Een driftig AZ heeft met 3-2 van Ajax gewonnen. Opgezweept door het kabaal van supporters met plastic klappers bluften de mannen van Verbeek de landskampioen af. Hoogtepunt was de invalbeurt van Maarten Martens in de 71ste minuut. De Belg stond sinds september 2012 weer op het Alkmaarse gras en het publiek verwelkomde hem met een staande ovatie en de hardst bij elkaar geklapte herrie van de middag. Martens bedankte het publiek drie minuten later met een toverassist op de winnende volley van Viktor Elm. De linksbenige aanvoerder is terug; een stilist op groene voetbalschoenen.
Volgens romantische voetbalwetten mag Martens eigenlijk geen kleurige kicksen dragen. Hij, de spelmaker en strooiende steekpasser, behoort op zwart schoeisel te bewegen. De fluoriserende modetinten zijn voor vlugge flankspelers met een modern kapsel, niet voor de platte krulletjes op een kalm Vlaams gezicht.
Maar niemand droeg zwarte schoenen, behalve scheidsrechter Bas Nijhuis. Wie de bal vanmiddag in een kluitje zag verdwijnen, kon dus niets anders zien dan een kleurenpalet aan opspringende voeten. Babyblauw, geel en oranje – en andersom – en groen. “Dat heeft met de sponsor te maken,” verklaarde Martens na afloop, “wij krijgen de laatste modellen opgestuurd met nieuwe kleuren en figuurtjes, en daar moeten wij het mee doen.”
Goed, de kleuren van AZ waren dus feller dan die van Ajax. Het publiek smulde van de scherpte aan Alkmaarse kant en na het laatste fluitsignaal namen de spelers het ovationele overwinningsgekletter dankbaar in ontvangst. Eenmaal gedoucht was er van de jubelstemming bij AZ echter weinig te merken. Alsof de routineklus geklaard was.
Aron Jóhannsson en Jeffrey Gouweleeuw bespraken de tactiek op zakelijke toon. Ze waren dus feller en agressiever in duels, dat resulteerde in beter voetbal en in de kleedkamer was iedereen hartstikke blij. Echt. Of ze de overwinning nog zouden vieren? Jawel, thuis met vrienden of familie. Een hapje eten.
Vervangend AZ-aanvoerder Nick Viergever dan, zou hij nog de stad ingaan om de winst te vieren? “Nee, ook een hapje eten met vrienden. Maar we zijn heus wel gelukkig met de winst, hoor; de sfeer op de club is de komende week opperbest.”
Viergever mag de aanvoerdersband snel weer inleveren bij de terugkerende Martens. Is dat stiekem jammer?
“Spelen met de aanvoerdersband is een eer, maar het maakt mij niet wie de band draagt. Het enige wat je doet is als eerst het veld oplopen en de tos proberen te winnen. Het is voor de ploeg belangrijk dat Martens weer bijna helemaal fit is; hij is technisch zo begaafd, zwerft slim tussen de linies en is altijd aanspeelbaar. Ik ben juist blij dat hij er weer bij komt.”
Nee, dat is dus niet jammer. Domme vraag, leek Viergever zelfs te denken. Natuurlijk is het goed om Martens in je ploeg te hebben.
De Belg stond inmiddels in het middelpunt van de journalistieke belangstelling. Zijn groene schoenen had hij verruild voor slippers en ieder antwoord werd volgens nuchter recept uitgesproken.
Over die leep gekrulde assist, snijdend door de Ajax-verdediging en – niets zo opportunistisch als de voetbalwereld – of hij al aan het Belgisch nationale elftal dacht? “Ja, die assist was mooi en nee, eerst en vooral in vorm geraken bij AZ.”
Of het feest was in de kleedkamer? “Nee hoor, we moeten na één gewonnen wedstrijd niet gaan jubelen. We zijn blij met het resultaat, maar het is aan ons om te laten zien dat we dit iedere week kunnen.” Of hij dan volgende week tegen RKC in de basis staat? “Nee, de twintig minuten van vandaag waren fysiek al zwaar, misschien hou ik het volgende wedstrijd een helft vol.”
Martens keek ondertussen even naar de twee steunpleisters op zijn rechterknie. “Die is wat geïrriteerd, maar het is niet zorgwekkend.”
Of hij niet liever op zwarte voetbalschoenen speelt?
“Zwart?” Een stilte. “Nee, ik speel eigenlijk het liefst op witte schoenen.”
Onbegrijpelijk.
