Van onze hoofdredactie in de Algarve, bekend van de Volkskrant
‘Mijnheer van Amerongen’, vragen lezers mij vaak, ‘u bent een wereldburger, een man van stavast en een jongen van Jan de Wit. U bent geen Jan Salie als Robje Wijnberg of een broekenpoeper en Judas als Fransje Timmermans. Waarom woont u dan in de Algarve, na uw slopende tropenjaren in Jeruzalem, Beiroet, Asuncion, Buenos Aires, Rio de Janeiro, Ede en Maastricht? Heeft u een ernstige ziekte onder de leden en zijn uw dagen geteld? Of is het omdat de drank er zo stuitend goedkoop is?’
Welnu, schrijf ik dan terug, mijn leven in de Algarve is als een eindeloze rit in de achtbaan met een liter aguardient en een olifantendosis LSD in de mik. Er gebeurt hier van alles waar de gewone sterveling in Nederland geen weet van heeft. Dat komt door de burgerlijke pers, die schrijft alleen maar over wat er op de treurbuis is, waarom Edgar Davids midgetgolft met Halina Reijn en verder kakelen de inkthoeren, de schrijvende apen en ander canaille zonder bronvermelding na wat ze bij Geen Stijl en de Joop lezen. Ik had het daar anderhalf jaar geleden in het diepste geheim met Gerrit Komrij en Bertus Brussen over, in de onzalige wouden van Noord-Portugal, en wij besloten toen de Portugal Post op te richten.
De Portugal Post moest een soort kruising worden tussen The New Yorker en Avenue maar dan voor mensenkinderen met MAVO, Schoevers, de School voor de Journalistiek en TBS.
De eerste redactievergadering ontaardde in een liederlijke bende omdat de levenspartner van Komrij, Charles Hofman, ons onschuldige knapen volgoot met vijgenstooksel met als gevolg dat ik samen met Bertus en nog een jongeman in een ouderwets ledikant op de vierde verdieping van Chateau Gerrit belandde en dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Althans, niet de mijne. Niet lang daarna overleed onze dierbare vriend en was het Portugal Post-project van de baan. Bert bleef mij smeken: ‘Neem jij dan de fakkel over van Gerrit, je woont immers ook in Portugal en je leeft in zijn geest, zeker wat de alcohol betreft.’
‘Nanos gigantum humeris insidentes’, antwoordde ik in alle bescheidenheid: ‘Ik sta op de schouders van reuzen, Bertus, en nooit zal ik de leegte van mijnheer Komrij kunnen opvullen. Hoogstens kan ik hem doen vergeten.’
Vervolgens deed mijnheer Brussen mij een financieel voorstel dat ik niet kon weigeren, en daarom verschijnt vandaag voor het eerst de Portugal Post.
Wat kunt u van ons verwachten? Wekelijks is er een literaire rubriek waarin ik de Portugese literatuur zal bespreken. In mijn blokhut Huize Snikkelvreugd komt iedere zondag een club van gelijkgestemde zwaargewichten bijeen, en ieder lid van deze geheimzinnige cercle littéraire draagt dan zijn of haar keuze voor. Het kan zo maar een onbekend werkje van Fernando Pessoa zijn, maar sta niet raar te kijken als ik zo maar met een bloedgeile, naar sperma, bloed, zweet en kabeljauw riekende roman van mijn buurvrouw Heleen van Royen aan kom kakken. Of desnoods een inktbreiwerkje van het vergeten genie Tessa de Loo, maar die is inmiddels al honderd en weet niet eens meer dat ze in Portugal woont al schijnt ze te werken aan Vijftig Tinten Hersenschimmen.
Uiteraard zal mijn eigen turbulente en inmiddels legendarische seksleven (al dan niet met mijn honden) ruimschoots aan de orde komen.
Portugal staat al sinds mensenheugenis bekend als een culinair Walhalla en ik zal als een magere, niet-joodse, heteroseksuele, vrolijke en piepjonge versie van Johannes van Dam restaurants bezoeken van Cabo Sao Vicente in het uiterste westen van de Algarve tot Vila Real de Santo Antonio aan de Spaanse grens. Als de recensie slecht uitvalt, betekent dat enkel dat de scribent niet gratis at in het betreffende etablissement en de rekening naar het hoofdkwartier van mijnheer Brussen in Amsterdam is gestuurd. Mijn belevenissen als buongustaio zullen worden gebundeld in De Dunne Tuur, bij leven en welzijn uiteraard want de mens wikt maar God beschikt.
Tevens geef ik iedere maandag een close reading van mijn fameuze doch omstreden column in de Volkskrant, getiteld Ik Arthur van Amerongen, in samenwerking met de notoire tekenaar Gabriel Kousbroek. De titel van deze opvallend rubriek: De mens achter Ik Arthur van Amerongen.
Daarnaast hou ik u op de hoogte van het wel en wee van de 30.000 Nederlandse ballingen in de Algarve, ga ik golfen met Joost den Draaijer en John de Mol, geef ik reuze handige tips over de locaties waar u uiteenlopende soft & harddrugs kunt aanschaffen en last but not least hou ik alle Portugese dagbladen voor u bij, inclusief de dagelijkse sportkranten die zich maar met één zaak bezighouden:
Is Ronaldo homofiel?
Ik sluit af met een gedicht van de Braziliaanse literaire grootheid Michel Telo:
Nossa, nossa
Assim você me mata
Ai se eu te pego
Ai ai se eu te pego
Delícia, delícia
Assim você me mata
Ai se eu te pego
Ai ai se eu te pego
Sábado na balada
A galera começou a dançar
E passou a menina mais linda
Tomei coragem e comecei a falar
Nossa, nossa
Assim você me mata
Ai se eu te pego
Ai ai se eu te pego
