De makers van Army of Two halen hun inspiratie van over de hele wereld, zoveel is duidelijk. Deed de speler in de eerste twee delen Afghanistan, Zuid-Korea en China aan, in Army of Two: The Devil’s Cartel dient Mexico als toneel. Bits-redacteuren Eke en Niels begaven zich in deze wereld vol drugsgeweld en vermomden zich als opgepompte huurlingen met hockeymaskers.
Niels: Jij hebt deze shooter al eerder gespeeld, toch?
Eke: Ja! Tijdens de Gamescom in Keulen, en ik kreeg er een goede indruk van. Natuurlijk lieten ze toen alleen wat hoogtepunten zien, maar ook met die gedachte in het achterhoofd was ik best content met de gameplay. Maar goed, nu is de volledige versie er. Wat is jouw mening over de game?
Niels: Ik vind het grootste probleem aan The Devil’s Cartel dat het zo karakterloos is; zelfs de hoofdrolspelers! Ik zou nog steeds niet kunnen zeggen wie ‘Alpha’ en wie ‘Bravo’ is. En dan die namen…
Eke: Mja, officiële legertermen hè.
Niels: Ja, maar het staat wel symbool voor het gebrek aan inhoud. Ik volgde nauwelijks wat ‘Alpha’ en ‘Bravo’ zeiden, omdat ze me geen reet interesseerden. Net zoals het volstrekt willekeurig ogende verhaal.
Eke: Het is iets met een president die een aanslag wel of niet overleeft en jij moet dan wat ‘bad guys’ neerschieten.
Niels: Zou kunnen, ik weet het oprecht niet. Klopt het dat in de vorige games de helden Salem en Rios elkaar ‘high fives’ gaven als ze een groep vijanden hadden vermoord?
Eke: Dat was mogelijk ja, maar nu niet meer.
Niels: Zoiets geeft tenminste een beetje persoonlijkheid aan het spel en aan de personages, lijkt me.
Eke: Ja, dat is wel balen. In de film Inglorious Basterds werden er zoveel hilarische grappen gemaakt na het uitmoorden van nazi’s. Dat hóórt er bij!
Niels: Volgens mij zijn de ontwikkelaars meer op de serieuze toer gegaan voor The Devil’s Cartel. Dat is an sich niet verkeerd, maar doe het dan wel goed!
Eke: Ik vind dat ze het wél goed doen. Maar ze hadden er wat meer werk in kunnen steken om er een onvergetelijke game van te maken.
Eke: Wat ik heel vet vond, was dat jij op een gegeven moment een gewonde huurling moest beschermen. Vervolgens mocht ik dat gebouw ernaast in om een hele zware mitrailleur uit te schakelen.
Niels: Zulke momenten zijn tof ja, als de taken echt worden verdeeld. Die zorgen voor wat afwisseling, want de rest is naar mijn mening vrij eentonig. Het is constant chaos. Elke keer weer komen er hordes bad guys in grote golven tegelijk op je af. Dat wordt saai na een tijdje.
Eke: Oh man, zóveel bad guys.
Niels: De game is daardoor vooral leuk met een ander, want dat maakt het geheel minder voorspelbaar. Veel leuker dan met de computer.
Eke: Véél leuker dan met de computer, dat is zeer duidelijk, ja. The Devil’s Cartel is absoluut geen game voor de eenzame man of vrouw.
Niels: Extraatjes als ‘Overkill’ en ‘TWO Vision’ zouden de eentonigheid van de game een beetje kunnen verhelpen. Maar heb jij ‘TWO Vision’ überhaupt gebruikt?
Eke: ‘TWO Vision’ laat je zien welke stappen jij en je teamgenoot het beste kunnen nemen om een groep tegenstanders uit te roeien, maar het voegt echt helemaal niets toe. Ik vond het poep.
Niels: Ik heb ook geen idee wat je eraan hebt. Ik was gewoon vergeten dat het er was, totdat ik per ongeluk op de ‘Back’-toets drukte.
Eke: Wat ‘TWO Vision’ laat zien, zie je normaal gesproken zelf al; zelfs al heb je een afwijkend aantal chromosomen. Gelukkig heb je wél wat aan ‘Overkill’. Lekker keihard muren en vijanden overhoop schieten. Dat gebeurt heel overzichtelijk met zo’n balkje dat lekker snel volloopt, waarna je even een minuut keihard kunt knallen. Heerlijk!
Niels: Tijdens ‘Overkill’ kun je zelf niet geraakt worden, dat vind ik heel fijn. Maar een minuut? Zo lang duurt zo’n moment toch niet?
Eke: Voor mijn gevoel wel. Ik heb echt heel lang kunnen genieten van ‘Overkill’. Elke keer weer!
Niels: Haha, voor mijn gevoel is het binnen vijf seconden weer over. Dan vraag ik me wel eens af waarvoor ik die meter nu precies heb laten vollopen.
Eke: Misschien discrimineert ‘Overkill’. Of krijg je langer ‘Overkill’ door te in je headset te krijsen, aangezien jij geen mic had en ik wel.
Niels: Of het komt doordat ik gewoon ontzettend slecht in schietspellen ben.
Eke: Over één ding waren we het volledig eens: de graphics.
Niels: ‘t Ziet er lekker uit allemaal. De game speelt zich af in Mexico, tussen al het drugsgeweld. Dat sfeertje krijgt het zeker mee.
Eke: Inderdaad. Ik vind het spel er heel tof uitzien, vooral de ‘physics’. Hoe alles neervalt en explodeert.
Niels: Bijna alles kan kapot, inclusief voorwerpen waar je dekking achter zoekt.
Eke: Ja, super! Lang leve de Frostbite-engine. Het is soms heel kut dat je op die manier je schild kwijtraakt, maar ook wel logisch.
Eke: Zou je iemand aanraden om ‘m voor de volle mep te kopen? Of wachten tot ‘ie voor 20 euro in de winkel ligt?
Niels: Army of Two heeft me maar op een paar momenten echt kunnen verrassen, en dat waren die momenten waarop de teamleden hun eigen doelen gesteld kregen. Maar volgens mij zijn er veel leukere games, en ook best wat interessantere shooters, die je coöperatief kunt spelen.
Eke: Army of Two: The Devil’s Cartel is geen uitblinker, absoluut niet. Het is wel erg leuk als je even lekker wilt knallen met een maat.
Niels: Tja, ik zou er geen 60 euro voor neerleggen
Eke: Ik ook niet. In ongeveer twaalf uur is ‘ie uitgespeeld, net als veel andere games uit het genre. Het is een prima spel; niet meer, niet minder.
SCORE:
Army of Two: the Devil’s Cartel is ontwikkeld door Visceral Games en EA Montreal. Het spel wordt uitgegeven door Electronic Arts en is verschenen op de Playstation 3 en Xbox 360. De PEGI-rating van de game is niet te vinden, maar de voorganger van dit spel had er eentje van ’18+’, vanwege ‘extreem geweld’, ‘zinloze moordpartijen’, ‘geweld tegen weerloze mensen’ en ‘grof taalgebruik’. Voor de goede orde.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost’.
