Ik wilde zo ontzettend graag populair zijn tijdens mijn middelbare schooljaren dat je het een levensdoel an sich zou kunnen noemen. Zo zelfverzekerd als ik nu ben –althans dat houd ik mezelf voor-, zo onzeker was ik toen. Om erbij te horen begon ik met roken en droeg ik kleding die ik eigenlijk niet mooi vond. Ik liet mijn haar permanenten en toupeerde een immense kuif die ik fixeerde met goedkope haarlak waardoor mijn coupe zelfs met windkracht 10 in model bleef.
Ik zei van muziek te houden waar ik stiekem van walgde en liet mijn moeder een grote Public Enemy patch op de rug van mijn spijkerjack naaien terwijl ik stiekem bang was voor die boze rappers met hun gouden tanden en een dubieuze keukenklok om de hals. Ik zoende met de grootste eikel van het schoolplein en liet zijn grijpgrage vingers toe op plekken die nog onontdekt waren en het ergste van alles, ik ging bewust lagere cijfers halen omdat je met intelligentie simpelweg niet verder kwam in de rangorde. Ontzettend stoer was ik. Ik moest uiteindelijk wel een jaar overdoen.
Een van de personen die niet bijster enthousiast werd van mijn stoere geldingsdrang was mijn vader. Toen ik bleef zitten -een logisch gevolg van te lage cijfers- kreeg ik huisarrest vanaf het begin van het nieuwe schooljaar tot aan de kerstvakantie. Goede zet achteraf, want ondanks de onvermijdelijk heftige ruzies en de vele ‘IK HAAT JOU’ uitbarstingen die volgden op dit besluit, was ik na een poos weer terug op mijn oude niveau. De kuif verdween en het permanentje zakte vanzelf uit. De posters van enge rappers maakten plaats voor mainstream afbeeldingen van Rob Lowe, Madonna en Duran Duran.
Het kwam goed, maar God wat heb ik die man vervloekt. Hij mij waarschijnlijk ook, maar dat zijn zo van die dingen die je pas begrijpt als je volwassen bent. Mocht hij op dat moment niet ingegrepen hebben dan was ik met grote waarschijnlijkheid niet gaan studeren, maar met een van mijn eerste vriendjes getrouwd en doodongelukkig op een woonerfje in de binnenstad beland alwaar ik mijn avonden zou vullen met hersenloze soaps en het organiseren van toeptoernooitjes en lingerie party’s.
Laatst zag ik op Facebook een gezicht voorbij komen wat ik in eerste instantie niet kon plaatsen, maar wat ik even later herkende als het populairste meisje van de klas, lees; het knapste meisje met de grootste tieten, de grootste bek en de minste weerstand. Dat knappe sexy meisje is ondertussen niet zo aantrekkelijk meer, en staarde me vanaf mijn beeldscherm aan met een blik die het best omschreven kan worden als manische vermoeidheid met kapotgebleekt haar. Haar openbare profiel leerde me verder dat ze alleen woont met drie kinderen van drie verschillende vaders en dat ze niet werkt omdat ze een bedenkelijke aandoening heeft in haar vingerkootjes, waarmee ze overigens wonderbaarlijk perfecte shagjes kan draaien. Verder houdt ze zich voornamelijk bezig met Gerard Joling, het airbrushen van haar nagels en rijdt ze een zeer opvallende scooter met Swarovskidetails. Die door de hele school aanbeden schoonheid, dat meisje waar ik zo ontzettend graag op wilde lijken, is tegenwoordig de perfecte kandidaat voor “Hotter than my daughter”.
Zo ook haar aan/uit vriendje van de middelbare school, die stoere jongen met dat hippe kapsel? Hij werkt nu bij een lokale bierbrouwer en heeft nog steeds hetzelfde kapsel. Waar hij toentertijd sexy was, lijkt hij nu rechtstreeks weggelopen uit New Kids Turbo, inclusief onvervalst Brabants taalgebruik en PSV Forever in gotische letters getatoeëerd op zijn ielige borstkas.
In mijn ‘online trip down memory lane’ stuitte ik ook op Björn, die zich altijd afzijdig hield alsof hij ons maar geesteloze meelopers vond (hij had ’n punt). De jongen die schijt had aan leraren, populaire muziek, mode en alles wat maar riekte naar autoriteit en onze school na twee keer de tweede én twee keer de derde klas als een soort van übercool voorbeeld verliet. Diezelfde Björn is dus ook geen spat veranderd. Hij is nog steeds een boze opstandeling, met dezelfde wazige hasjblik en dezelfde oude nonchalante kleding, maar dan 25 jaar ouder. Hij woont tegenwoordig in een krakkemikkige caravan en noemt zichzelf kunstenaar omdat hij nu en dan, onder invloed van het een of ander, over een canvas doek heenpist en daar wat madeliefjes en liefst levende insecten opplakt.
Die nerd daarentegen, Eric, die altijd alleen zat of incidenteel naast de Chinese zonderling, die met zijn te hoge broek, bloempotkapsel en dappere verstandige schoenen, is nu directeur van een ICT bedrijf en heeft een onmogelijk knappe vriendin. En Vera, dat lange magere slungelige meisje met die omslagsokjes uit 3V1 is een succesvol fotomodel in ruste met een eigen bureau.
Uitzonderingen zullen er ongetwijfeld zijn, maar de meest populaire types uit mijn klas zijn tegenwoordig het minst succesvol. Om in te gaan tegen een heersende groepsdynamiek en jezelf te zijn is voor de meeste pubers een onmogelijke opgave en sommigen van ons hadden gewoon ouderlijke sturing nodig om die jaren met goed gevolg af te ronden. Ik ben daar een goed voorbeeld van. Gelukkig had ik ouders met gezond verstand die ingrepen toen het nodig was.
Het is eeuwig zonde dat mijn vader zo vroeg gestorven is want ik heb hem nooit verteld hoe dankbaar ik hem daarvoor ben. Eeuwig zonde.
