In een interview met het Italiaanse blad Mucchio geeft het Britse duo Fuck Buttons – ooit ontstaan om een film van Andrew Hung van een soundtrack te voorzien – aan dat het narratieve aspect in de creatie van de muziek fundamenteel is. Dat de muziek een verhaal van dynamiek, geluid en vervorming bij nog niet gemaakte films is. De vraag die dan automatisch rijst, is “Wat voor films?”. Waar past de postrock industriele electro noise van Fuck Buttons bij? Welke beelden roept de muziek zelf op?
http://youtu.be/bhKhZSitKBM
Geen eenvoudige opgave, hoewel je zou kunnen claimen dat Tarot Sport sinds vorig jaar bij de (opening van de) olympische spelen hoort. Daar was het noise duo wellicht de meest opvallende verschijning. De Olympische Spelen is echter geen film, maar een stukje realiteit. Realiteit vol verlies en veel minder winst dan de (mediale) focus op de glorie zou doen vermoeden. Voedsel genoeg voor een script. De lange weg vol training en tegenslag naar het verlies. Anderhalf uur lang het verhaal van een van die andere zeven 100 meter finalisten volgen. De zware weg richting vergetelheid met de blik op de hielen van Usain Bolt.
Het moet in ieder geval een pijnlijk reëel edoch surrealistisch verhaal zijn, wil het aansluiten bij het geluid van Fuck Buttons. Los van de Olympiade, het relaas van een gewone man die eenzaam achter blijft, de weg kwijt raakt in de grote stad, aan de drugs geraakt. ‘s Nachts opzoek naar crack, omringend door neonlicht en schaars geklede crackhoertjes, alles gefilmd in soft focus, contrast vermijdend. Maar geen verhaal zonder hoop. Van brakend in de goot, naar redding en catharsis, de gehele ontsnapping van het frustrerende moderne leven. Een ontsnapping zoals onlangs nog live te ervaren bij Fuck Buttons op Best Kept Secret. Ruime drie kwartier puur escapisme te ondergaan zonder oordoppen, omdat je soms wilt voelen dat het pijn doet.
Slow Focus heeft dat ook weer, die catharsis. In de tribaal industrial opener Brainfreeze. Meteen een van de hoogtepunten van Slow Focus, donker, zwaar en acht minuten kille elektronische noise langs postrock dynamiek. Muziek voor wanneer de protagonist het zwaar heeft, de depressie in slaat, het stof hapt. Daarna vervolgt het verhaal in meer schetsmatige streken. De vervormde casio’s, de misvormde vocalen en de verstoorde belletjes (The Red Wing) lijken ruimte te laten voor verdere uitwerking en invulling. Alsof het nog alle kanten op kan met onze hoofdfiguur.
Lichte tonen van hoop weerklinken, maar verontrusting blijft. De terugval dreigt in de vieze beats in Sentients, lawaai getrokken door een flencher. Doem en destructie schuilt in de goedkope orgel kopieën bekend van de Casio en ijzige wind waait in de voortdurende noise basis waarop alles wordt gebouwd. Een noise basis die er voor zorgt dat Fuck Buttons zelfs op laag volume luid klinkt en op vol volume nooit te hard wordt, alleen maar meer een ervaring.
Hoe gaat het nu echter met onze tot nu toe onfortuinlijke hoofdpersoon? Beter, gelukzaliger stuitert hij langs de breakcore in Prince’s Price. De glitches geven hoop, de synthdrones, doorgetrokken in Stalker werken richting loutering. Luid, enorm luid. Onze gewone man vouwt zijn armen wijd open, the Jesus Christ pose, en laat de regen bevrijdend in totale overgave over zich heen vloeien, terwijl Stalker zich gedurende tien minuten tot zijn volle gedaante ontvouwt. Elektronische postrock en noise in ultieme vorm, totale onderwerp aan het lawaai is de enige optie en onze hoofdpersoon buigt het hoofd in tevreden acceptatie; dit is het leven, hier ligt de kern, dit is catharsis.
Wanneer het verhaal zich ontvouwt, is Fuck Buttons ook het meest concreet in de uitwerking van de nummers. Daar waar het middenstuk nog de nodige open eindes liet liggen, ruimte liet voor verder invulling, zijn de laatste twee nummers het verste uitgewerkt. Stalker en Hidden XS volgen het meest de postrock dynamiek bekend van de vorige twee platen, en in die laatste twintig minuten geraakt Slow Focus ook in de velden van euforie. Met Hidden XS lijken zelfs alle donkere wolken uit het leven van onze protagonist weg te waaien. Qua sfeer het spiegelbeeld van de logge en drukkende opener. Met grootse majeur akkoorden wordt de ellende weggewerkt. De hoofdpersoon leert leven met het verlangen naar verslaving, de knipperende neonverlokking van de grote stad, het stof dat hij hapte van de hielen van Usain Bolt. Hij ontsnapt de sleur. Slow Focus, Hidden XS, fade out, aftiteling.
