Na twee en half uur treinen vanuit de Randstad, langs een chocoladefabriek die al heel lang open gaat in 2011, is het een verademing om Leeuwarden te bereiken voor het driedaagse festival Welcome to the Village. Hier wordt de bezoeker een enorme diversiteit aan muziek voorgeschoteld. De eerste dag zijn onder andere Lucky Fonz III, We Were Promised Jetpacks, The Future’s Dust en …And You Will Know Us By The Trail of Dead aan de beurt.
Nina: Bij Otto (Wichers, échte naam van Lucky Fonz III) ontbreekt het nooit aan enthousiasme, waar hij ook speelt. Dat het aanstekelijk werkt bij het publiek is te merken aan hoe vol het staat als Lucky eenmaal een beetje op gang komt. Waar achteraan het publiek nog een beetje tam het schouwspel van de jongen met de gitaar bekijkt, staat vooraan iedereen te dansen en mee te zingen. Hij krijgt het publiek flink mee: voor het likken van de tepel van een fan is Otto niet te gek (ja, daar is een foto van!). Waar het aanvankelijk nog een vrouw is die er om schreeuwt, wordt er uiteindelijk een mannentepel gelikt. Na het festijn maakt de singer-songwriter de sfeer compleet door het publiek luidkeels te laten meezingen met Ik heb een meisje, de hit waarmee hij bij het grote publiek bekend werd. Als hij dan eindigt met een nummer dat niet op zijn album staat en het publiek daar zelfs bij participeert is het duidelijk: Welcome to the Village is officieel begonnen.
Rutger: The Future’s Dust lijkt voor de niet-locals een onbekende band, maar desalniettemin is het kleine grasveld bij het Ravenswoud goed gevuld. Hoewel The Future’s Dust hard begint, verandert het bandje in een rap tempo naar een goede ‘chille’ band. De mensen komen langzaam in de festivalsferen, terwijl ze op het gras liggen te luisteren naar de band. Deze moedigt het publiek hard aan om toch vooral hun cd te kopen. Na enkele nummers wordt het publiek minder loom en wordt het applaus nummer voor nummer harder. Aan het einde krijgt de band het publiek volledig mee, ook al is het repertoire duidelijk te soft voor het tijdstip. De band heeft er gelukkig ook plezier in en maakt duidelijk dat na Welcome To The Village er zeker nog meer optredens zullen volgen.
Nina: Oordopjesmuziekalarm! Dat …A Trail of Dead ondertussen een cultstatus heeft verworven, is gelijk te merken bij aankomst. De raggende mannen spelen een harde set, wat door de fanatieke bezoeker met liefde wordt ontvangen. Dat is te zien aan de moshpit (voor de leken: duwende en springende fans voorin het publiek) die begint vindt ergens halverwege het concert. Helaas is deze bezoekersgroep wel in de minderheid en staat de rest met elkaar te bieren alsof de band achtergrondmuziek produceert. Een gemiste kans voor een band met zoveel kwaliteit en een repertoire waar je ‘u’ tegen zegt.
Rutger: We Were Promised Jetpacks (WWPJ) is een grote naam voor Welcome to the Village. Dat is ook direct duidelijk aan de opkomst, die overduidelijk zit te wachten op een heftige show. Gelukkig speelt de band in op dit verlangen en bouwt ze de show langzaam op. Vooraan lijkt er zelfs een heuse pit te ontstaan, maar deze zwakt weer af. Hoewel WWPJ duidelijk goed in vorm is, lijkt het er op dat het publiek vooral is gekomen voor een leuk feestje – ongeacht wie er precies speelt. In afwachting van de Grote Twee (It’s Thunder and it’s Lightning en Quiet Little Voices) gaat het publiek – gelukkig voor de band – goed mee in het opwarmen en komt het uiteindelijk tot een goed feestje. Een geslaagd optreden, voor de band én voor het publiek.
Het enige wat nog rest als het pershok wordt bereikt na een haastige, succesvolle eerste dag, is een hunker naar spareribs en cashewnoten. Op naar dag twee!
Foto: Jort Klarenbeek
