Grote paniek afgelopen weekend. Brand? Moord? Ongeluk? Nee. Een categorie lager op de ellendeladder maar zeer heftig, ik was aan mijn laatste fles shampoo toegekomen en autistisch als ik ben, werkt dat op m’n zenuwen. Je zou maar zonder shampoo komen te zitten, er raken mensen voor minder overspannen.
Hoe dan ook, normaal gesproken hou ik mijn “heilige voorraadkast der toiletartikelen” angstvallig in de gaten en weet ik precies of dat desbetreffende artikel aangevuld moet worden. Deze keer dus niet. Wijt het aan de warmte of wat dan ook, feit was dat ik, ook na zorgvuldig doorspitten, geen shampoo meer kon vinden. ‘Dan ga je toch een nieuwe fles kopen’ hoor ik jullie denken.
Nee dus. Wat is namelijk het probleem, ik wil niet, correctie, ik weiger de normale prijs te betalen voor dit soort spullen. Daarom struin ik, zodra ik de bodem ontwaar bij de een na laatste fles shampoo, bodylotion, deo of andere prut, alle huis-aan-huis boekjes door om het goedkoopste exemplaar te vinden. De bekende merken zijn namelijk altijd wel ergens in de aanbieding, behalve dan als je niks meer in huis hebt. Dubieus.
Enfin, mijn favoriete shampoo is volgende week pas aan de beurt dus maar even niet wassen en wachten op de 1+1 aanbieding. Ik hou van 1+1, dat is namelijk het hoogst haalbare voor de vaderlandse kortingsfetisjist. 50% korting is zéér veel (de helft!) en niet te verwarren met 2+1 (33% korting) en ‘tweede artikel voor de helft’, een schamele 25% korting, voor amateurs dus.
In Amerika is dat anders. Nu is alles daar anders en niet specifiek positief, maar als het over korting gaat is het de hemel op aarde. Je kunt daar namelijk gratis winkelen, mits je natuurlijk 40 uur per week besteedt aan het knippen van coupons en het bijhouden van uitgebreide coupon-knipselmappen en ingewikkelde excelbestanden. Daarna dien je zo’n 8 uur door te brengen in een supermarkt -liefst met gehele familie- waarbij je winkelwagens zo groot als een Fiat 500 met militaire precisie volstouwt met onder andere 222 pakken instant noodels, 629 flessen allesreiniger, 51 grootverpakkingen Cheese Fingers en 182 6-packs Pepsi Light Caffeine Free, waarna je al die zooi in 41 gelijke delen afrekent en bidt tot God of wie dan ook dat de kassa geen hersenbloeding krijgt. Want dan moet je weer opnieuw beginnen. Uiteindelijk neem je voor duizenden dollars boodschappen mee naar huis na het betalen van een dollar of acht, en berg je ze op in een voorraadkast zo groot als een gemiddelde woonkamer. Dit fenomeen heet Extreme Couponing en wordt –tot mijn grote vreugde- zelfs op TV uitgezonden.
Zo erg is het met mij niet gesteld, maar dat is waarschijnlijk debet aan het feit dat dit soort gekkigheid hier niet mogelijk is. In Nederland heb je namelijk kortingsacties waarbij vermeldt staat; “niet geldig in combinatie met andere acties” en dan ben je dus snel uitgeluld en zie je je eigen Extreme Couponing avontuur jammerlijk in rook opgaan. Geen korting op korting op korting stapelen dus. Zonde, maar ook wel weer prima, want ik weet niet of ik mezelf zou kunnen beheersen.
Tot die tijd beperk ik me maar gewoon tot het kleine werk. Twee flessen shampoo voor de prijs van een, en bij Gall&Gall krijg je nu bij ieder bezoek een zegel. Bij 4 van die zegels krijg je een setje hele leuke glazen. Gratis. Daarom heb ik deze week een doos wijn gekocht. Fles voor fles. En die drink ik uit mijn nieuwe glazen. Fijn toch bij die warmte? Proost!
Susan van Stiphout is beschikbaar op Twitter voor commentaar. Mocht u willen vertellen dat sommige mensen überhaupt geen geld voor shampoo hebben, dan kan dat natuurlijk ook hieronder.
