Egypte is een prachtig land waar je uitstekend op vakantie kunt. Een weekendje weg naar de blauwe zee en het witte strand, een paar dagen naar een oase, een midweekje reizen door de woestijn en de bergen, een week stokoude monumenten bezoeken of een paar uur varen op de Nijl. Het kan allemaal en als je hier woont ligt het binnen handbereik.
Tenzij je journalist bent. Want dan moet je ‘in de buurt’ blijven voor het geval er iets gebeurt. En dat is in Egypte eigenlijk sinds 25 januari 2011 zo. Zijn er geen revoluties of coups dan zijn er wel demonstraties die uit de hand kunnen lopen, parlementen die ontbonden worden, rechters die uit de macht worden ontheven, ministers die opstappen, verkiezingen over het een of ander, een grondwet die herschreven moeten worden of presidenten die zichzelf onevenredig veel macht toekennen.
De Moslimbroeders houden inmiddels al meer dan een maand twee zitstakingen in Cairo. Er zouden wapens aanwezig zijn en er zijn lijken met sporen van marteling gevonden. Twee keer liep het in de buurt van de zitstakingen uit de hand: op 8 juli vielen er bij gevechten tussen het leger en de demonstranten ruim 50 doden en op 27 juli waren er meer dan 70 doden te betreuren na geweld tussen de Moslimbroeders en de oproerpolitie.
Het leger strooit al weken pamfletten uit boven de sit-ins, waarin de demonstranten gemaand worden weg te gaan. De minister van Binnenlandse Zaken liet vorige week in een speech op televisie weten dat het nu echt afgelopen moet zijn met de protesten en ook de premier heeft gezegd dat het leger – na mislukte pogingen tot onderhandelingen met behulp van de Europese Unie en de VS – ‘binnenkort’ de beide sit-ins zal gaan ontruimen.
Als journalist is het natuurlijk zaak om bij zo’n ontruiming aanwezig te zijn. Bij de sit-in in Nasr City zitten ‘s avonds tienduizenden mensen, die ontruim je niet zonder dat het een enorm zooitje wordt. Met collega’s speculeer ik al weken over wanneer de ontruiming plaats zal gaan vinden. De meesten zijn het er over eens dat het leger hoogstwaarschijnlijk ergens diep in de nacht zijn slag zal slaan, zodat er zo min mogelijk pers getuige van is, en zo min mogelijk mensen bij de zitstakingen aanwezig zijn. Maar hoe hou je als journalist zoiets in de gaten? Je kunt niet 24 uur per dag wakker blijven voor het geval er iets gebeurt.
Met twee collega’s had ik daarom een 24-uurs ‘nieuwsdienst’ opgezet, waarbij iedere acht uur iemand anders verantwoordelijk was voor het bijhouden van het nieuws. De andere twee moesten zorgen dat ze binnen twintig minuten op een afgesproken plaats zouden kunnen zijn, zodat we binnen veertig minuten bij een eventuele ontruiming aanwezig zouden kunnen zijn. En zo sliep ik de afgelopen weken een paar nachten in mijn kleren, met een rugzak met gasmasker, camera, water, telefoon en een lijstje met noodnummers (mocht ik gearresteerd worden, of erger) naast mijn bed. De overige nachten bracht ik al koffie drinkend en starend naar een computerscherm door, om het nieuws in de gaten te houden.
Ik had mijn contacten binnen de sit-in in Nasr City ook ingeschakeld. Die belden me een paar keer wakker. ‘Ik hoor schieten!’, klonk het dan. ‘Ok, weet je zeker dat het geen vuurwerk is? Kun je even een rondje gaan lopen en gaan kijken of er iets aan de hand is?’ Om vervolgens een half uurtje later terug te bellen met ‘vals alarm, niks aan de hand’. Maar dan had ik ondertussen mijn collega’s natuurlijk al wakker gebeld en in de startblokken gezet.
Zowel Morsi’s aanhangers als zijn tegenstanders hebben voor aanstaande donderdag demonstraties aangekondigd en die zitstakingen moeten nog steeds ontruimd worden, maar ik geloof het inmiddels wel.
Vanavond begint het suikerfeest en veranderd mijn wijk (downtown Cairo) voor de zoveelste keer deze maand in een openluchtfeest. Ik ben na ruim een maand non-stop vuurwerk, helicopters, F16s, legervoertuigen en feestvierende mensen op de stoep toe aan rust.
Ik wil een paar nachten goed slapen, zonder wakker gebeld te worden over vage geruchten of om de zoveel uur twitter en Facebook te moeten checken om te kijken of er wat aan de hand is. Als er wat gebeurt dobber ik in een prachtig blauwe en lekker warme Middellandse Zee.
Journalist en fotografe Ester Meerman schrijft vanuit Egypte voor De Buitenlandredactie en The Post Online. Over het laatste nieuws en haar belevenissen en werk in Caïro. Zij blogt al in het Engels op Stories from Cairo. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
