Het is allemaal wat. René van der Gijp die stelt dat er maar weinig homo’s zullen zijn in het betaalde voetbal. Als ú er nog geen schande van gesproken heeft, doe het dan nú. Want we kunnen deze massahysterie maar het beste zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Misschien kunnen we dan daarna, als we allemaal weer bij zinnen zijn, voor de aardigheid eens stilstaan bij wat hij nu eigenlijk gezegd heeft.
Wie weleens naar het programma Voetbal International kijkt, of wie überhaupt enig gevoel voor taal en retoriek heeft, kan twee dingen in zijn uitspraken onderscheiden: de boodschap en de stijlfiguur.
Zijn boodschap is niet zo ingewikkeld: er zullen niet zoveel homo’s zijn in het betaalde voetbal. Is dat zo’n gekke gedachte? Gekker dan dat er relatief veel homo’s te vinden zijn in de showbizwereld, kapsalons of voor mijn part dat er meer mannen in de gemeenteraden zitten dan vrouwen? Er zijn ook weinig Nederlanders die wereldkampioen werden op de honderd meter sprint en een neger op een klapschaats is ook nog altijd een unicum.
Verschillende oorzaken zullen misschien aan bovengenoemde voorbeelden ten grondslag liggen. Maar ik bedoel maar te zeggen dat bepaalde groepen mensen in bepaalde contreien nu eenmaal over- of ondervertegenwoordigd zijn.
Ik ken zelf erg veel homo’s en maar heel weinig daarvan vinden voetbal überhaupt leuk om naar te kijken. Dus als Van der Gijp denkt dat er maar weinig homo’s binnen het betaalde voetbal zijn, dan denk ik dat hij daar best wel eens gelijk in zou kunnen hebben. Hij zei niet dat ze er helemaal niet zijn en hij zei ook niet dat ze niet welkom zijn.
Een groter probleem dan het gebrek aan homo’s in de voetballerij is een probleem dat onze maatschappij bovendien al veel te lang teistert, namelijk dat teveel mensen geen gevoel hebben voor zelfspot en ironie. Van der Gijp overdrijft, maakt stereotype grappen, vergroot details uit of hij bagatelliseert juist. Dat doet hij altijd. Dat kun je leuk vinden of niet. Je kunt vraagtekens stellen bij de effectiviteit ervan. Maar wat je vooral niet moet doen is alles letterlijk nemen. Hij weet ook wel dat niet alle homo’s op hun veertiende in een kapsalon gaan werken en dat niet alle homo’s op ballet gaan.
Blijkbaar moet je in dit land ‘cabaretier’ op je visitekaartje hebben staan, anders begrijpen mensen dat niet.
De Gay Pride is een evenement dat uitblinkt in uitbundigheid en extravagantie. Dat moet kunnen. In hoeverre dat bijdraagt aan de emancipatie van homo’s is nog altijd een discussiepunt. Maar ik vind het, zoals zoveel mensen in Nederland, vooral gewoon een leuk feestje. Het wordt echter wat hypocriet wanneer we vervolgens met zijn allen een commentator gaan verketteren die in zijn commentaar op dat extravagante evenement zelf in de overdrijving schiet.
Van verschillende kanten hoorde je gisteren en vandaag dat Voetbal International een veel bekeken programma is en dat de heren analytici een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben. Een woordvoerder van de John Blankenstein Foundation deed hier nog een schepje bovenop met de uitspraak: ‘Ik stel hen medeverantwoordelijk voor de vele homoseksuele jongeren die bang zijn afgewezen te worden en zelfmoord overwegen’.
Het moet niet veel gekker worden.
Politici hebben een verantwoordelijkheid. Analisten worden betaald om hun mening te geven en het debat te prikkelen, net zoals kunstenaars, cabaretiers en columnisten dat doen. Ik ben de eerste om te erkennen dat je dan soms de hoon van de massa voor lief moet nemen. Maar laten we blij zijn met types als Van der Gijp, die voorkomen dat het debat verengt en die ons zo heel af en toe gewoon eens een leuke grap over homo’s voorschotelen.
Frank Fabian van Keeren (@Frankeren) is, hoewel het allebei niet ter zake doet, dichter en homo.
