Imperdibile, onmisbaar. Het Italiaanse muziekblad RockeRilla sluit de recensies niet af met een cijfer, sterren of een andere arbitraire numerieke aanduiding, maar een korte samenvatting. In veelal niet meer dan vier a vijf woorden wordt het bovenstaande in dik gedrukte letters gevat. “GOOD. GOOD. GOOD.” bij One One One van Shining (NO), “UNA BUONA CONFERMA”, (maar geen meesterwerk) bij Soft Will, het tweede album van Smith Westerns of “BONE-CRUSHINGLY GOOD!” bij de nieuwe van King Parrot. Geen flauw idee of het waar is, daar ik twee van deze drie albums niet heb gehoord, maar het zegt mij meer dan een sterretje meer of minder. En bij Future Bible Heroes, een van de andere bands van de voorman van The Magnetic Fields, staat dus “onmisbaar”. In dikgedrukte letters.
In hoeverre je dat nog kunt van een synthpop plaat kunt zeggen in 2013, is een vraag. Maar dat de met ironie en donkere teksten gevulde nummers van Stephin Merritt toveren wel keer op keer een lichte glimlach op de lippen. Met een muzikale knipoog naar My Funny Valentine (in de heroïne doorspoten gruizige versie van Chet Baker) opent de plaat in een anderhalf minuut durende ode aan alcohol en bijhorend alcoholisme. A Drink Is Just The Thing, een handvat voor wanneer de men te neergeslagen is en danspartner voor op het feest.
Later volgt een lofzang aan de ontsnappingsroute die heroïne in dit leven biedt in Let’s Go To Sleep (And Never Come Back) of wordt aangeraden om je kinderen in een coma te houden, zodat zij de ellende van de wereld niet hoeven te ervaren (Keep Your Children In A Coma) en wordt de wederkomst van de heiland gevierd. Een heiland die vooral aanraadt om champagne in plaats van water te drinken (It makes life so much shorter).
En dat alles in traag voortslepende synthpoparrangementen, waarbij zelfs de snelste nummers niet verder komen dan midtempo. Daardoor kan de tongue-in-cheek darkwave op Partygoing wat eentonig worden, hoewel de afwisseling in vocalen tussen Merritt en Claudia Gonson dat gevaar enigszins uit de plaat haalt. Weinig Partygoing dus op Partygoing, veel droge synthpop, veel de kater na het feesten en de duistere kant van het leven in zure bewoordingen met een scherpe knipoog; liefde doet pijn, verslaving is zoet en pijn geeft verlossing. Merritt weet hoe de wrange lach op te wekken.
Zelfs de economische crisis komt er met een grijs vanaf in Love Is A Luxury I No Longer Can Afford. Het maakt de plaat tekstueel een van de leukere dit jaar. Onmisbaar, lijkt me sterk. Hoewel mijn muren thuis wellicht een ander verhaal lijken te vertellen, is elke plaat te missen. Partygoing is dus ook niet onmisbaar, maar misstaan in een platenkast doet hij zeker niet.
