Lang lang geleden, nog voor het Nederlandse publiek alle Duitse festivals overnamen, lanceerde Steffen Bennemann de eerste editie van Nachtdigital. Het was in 1998, en vond plaats in een klein bungalowpark ergens ten westen van Leipzig.
Nu, 16 jaar later, is het kleine nachtfestival nog steeds op dezelfde plek, en lijkt daar nooit meer weg te gaan. De setting is elk jaar weer hetzelfde: een buitenpodium, een feesttent, een cocktailbar, een afterhours stage, een paar eetkraampjes, een koffiekraam met heerlijke koffie en dit alles gevestigd aan een pittoresk meertje. Het hele festival door kun je plonzen in dit ondiepe meer, terwijl je vergezelt wordt door de melancholische festivalmuziek.
Op zaterdagavond kun je smullen van een varken aan ’t spit, en daarna even rustig uitbuiken met de beste koffie die Duitsland te bieden heeft. Of anders ga je nog even zwemmen, want zwemmen staat hier gelijk aan douchen. Terwijl de meeste andere festivals steeds meer op een fabriek beginnen te lijken, behoudt Nachtdigital jaar in jaar uit zijn intieme sfeer. Jaarlijks doen meer en meer Nederlanders hun best om één van de 3000 kaartjes in bezit te krijgen, maar of die toename van Nederlanders nou afbraak doet van de ambiance, is moeilijk te zien.
Nachtdigital 16 voelt bij aankomst al als vertrouwd. Voor de rij klinkt vanuit een aanhangwagen luide muziek en waar vorig jaar een Duitse Schlagerband speelde, klinkt er dit jaar (een beetje saaie) housemuziek uit de speakers. Het doet misschien een afbraak aan de vreemdheid, toch is het een stuk meer rustgevend met de hitte. Bij binnenkomst krijg je twee vuilniszakken en een pfand-papiertje, die je aan het einde kunt inruilen voor een festivalposter of contant geld. En ook de timetable wordt je zoals elk jaar pas bij de ingang toegereikt.
Zodra je door de vrolijk aangeklede hemelpoort van het festival wandelt is rechts meteen de mainstage te zien, die nog geen dertig meter van het water af staat. Links is het grasveld waar alle bezoekers druk bezig zijn hun eigen territorium af te bakenen. Waar je ook staat, dichtbij het festival ben je toch wel. De organisatie is nog druk in de weer met alles regelen, de laatste lichten worden nog opgehangen en al het barpersoneel is in vergadering. Om negen uur begint de show, en the show must go on!
Wanneer het kleine houten hek wordt geopend, loopt het campingterrein langzaam leeg en het festivalterrein vol. Sommigen springen gelijk in het water, anderen beginnen al te dansen op de gezellige en eigenlijk ook gewoon al supervette openingsmuziek van Lena Willekens of van Manamana. Het voelt allemaal nog een beetje onwennig, en zoals altijd, is drinken dan de beste optie.
Een paar uur later, als de zon bijna opkomt, staat Cinnaman achter de draaitafels. De Amsterdamse dj kent vele kanten, en daarom valt terecht alles te verwachten. Hij gaat van hot naar her en ondanks dat het al laat op de avond is heeft het publiek nog meer dan genoeg energie om op volle kracht te dansen. Na Cinnaman neemt Barnt het over. Het is licht geworden en ondanks dat je alle gezichten nu onder een felle zon kunt zien, ziet iedereen er nog opvallend fris uit.
Wanneer hij zijn nummer Turnsten draait, wat later een soort anthem van het festival blijkt, barst vrijwel het gehele publiek uit zijn voegen. Confetti vliegt om de oren en het publiek wordt overschaduwd door tientallen opspringende paraplu’s. De airhorns die het nummer zijn handelsmerk geven, doen geloven dat we op oorlogsmars gaan.
