“Schep vreugde in het leven, zet je zorgen aan de kant!”, zingt de lesbische zangeres en zij introduceert de door haar meegenomen homo-pianist. De man op de voorste rij zingt in de microfoon uit volle borst mee. De andere ouderen in de zaal neuriën een beetje. De zangeres zegt dat met het homo-vriendelijke gezelschap van vandaag er veel vreugde in het leven zal zijn.
Welkom bij de opening van de Grey Pride 2013. Het is deze week Gay Pride in de hoofdstad. Sinds enkele jaren vinden tegelijk manifestaties plaats voor roze ouderen: een groep homo’s en lesbo’s waar relatief weinig aandacht voor is, met name binnen zorginstellingen. We zijn vandaag bij verpleeghuis De Poort van zorgkoepel Amsta, aan de rand van de Jordaan. Dit is een homovriendelijk verpleeghuis en De Poort heeft daarvoor de aanduiding ‘Roze Loper’ gekregen.
Roze ouderen zijn een relatief onbekend verschijnsel, zo blijkt al meteen bij de opening van de bijeenkomst door Amsta-directievoorzitter Ben de Valk. Hij spreekt consequent over de ‘Rode Loper’ in plaats van de ‘Roze Loper’. Toch heet hij de roze ouderen van harte welkom. Er worden praatjes gehouden over verleden, heden en toekomst, er is muzikale omlijsting en aan het einde zal de Amsterdamse wethouder Eric van der Burg de Grey Pride officieel openen.
De sfeer is gemoedelijk en de onderdelen volgen elkaar snel op. Een spreekster memoreert dat toen de aanwezige ouderen jong waren ze hun geaardheid moesten verbergen. Ze moesten genezen worden maar vonden uiteindelijk toch hun weg in het leven. Ze vergelijkt Nederland met Rusland en zegt dat het best goed gaat in Nederland, maar er blijven problemen want een coming-out blijft moeilijk, er is geweld en homo is een scheldwoord. Voor roze ouderen blijft het ook moeilijk zichzelf te zijn.
De wethouder vertelt dat de homo-emancipatie nog niet voltooid is. Anders zou de ‘Roze Loper’ immers niet nodig zijn. Als verpleeghuis De Poort zegt dat ze homovriendelijk is, zijn er kennelijk ook huizen waar dat niet het geval is. De Gay Pride is dus nog steeds nodig, concludeert de wethouder en hij onthult een feestelijk spandoek om de Grey Pride officieel te openen. De zaal klapt en zingt het slotlied uit volle borst mee. “Schep vreugde in het leven, zet je zorgen aan de kant!”
Wat kunnen we van deze middag leren? Tientallen roze ouderen luisterden gemoedelijk naar verhalen over homoseksualiteit die zij allang kennen. Dit waren soms mooie verhalen over ontluikende seksualiteit en opbloeiende relaties, en soms erge verhalen over gebrekkige acceptatie en geweld. Niemand hoorde iets nieuws want dit zijn de verhalen die al heel lang over homoseksualiteit worden verteld. Ze hebben meer een rituele dan een informatieve functie.
De kloof met de aanleiding voor deze bijeenkomst kon niet groter zijn: roze ouderen voelen zich onvoldoende geaccepteerd in reguliere verzorgingstehuizen en daarom is er een keurmerk gekomen om te laten zien of huizen homovriendelijk zijn. Er is dus kennelijk nog veel te klagen over de zorg aan roze ouderen, maar die klachten werden vandaag vakkundig en vrolijk weggemasseerd. Er was muziek, ballonnen, drankjes, een knappe jongen bij de koffie, een pro-homowethouder en de boodschap dat het steeds beter gaat in roze Nederland.
Er is nog een strijd te strijden over de kwaliteit van de roze zorg, maar niemand die daar een inhoudelijk woord over sprak. Onduidelijk bleef wat er nu precies mis gaat met roze ouderen in reguliere zorginstellingen en niemand was bereid dat taboe te doorbreken. Dan zou immers de goede sfeer verdwijnen en dan zou de pro-homowethouder lastige vragen moeten beantwoorden zoals: waarom eist hij niet dat alle Amsterdamse zorginstellingen een ‘Roze Loper’ hebben en dus getoetst zijn op homovriendelijkheid?
Dat eist de wethouder niet, omdat hij helemaal geen beleid voert om instellingen te dwingen om homovriendelijk te zijn. Het gaat bij de Roze Loper om ‘zelfregulering’. Dat kan twee dingen betekenen: de hele Grey Pride is aanstelleritis, omdat er geen echte problemen zijn, die dus niet besproken kunnen worden en waar de wethouder dus ook geen beleid op kan maken. Of de Grey Pride is hard nodig, maar de roze ouderen hebben liever een gezellige middag dan te praten over moeilijk oplosbare problemen.
Op deze manier ontdekt niemand wat de problemen van roze ouderen zijn en kan er dus ook niets aan gedaan worden. Het blijft bij vage formuleringen als dat roze ouderen ‘onvoldoende zichtbaar’ zijn. Maar als dat het enige probleem is, is er geen ‘Roze Loper’ nodig, maar een Amsta-boot bij de Canal Pride met ouderen in een roze string. Dat zou helemaal in de sfeer van de Gay Pride zijn: gezellig, onpolitiek, niet inhoudelijk en een oplossing voor niets.
Chris Aalberts duikt in verband met de Gay Pride de rest van de week onder. Hij is alleen bereikbaar voor vrienden en familie.
