Ik hoorde het mezelf onlangs nog zeggen: “Vroeger had je alleen maar paprika en naturel chips…” En ondanks mijn, nog niet eens in een midlifecrisis verkerende lichaam en geest, leek ‘vroeger’ hier een term, die uit de mond van mijn grootouders zou kunnen zijn gekomen. Toch zei ik het zelf. ‘Vroeger’ waren we namelijk tevreden/blij/gelukkig met wat er was. Dachten we (nog) niet na over mooiere/leukere/andere/lekkerdere mogelijkheden. Die waren er namelijk gewoonweg (nog) niet. ‘Vroeger’ was er duidelijkheid en orde in een (nog) niet bestaande chaos van keuzes en mogelijkheden.
Ondertussen zijn we (razend)snel/langzaam/eindelijk in het ‘nu’ aangekomen. Het ‘nu’ van de egocentrische materialist/onzekere keuzefetisjist. Want waar we ‘vroeger’ dus de keuze hadden uit paprika of naturel chips, van hooguit twee verschillende merken, is er nu een eindeloze rij in de supermarkt waarin je moet twijfelen/stressen/overwegen welke chips je zult pakken. Gelukkig is het nu wel even stil rondom de commerciële gekte van de voetbalplaatjes/K3-stickers/Croky kraakbeesten (want: spaar ze allemaal…!)
Enfin/maar goed, dat de maatschappij/wereld/mensen in het ‘nu’ alsmaar meer verlangt/verlangen op puur persoonlijk en materialistisch gebied, werd me weer eens duidelijk toen ik een dagje als gast/toerist/mezelf door het centrum van onze hoofdstad liep. Ik werd de hele dag door, op alle mogelijke manieren, geconfronteerd met onze/jullie/mijn zwaar overdreven vorm van persoonlijkheidsdrang/eigen(zinnig)heid/uniekheidsgevoel. Tijdens de lunch bij de Subway werd al veel van me gevraagd, letterlijk. Het is een prettig/smakelijk/lelijk concept op het gebied van ‘Pimp My Broodje’. Maar alleen al de eerste keuze die je moet maken, nog voordat je broodje ook daadwerkelijk zijn definitieve ‘gepersonalized touch’ krijgt, is al een heftige/makkelijke/moeilijke. Want, welk soort broodje kies je? Een wit/bruin? Half/heel? Met/zonder granen/pitten/zaden/maïsschilfertjes? In de oven ja/nee? En dán komen pas de vele belegopties, peper-en-zout-erop-vraag, welke-dressing-erop-vraag, meenemen-of-hier-opeten-vraag, nog-een-koekje-erbij-vraag, wilt-u-ook-iets-te-drinken-erbij-vraag, betalen met pin/cash? En uiteindelijk het verlossende “Smakelijk eten…” bevel.
Mezelf verbazend over de enorme keuzemogelijkheden voor mijn persoonlijk gepimpte egocentrische/unieke/egoïstische/helemaal-bij-mij-passende broodje, maak ik hetzelfde mee in de nieuwe ‘Pimp My Magnum’-store (!!). Nadat ik de enorme rij van mede eigenzinnige/unieke/creatieve Magnumlovers heb getrotseerd, volgt wederom een enorme opsomming aan keuzemogelijkheden (ik zal ze u besparen, ervaar het zelf op de hoek van het Rembrandtplein) om mijn eigen, unieke, zelfgepimpte Magnum te maken. Het blijkt een beleving/ervaring/tegenvaller te zijn! Helaas kom ik daarna in een aangrenzende straat het unieke, nieuwe softijs-format tegen, waarbij je zelf je eigen bakje softijs kan samenstellen, inclusief de onmetelijke (jawel!) mogelijkheden aan toppings en sausjes om je bakje ijs heerlijk ‘op te pimpen’. Waar zal ik een volgende keer voor kiezen? Het blijft een cold case.
En het bleef die dag niet enkel bij bovenstaand beschreven voorbeelden van persoonlijkheidsverheerlijking. Nog voordat ik de trein van 20.08 uur/20.38 uur terug naar het Nederland van onder de rivieren nam, kocht ik nog een flesje cola bij de AH To Go. Ik had niet eens de intentie om mijn eigen ‘gepersonaliseerde’ flesje te zoeken (‘Pascal’ zal er vast en zeker niet bij staan…), toch keek ik welke namen de etiketten wél hadden weten te bereiken. Het voelde idioot/sneu/zielig om elk flesje te controleren op naam. Het werd uiteindelijk de naam van mijn vriendin.
De trein van 20.38 uur haalde ik nog nét…
*Naar aanleiding van het thema van deze column, bied ik u de mogelijkheid om deze column naar eigen smaak/idee/gevoel op te ‘pimpen’. Haal door wat in de schuingedrukte woorden niet voor u van toepassing is, en u leest uw eigen ‘gepersonaliseerde’ column!
Veel leesplezier!
