Hoezo is de smartphone beter dan de bakelieten telefoon met hoorn, haak en draaischijf? Waarom zou je een computer kopen als je een mooie typemachine hebt? Er is geen vooruitgang, betoogde Midas Dekkers 25 minuten lang in een aflevering van NTR academie. Dat is een zomerserie waarin knappe koppen alle ruimte krijgen om tv-kijkers de les te lezen. En zo de periode te overbruggen dat er toch niemand kijkt. Niet om zeven uur ‘s avonds tenminste.
Dat een verandering niet meer dan een modeverschijnsel is, die mening gunnen we hem graag, de topcolumnist in ruste. Modes komen en gaan. Ze komen weer terug en worden andermaal ingewisseld voor iets dat ook al eens eerder is vertoond. Zelfs de minirok wist zich tegen alle logica in niet aan die eeuwige cirkelbeweging te onttrekken. Punt voor Midas. Maar de bakelieten telefoon komt heus niet terug, net zomin als de typemachine. Omdat de opvolgers stukken handiger, veelzijdiger, praktischer zijn.
De oude maestro gaf trouwens ruiterlijk toe dat een mensenleven geen cirkeltje is. Na een hoogtepunt volgt de aftakeling, tot de dood er op volgt. De achteruitgang moet je ongestoord zijn gang laten gaan, prent hij ons in. Niks smeerseltjes of injecties tegen de rimpels, hardlopen of fietsen om langer fit en mooi te blijven. De dood is gewoon de prijs van seks, van seks komt nageslacht en als ouderen niet tijdig de pijp uit gaan, lopen ze hun kinderen voor de voeten. Seks dient niet alleen een doel, maar aan dat doel mag door ons, aardse stervelingen, niet getornd worden, als het aan Midas ligt. Dat klinkt als meer dan een doel, het lijkt waarachtig wel of hij Zin bedoelt, ja met een hoofdletter. Als het over zin gaat, riekt het meteen naar religie.
De man die zijn persoonlijk hoogtepunt bereikte als columnist voor wiens cynisme niets heilig was, ontpopt zich godbetert op zijn oude dag als cryptocalvinist. Fris en fruitig willen blijven is dus een soort van zonde in het evangelie van Midas. Je moet er net zo oud en verwelkt uitzien als je bent. In zijn eigen geval is gaat dat overigens van een leien dakje. Hoever je ook terug in de tijd googelt, op de foto’s die van hem opduiken, wil het maar niet fris en fruitig worden. Hij was altijd al een grumpy old man. Je zou haast denken dat hij een ander een beter lot ook misgunt.
Wie inziet dat er achteruitgang is, kan niet blind zijn voor vooruitgang, zou je zeggen. Maar dan ken je Midas nog niet. Van zijn lichtend voorbeeld Darwin, de grondlegger van de evolutietheorie, kwam hij via de hak en de tak uit bij diens baard waarvan dichtheid en lengte indrukwekkend geweest moeten zijn. Vrouwen zouden op mannen met lange volle baarden moeten vallen zoals vrouwtjesherten op mannetjes met grote geweien, vindt Midas. Omdat een baard net zoals een gewei een secundair geslachtskenmerk is, zo werkt dat nu eenmaal in de natuur. Maar met onverholen spijt stelde hij vast dat mensenvrouwtjes tegenwoordig veelal mannen zonder snorren, baarden en lichaamshaar prefereren.
Een ontwikkeling die eigenlijk verdomd veel op vooruitgang lijkt. Is het niet omdat het esthetisch een hele verbetering is, dan wel omdat omdat miljoenen jaren evolutie eindelijk afrekenen met primitieve instincten die nog uit het apenbrein stammen. Met de natuur zelf dus eigenlijk. Maar daar hoef je bij Midas niet mee aan te komen. Het lijkt godbetert wel of voor hem zelfs evolutie geen vooruitgang is. Tenminste niet als dat er toe leidt dat er tegen heilige huisjes in de natuur wordt geschopt. Midas is van origine bioloog en biologen en gelovigen hebben meer gemeen dan je zou denken. Wat voor een gelovige de perfect door God ontworpen schepping is, is voor een bioloog de natuur als geoliede machine. Zoek de verschillen.
Maar de eerste hak heeft de mensheid de natuur (of de schepping, wat dondert het?) al gezet: seks zonder dat er kinderen van komen. De volgende poets die we de natuur/schepping misschien ooit kunnen bakken, is stoppen met aftakelen en doodgaan. Onze teloorgang staat geprogrammeerd in een stuk of wat genen, je kan niet uitsluiten dat we er ooit achter komen welke het zijn, en hoe we ze onschadelijk kunnen maken.
Vooruitgang is het schrikbeeld voor Midas: niet alleen geen baarden maar een wereld vol frisse en fruitige types aan wie je niet kunt zien of ze twintig of honderdtwintig zijn. Ze saboteren de natuur want ze willen helemaal geen kinderen. Ze zijn immers zelf piepjong en bloedmooi. Kinderen kunnen gemist worden, ze zouden hun ouders maar voor de voeten lopen. Op een paar na dan, bijvoorbeeld om mensen te vervangen die zich niet thuisvoelen in een wereld waar voor lelijkheid en verval geen excuus meer is. De grumpy old men. De Midassen. Want al is doodgaan niet meer onvermijdelijk, ertussenuit knijpen blijft een optie.
