Een idyllisch plaatje. De zon weerkaatst op ‘t IJ. De wind waait door mijn wapperende haren terwijl de pont mij naar de overkant brengt. Voor het eerst in de ruim twintig jaar dat ik met enige regelmaat in Amsterdam kom, besluit ik eens de overtocht te wagen. Klaarblijkelijk ligt daar nog een hele stad. Op mijn oren weerklinkt Return To Annihilation, het laatste album van Locrian. Het contrast met het idyllische beeld dat zich vanaf de boeg voor mij ontvouwt, er snijdt nu een met toeristen gevulde opgeknapte aak door het zacht kabbelende goud reflecterende IJ, kon niet veel groter zijn.
In een interview met Alarm zegt Locrian dat hun muziek is geïnspireerd door falende stadsplanning, het ineenstorten van het milieu en in het algemeen verval.* Echo’s van een verloren samenleving, zoals het (toen nog) duo Drenched Lands uit 2009 in dat zelfde interview zelf omschrijft. Inmiddels is Locrian een trio geworden, maar dat maakt er de muziek op Return To Annihilation niet vrolijker op.
Het is een geluid dat beter past bij de drukke, anonieme straten waar ik net nog liep. Links in de neon verlichte vitrine verderf in de aanbieding, midden op mijn pad een groep opgeschoten tieners die gniffelend het net als hasj verkochte stukje bruin rubber in een rommelige joint proberen te verwerken. Ik zucht. Daarom heen zwermen hordes aan gehaaste mensen die weg kijken als je naar ze glimlacht en geheel rechts een slaat een trambel op hol omdat een onoplettend roze blond knotje het nodig vond om zonder te kijken de weg over te stekken. Ik zucht.
De blackmetaldoomnoisepostrockdrones met indierock invloeden van Locrian viel hier geheel op zijn plek. Elke toon zo zwart als geronnen bloed, de zang zover naar achter in de mix dat het lijkt alsof hij omhoog echoot uit de derde ring van de hel, het drietal laat geen ruimte voor lucht. Het is weinig bands gegeven om zo indringend te klinken, angstwekkend te klinken en tegelijkertijd ook troost te bieden. AmenRa of Neurosis, die brengen een vergelijkbare louterende catharsis met een vergelijkbaar welhaast demonisch geluid geboren uit verval en verderf.
En dan vallen de gouden reflecterende golven tot aan de einder, of althans tot aan de Noorderwal, toch nog op zijn plaats. Want ondanks lome zware en dreigende gitaren en synthesizers, de snerpende zang, biedt Locrian ook hoop, een glorend helder licht aan de horizon. Je moet het alleen willen horen en dan blijkt Amsterdam toch ook best mooi. Rustig haal ik adem en zak neer op een bankje op de Noorderwal. Rust, Locrian krijst. Nog meer rust. Voor mij haakt de aak die eerder door het goud reflecterende water sneed aan aan wal. Ik schenk me koffie in en laat de zon en Locrian over me heen rollen. Alleen, eenzaam, anoniem, heerlijk, rust.
