Lindsay Lohan NAAKT! Daarmee trek je het publiek de bioscoop binnen. Een goede reden om van een film een groot succes te maken, moeten Paul Schrader en Bret Easton Ellis gedacht hebben. Helaas is voor het overige dat de film toont minder waardering. Zo staat op het moment van schrijven de nieuwe film van de schrijver van American Psycho met een magere vier op IMDB genoteerd. Onterecht!
De openingsscène van The Canyons zet meteen de toon. Twee stellen zitten tegenover elkaar in een restaurant te dineren. Het ene stel conservatief; ze luisteren geamuseerd naar de verhalen van het stel tegenover ze en lijken genoeg te hebben aan de liefde voor elkaar. Het andere stel progressief; zij letten vooral op hun telefoons en laten blijken dat andere bedpartners naast de eigen partner welkom zijn. Hier introduceert Ellis het morele dilemma dat voor steeds meer onrust in de Westers samenlevingen begint te spelen. Moeten we monogaam zijn, of moet er ruimte zijn voor vrije relaties waarin we kunnen genieten van wisselende, seksuele relaties?
Bret Easton Ellis is een meester in het opwerpen van dit soort dilemma’s door ons een wereld voor te schetsen waarin geen waarden aanwezig zijn. Door een nihilistische wereld voor te schetsen, jaagt hij menig moraalridder op de kast. Zo maakte hij van Patrick Bateman het meest nihilistische personage in een roman tot nu toe, wat hem op een storm van kritiek kwam te staan. Dat deze anti-held volledig de weg kwijt raakt, in een psychose terecht komt en zijn eigen leven en de wereld waarin hij leeft niet langer accepteert, wordt helaas minder belicht. En daar zit nu juist het sterke punt in de verhalen van Ellis.
De discussie die Ellis opwerpt in The Canyons geeft een helder beeld van de kritiek op een website als Second Love. Deze site moedigt het hebben van vrije seksuele relaties immers aan, aldus haar tegenstanders zoals de SGP jongerenpartij. The Canyons laat zien dat die kritiek terecht is. Tot in detail toont de film wat het is om zulke relaties aan te gaan. Toch lijkt Ellis niet te willen zeggen dat dit iets is wat men behoort te doen. Ook hij wil de discussie aangaan door zich af te vragen waarom die vrije relaties zo waardevol zijn. Of waarom ze dat eigenlijk niet zijn.
Monogamie in een relatie is voor Ellis datgene dat waardevol, bewonderenswaardig, is aan en voor de persoon die dat weet vast te houden. Hij spreekt echter niet van Gods plan voor de mens, iets dat voortkomt uit de natuur, of dat dat het meeste geluk oplevert. Monogamie lijkt voor hem waardevol te zijn omdat dat de wijze is waarop wij als mensen met elkaar om dienen te gaan. Het is onderdeel van wat het is om mens te zijn, tenminste voor een mens in de Westerse wereld.
Dat de SGP jongeren de site Second Love hekelen omdat zij de waarde van het monogaam zijn bestrijden is te begrijpen. Dat ze het reclame maken voor de site willen verbieden is minder begrijpelijk. Je daagt de tegenstander alleen maar uit, waardoor ze met enkele ludieke middelen al snel een grote groep mensen weet te bereiken. Wat wel werkt is bewustzijn kweken over waarom iets moreel gezien verkeerd zou zijn. In The Canyons komt dat, zoals in elk werk van Ellis, ijzersterk naar voren. Ik nodig de SGP jongeren dan ook uit de film te bekijken en te verspreiden en vervolgens de discussie opnieuw aan te gaan. Wel één laatste waarschuwing: naast de borsten van Lohan komen voor de liefhebbers van mannelijk naakt ook enkele uitbundig bungelende penissen in beeld. Ga dat zien!
Niels Hagen voelt zich Patrick Bateman omdat hij vaak langs mensen heen praat.
