Met deze open brief wil ik mijn bekentenis doen die ik wellicht veel eerder had moeten doen.
Het is toch moeilijk om je fouten toe te geven. Met deze brief wil ik graag mijn verhaal kwijt. Velen zullen teleurgesteld in mij zijn en dat respecteer ik.
Op 8-jarige leeftijd ben ik gaan koersen en vanaf toen was er maar één ding waar alles om draaide en dat was wielrennen. Ik wilde beroepsrenner worden en zou daar alles voor doen en laten.
Alle jeugdcategorieën heb ik doorlopen. Daarna nieuwelingen, junioren en amateurs. In 1994 kreeg ik een profcontract en mijn grote doel had ik bereikt. In 1995 mocht ik aan de Tour de France deelnemen en won ik ook nog eens de 5e rit. Twee dagen later ben ik afgestapt omdat ik te ver achter lag in de Ardennen. In 1996 heb ik weer deelgenomen aan de Tour en won ik weer de 5e etappe, deze Tour heb ik ook uitgereden maar dat was een hels karwei.
Een peloton dat alle dagen van start tot finish volle bak over de Franse wegen reed en bergop veelal op het buitenblad. Er werd veel over het wondermiddel epo gesproken. In 1997 besloot ik voor het eerst voor de Tour epo te gaan gebruiken (bij de Dopingautoriteit zal ik mijn hele verhaal vertellen). Dit was een stom besluit, maar in mijn ogen wel een beslissing die ik moest nemen. Ik had het gevoel dat ik op een splitsing stond. Epo nemen en grote koersen rijden of het zou heel moeilijk zijn om een behoorlijke prof te zijn. Het was een tweestrijd!
Mijn hele leven had in het teken gestaan van het wielrennen en dan wil je dat niet zomaar opgeven, omdat er een wondermiddel was in het peloton. Ik heb zelf de keuze gemaakt om het te gaan gebruiken en de epo zelf gekocht. Er zijn nooit verboden producten aangeboden vanuit een ploeg waar ik heb gereden.
Vaak is mij gevraagd of ik ooit doping heb genomen, altijd heb ik het ontkend. Je geeft natuurlijk niet graag toe dat je doping hebt gebruikt.
Dit jaar moest iedereen die werkzaam was bij een van de drie Nederlandse ploegen of KNWU een verklaring ondertekenen en aangeven of je ooit met doping in aanraking was geweest. Als je op dat moment toegaf kreeg je een half jaar schorsing en kon je later je werkzaamheden hervatten. Ik heb toen de keuze gemaakt om de vier vragen met nee te beantwoorden. Ik heb hiervoor gekozen omdat je enerzijds niet graag toegeeft en anderzijds de afweging maakt wat de consequenties zijn om een half jaar niet te werken.
Onze ploeg was op zoek naar een sponsor en het was niet zeker of Blanco in 2014 nog zou bestaan. Als ik zou bekennen dan zou ik maar drie maanden (buiten het wegseizoen) mijn beroep als ploegleider kunnen uitvoeren in 2013. Ik heb de keuze gemaakt om aan de slag te gaan en mijzelf te bewijzen. Mocht de ploeg toen al zeker zijn geweest van een sponsor t/m 2015, dan zou ik wellicht een ander keuze hebben gemaakt.
Het wielrennen anno 2013 is echt goed bezig en er is een grote cultuuromslag gekomen, dit is zeker te danken aan de nieuwe generatie. Graag had ik in deze tijd wielrenner geweest en ik ben ervan overtuigd dat vele renners van mijn tijd er zo over denken.
Geef de renners het respect, zij willen, net als ik destijds hun droom verwezenlijken. Geef de sporters de ruimte en luister naar hun stem. Ik ben nu zeven maanden aan de slag geweest bij Blanco/Belkin en daar worden de nieuwe regels zeer strikt nageleefd en is er een anti-doping houding binnen de ploeg.
