We zijn begin twintig en zitten in een kantine ademloos te kijken naar dia’s uit Zimbabwe. Roy en ik. Twee Nederlandse studenten journalistiek die, eerlijk is eerlijk, vooral naar Zuid-Afrika zijn gekomen op zoek naar avontuur. Ver van huis. Drinken met studenten. Kamperen met wilde dieren. Skydiven met backpackers. Maar de geschiedenis en de cultuur van het continent maakt ondertussen diepe indruk op ons.
We studeren aan Rhodes University in Grahamstown, Zuid-Afrika, een plek waar veel Zimbabwaanse studenten komen. Op hetzelfde moment worden er verkiezingen gehouden in Zimbabwe. De spanning in het land is voelbaar op de universiteit, de verhalen van weggejaagde boeren uit het land krijgen een gezicht. Het zal het optimisme van de jonge studenten zijn, maar het lijkt even reëel dat president Robert Mugabe die zomer verslagen wordt.
<h2>Verjaagde boer</h2>
In die kantine speelt Mann Friday. Een folkrockband van studenten uit Zimbabwe. Het is nog niet eens zozeer de muziek die ons grijpt, als wel het verhaal dat zanger Rob Burell erbij vertelt . Natuurlijk hadden we gehoord over Mugabe en zijn plan om alle blanke boeren het land uit te jagen, maar tussen de Zuid-Afrikanen horen we ook nog iedere dag over Apartheid. Dat blanken hier ook slachtoffers kunnen zijn, gaat er niet gelijk in.
Op het podium staat een jongen die met jeugdfoto’s zíjn verhaal over Zimbabwe vertelt. Dat van een zoon van een blanke boer die verjaagd wordt uit een land waar hij is geboren. Over hoe ze moesten vluchten voor de dronken knokploegen van Mugabe, de pijn die hij zag in de ogen van zijn ouders en de vrienden die hij verloor.
Zwijgend lopen we na het optreden naar de tafel waar Rob zijn cd’s verkoopt.
We zijn midden twintig en zitten in een pizzarestaurant in Kaapstad uit te blazen van onze eerste reportage voor Nieuwe Revu. Roy en ik. Twee pas afgestudeerde Nederlandse journalisten die, eerlijk is eerlijk, vooral naar Zuid-Afrika zijn gekomen op zoek naar avontuur. Ver van huis. Drinken met modellen. Verhalen maken in de beruchte Kaapse gevangenis.
Ineens zien we hem voorbij lopen. Rob Burell, de zanger van Mann Friday. Omdat Roy hem voor een afstudeeropdracht heeft opgezocht in Londen (de band zocht daar – zonder al te veel succes – naar wereldroem) herkent hij ons en schuift bij ons aan.
<h2>Liever op eigen kracht</h2>
Na een paar biertjes nodigt Rob ons uit om dat weekend naar The Orchard te komen. Een boerderij een paar uur buiten Kaapstad, waar het debuutalbum van Mann Friday is opgenomen. Overdag leren we waterskiën, ’s avonds vertelt Rob over zijn wens om te kunnen leven van zijn bandje. Inmiddels heeft hij er maar een baan in de ICT bijgenomen, want erg succesvol is zijn muzikale carrière na twee albums niet.
Dan vertelt een vriend van Rob tussen neus en lippen door een verhaal dat het allemaal nog frustrerender moet maken. Chris Martin is een bekende van hem. De moeder van de zanger van Coldplay komt namelijk ook uit Zimbabwe en zo heeft deze vriend hem leren kennen. Maar nooit heeft zijn – toch best wel beroemde – vriend een cd van zijn andere – toch niet zo beroemde – vriend onder de neus geschoven.
Gewoon. Geen zin om hem daarmee lastig te vallen. En niet één keer heeft Rob hem dat verweten. Liever op eigen kracht, dan moeten smeken. Wij snappen daar helemaal niets van. Zo dichtbij wereldfaam, of op z’n minst een voorprogramma, maar toch liever blijven ploeteren.
<h2>Zomerhitje</h2>
We zijn begin dertig. Roy en ik. Hij werkt inmiddels voor platenmaatschappij Top Notch, ik voor NU.nl. Er zijn weer verkiezingen in Zimbabwe. Oppositieleider Morgan Tsvangirai doet nog steeds mee, maar inmiddels is de hoop op winst voor hem behoorlijk geslonken. Mugabe is dan ook nog steeds aan de macht, als ik een mailtje krijg van Rob Burell. Hij is in Nederland. Met zijn bandje.
Al jaren probeert Roy de muziekindustrie enthousiast te krijgen voor Mann Friday. Hij stuurt cd’s rond, schrijft ronkende mails. Zonder succes. Tot Mann Friday het album Train Rides And Radio Play uitbrengt. Nog steeds maakt Rob folkrock, gedragen door zijn donkere stem, maar op dit album staat het nummer Sunrise Everyday. Een vrolijk, meezingbaar deuntje. Een zomerhitje. En dat wekt de interesse van platenmaatschappij V2.
Robert Mugabe is nog steeds aan de macht, Chris Martin is nooit gebeld, heeft misschien ook nog nooit gehoord van Mann Friday, maar de muziek van Rob wordt deze zomer regelmatig gedraaid op Radio 1 en 3FM en het album komt binnen op vijf in de Nederlandse hitlijst.
Missie volbracht.
Mann Friday speelt zaterdag 24 augustus in de Melkweg. Kaarten zijn gratis.
Gert-Jaap Hoekman is hoofdredacteur van nu.nl.
