan te groeien. Het is werkelijk een heel naar gezicht op je hotelkamer met een Braziliaanse in de spiegel te kijken naar een met vocht overladen bovenlichaam, van die belletjes die heen en weer rollen als een waterbed.
Ik was net een maand in Egypte geweest, met temperaturen van veertig graden en meer in Luxor , dus dacht de ware kracht van tropenzon wel te hebben geïncorporeerd. We kwamen ’s ochtends om zeven uur uit de nachtbus rollen vanaf Belo Horizonte en er stond een gids klaar die met je de berg op ging. Ik had alleen zo’n groen, dun Hemahemdje aan. De tocht zou drie-en-een-half uur duren. Maar dat bleek achteraf het dubbele, want met die drie-en-een-half bedoelde hij de klim omhoog. En de finish was beneden.
Het was december, de seizoenen zijn daar gespiegeld aan hier, dus de zomerzon van Brazilië trok het hele sambaregister open op mijn Hollandse huid met al die blaasjes als gevolg.
Ons volgende reisdoel was het bezoeken van een oude goudmijn. Een prettige bijkomstigheid na de afdaling op zo’n gevaarlijk karretje in een diepe, verkoelende schacht was de aanwezigheid van een ondergronds meertje. Gezond zal het niet zijn geweest, goud hoort bij de zware metalen. Op dat moment voor mijn weke jongenshuid een poel van geluk, ik durfde weer aan bikinibroekjes te denken. En die zijn op het strand van Copacobana kleiner dan in Nederland, het vlakke, aangeharkte land met een Nationaal hitteplan voor als het een keertje warmer dan 27 graden is.
Probeer nu maar eens te slapen.
