Dan Philips is houtbewerker, een meubelmaker gespecialiseerd in 18e eeuwse koloniale meubels. Gedetailleerd precisie werk waar rust en uiterste concentratie voor nodig is om elke knoest en nerf goed uit te laten komen. Een oud ambacht, waar snelheid en haast al snel tot krassen, falen en wegwerpen leiden. Het werk waar hij zich na het uiteenvallen van Slowride volledig op gooide. En een carrière die, hoe gek het ook moge klinken, zijn latere muziek met True Widow heeft beïnvloed.
Want hoewel Slowride in naam perfect de lading van True Widow dekt, heeft de aanstekelijke indiepunk (denk Dinosaur Jr. in combinatie met Sunnydale Real Estate) die hij met dit trio maakte vrij weinig overeen met de band waar hij sinds 2008 meespeelt. Met True Widow zoekt Philips de vertraging, al drie albums lang. De nummers op Circumambulation – het derde album – zijn dan ook brandend traag, trekken remmensporen in je ziel. Zware lome slowcore in de slepende akkoorden, vaak omschreven als stonergaze. Een term die de lading dekt, met nummers die klinken alsof Slowdive (niet te verwarren dus met Slowride) bij Kyuss heeft ingeplugd. Net zo rauw, zo zongeblakerd en zwaar als de desert rock maar in de extra vertraging gegooid met een ruim bad aan galm en echo toegevoegd.
True Widow laat volle noten uitklinken, speelt halve noten heel langzaam en gitaar-rifjes worden letterlijk voor je uitgespeld. Alles onderbouwd door een ritmesectie die voortdurend op de rem trapt en geaccentueerd door de uitgerekte wijze waarop wordt gezongen. Philips is hier bij geïnspireerd door de trage drone-doom (van bands als Sunn O))) ) die hij luistert wanneer hij zijn houtbewerkt. Die drones geven hem de rust nodig voor het fijne werk, maar gaven hem ook het inzicht dat zijn ‘nieuwe’ band trager moest. En trager is het. Onmenselijk traag bijna, zoals Codeïne, The Godmachine en Low dat ook konden of nog steeds kunnen. Of metalbands als Sleep, Winter en My Dying Bride. Maar dat dan verpakt in shoegaze aangezet met doom en stonerrock.
Hoe het ook zij, het resultaat is aangrijpend en indringend. Een geheel gestript geluid, afgepeld tot het hoogst noodzakelijke om diep in je ziel door te dringen. Niet alleen dankzij Philips, uiteraard. Zonder de uitgetelde precisie drums van Timothy Stakks valt het geheel geluid in diggelen en ook de afwisseling met de indringende zang van bassiste Nicole Estill geven de nodige extra laag aanspanning. Zeker wanneer de twee de stem naast elkaar leggen, wordt het ijzig koud in de kamer. Dit is een plaat die je consumeert, waar je helemaal in op wordt gezogen vanaf de eerste tot de laatste toon waarna je gewoon weer met de eerste toon wil beginnen. Van dik hout zaagt men planken, maar True Widow maakt van dun hout fijn precisie werk waarin elke knoest en nerf perfect zicht- en voelbaar is, een uniek en zeldzaam meesterwerk.