Na het spetterende optreden van Barnt is het aan Âme om de eerste nacht af te sluiten. Zoals altijd draait hij ontzettend melodieus en warm. Een deel van het publiek danst vanuit het meer rustig mee en anderen liggen al bruin te bakken in het zand. Hierna gaat de afterhours stage nog open, en ook op het campingterrein kun je je bezatten aan halve liters die slechts een euro kosten. Maar voor de mensen die willen slapen is dit eigenlijk het enige moment.
Uitgerust van een middagdutje in de schaduw is het tijd voor nacht twee. Micheal Mayer geeft om acht uur het startschot van de avond op het buitenpodium. Hij neemt tot twaalf het voortouw en weet de half-slapende menigte goed op de been te houden. Wanneer iedereen goed wakker is geschud is het tijd voor wat harders. De schoonheid uit Californië genaamd Xosar sluit haar analoge apparatuur aan en doet een eclectische live set waar menig men zijn ogen van uitkijkt.
Haar optreden van een uur vliegt voorbij en voor we het doorhebben is het tijd voor Blawan. Deze Britse jongen is wel een erg vreemde eend in de bijt op het festival. Hij is een van de weinige echte techno acts die in al die jaren Nachtdigital zijn harde en snelle platen hier mag opzetten. Wat hij in drie uur doet is bijna niet te omvatten. Blawan draait keihard en keisnel, maar met zoveel charisma en energie dat het allemaal niet uitmaakt.
Na de aardbeving die door Blawan is veroorzaakt is het tijd voor wat kalmere vibes, maar rusten is hier niet bij. Joy Orbison doet een drie uur set in de tent, waar ‘enkel anthems’ de perfecte omschrijving is van de muziek die hij ten gehore brengt. Hij gaat van 1993 naar 2013 en terug in een handomdraai en wind alle feestgangers om zijn pols met classics en future classics. Wat opvallend is, is dat iedereen door de nog hevigere zaterdag de vrijdagnacht volledig kwijt is. Het is super vreemd, maar het voelt allemaal net als een nachtje hemel op aarde.
Op het moment dat de knalperformance van Joy Orbison afgelopen is begeven we ons naar buiten waar het inmiddels alweer ochtend is geworden. Tot onze verbazing is de lucht grijs en vallen er dikke druppels regen op de grond, maar niemand die zich eraan ergert. Na een half uur is het tijd voor de laatste acts. De regen is opgehouden en de blauwe lucht keert langzaam terug terwijl James Holden het podium oploopt. Al vanaf minuut één heeft hij de overgebleven feestgangers in een trans gebracht en zijn optreden van tweeëneenhalf uur zijn met een vingerknip voorbij. Maar waar hij normaal zijn spullen zou hebben gepakt en zijn vertrokken, gebeurt er dit jaar wel iets erg bijzonders. James Holden gaat samen met organisator Steffen Bennemann het festival back-to-back afsluiten. De laatste 60 minuten draaien ze klassieker na klassieker. Het totaalpakket, wat wordt vergezeld door constante kippenvel, voelt als ‘werkelijk onwerkelijk’.
Op de afterhours stage doet verrassings-dj Robag Wruhme zijn ding, en dat doet hij goed. Met uitschieters als Windowlicker van Aphex Twin weet hij de meesten nog op de been te houden terwijl het eigenlijk allang tijd is om naar huis te gaan. Toch moet iedereen er aan geloven, langzamerhand beginnen de benen toch wel erg zwaar aan te voelen en is het tijd om het festival te verlaten. Om drie uur is het ook voor Wruhme tijd om de platenkoffer dicht te doen.
Na twee nachten lang dansen, zwemmen en stilzwijgen van verwondering is het nu dan toch voorbij. Het bungalowpark dat ook dit jaar voor een weekend transformeerde tot utopie wordt weer een doodgewoon bungalowpark. De feestgangers keren langzaam terug naar hun tent en het grasveld, dat nog steeds groen is en niet is platgelopen, wordt langzaam weer vrijgemaakt. Niemand weet hoe het gebeurd, maar vrijwel iedereen is het er over eens: Nachtdigital is het mooiste festival op aarde.
