Zouden ze..? Ja, waarschijnlijk wel. Kijk maar naar hun kleding. Felle kleuren, drukke prints, hij heeft een Raybannetje op zijn neus. Ik probeer de titel van het boek dat het meisje leest te ontcijferen. Nederlandse titel? Nee, Engels. Maar, ze kan natuurlijk ook in het Engels lezen. Very sophisticated. Praat dan! Praat tegen elkaar. Dan weet ik zeker of ze wel of niet Nederlands zijn. Dan eindelijk zegt hij iets. “Pfff, wel warm, he?” Ha. Ik wist het.
Niets leuker dan op vakantie het spelletje ‘Herken de Hollander’ te spelen. En vaak, héél vaak heb ik het goed. Soms is het lastig hoor, Duitsers of Scandinaviërs lijken qua kleding en uiterlijk op ons. Maar het zijn de subtiele details waar je de echte Hollander aan herkent. Het Engelse accent bijvoorbeeld. Een Nederlander die Engels praat pik je er zo uit. “Izz dizz the weej tzoe de zenter?” Jep, Hollander. En dan altijd gehuld in korte broek met daarop een hemdje in de meest felle kleuren. Zélfs de mannen.
Marktjes zijn helemaal een plek waar je veel Nederlanders tegenkomt. Allemaal zijn we op zoek naar dat ene unieke item voor weinig geld. Ik ook, natuurlijk. Gewapend met mijn Lonely Planet (gelukkig is de titel in het Engels, kunnen ze me daar niet aan herkennen) struin ik door het stadje. Maar: met een verschil. Ik heb een lange broek aan. En een sjaal om mijn schouders. Ik heb me bedekt gekleed, zoals het geloof daar voorschrijft. Vol verbazing kijk ik naar de andere toeristen die zich daar niets van aantrekken. Gehuld in een topje en mini spijkerbroekje slenteren ze over de straten. Natuurlijk zijn de Nederlanders ook hier weer goed vertegenwoordigd.
Daar wil ik dus écht niet bijhoren. Zodra ik Nederlands hoor, ga ik gauw de andere kant op. Direct probeer ik me zo on-Nederlands mogelijk te gedragen. Dus, niet te hard praten of lachen en als ik Engels praat, doe ik dat in mijn meest overtuigende Britse accent. Alles om niet herkend te worden door mijn landgenoten. Als dat dan toch een keer gebeurt, merk ik tot mijn verbazing dat de andere Nederlanders hetzelfde hebben. Ook zij komen míj, Nederlandse, liever niet tegen op hun vakantiebestemming. Daarvoor hebben ze toch niet 14 uur in een vliegtuig gezeten? Om met andere Hollanders te praten?!
Toch best raar, als je er over nadenkt. Want om me heen zie ik Amerikanen die elkaar ontmoeten direct plannen maken om samen te gaan eten. Net als Australiërs die direct een paar halve liters bier bestellen als ze kennismaken. Maar nee, wij Nederlanders willen niets van elkaar weten. Te confronterend? Oninteressant? Niet leuk voor de verhalen thuis? Ik denk dat het een kwestie van niet willen delen is. We willen allemaal, voor very cheap, de meest fantastische vakantie beleven, met de beste bediening, het beste eten en het meest pittoreske strandje. We willen het beste van het beste. Voor zo min mogelijk geld. En dat gaan we zeker niet met andere Nederlanders delen. Die zitten ons thuis al in de weg. Hier is het van ons. Van ons alleen.
