Beste Mark, op 15 juli schreef ik je een open brief . Uit frustratie en onbegrip voor het huidige beleid. En ik stelde daarin een kop koffie voor. Dat was geen gimmick, dat meende ik. Sinds de publicatie van voornoemde brief zijn er inmiddels ruim 1200 bedrijven failliet gegaan. Ongeveer 28.000 mensen verloren hun baan. Ja, dat doet zeer.
Wat mij zo verbaast, is die verontrustend lege agenda. Laten we eerlijk zijn; los van een enkele afspraak of een bezoekje aan de Antillen (trouwens; wat is daar het resultaat van eigenlijk?) is een reces van negen weken ook tamelijk lang. Zeker nu. Het. Is. Crisis! Ik kan me niet herinneren ooit in een heel jaar negen weken vrij te zijn geweest, maar dit terzijde. Misschien ben je op de achtergrond druk met het land redden, maar ik zie het niet. Niemand ziet het, kijk maar: #waarisrutte
Terug naar de koffie: hoewel er legio onderwerpen zijn die ik zou kunnen aansnijden, wil ik het écht hebben over het ondernemersklimaat, de daaraan gelieerde werkgelegenheid, en hoe huidig en aangekondigd beleid dat dwarsboomt. Dat feit baart niet alleen mij, maar veel ondernemers én werknemers hele grote zorgen. Er moet iets gebeuren, Mark. Moet. Liever gisteren dan vandaag.
Maak je geen zorgen, het wordt beslist geen klaagzang maar een gesprek over oplossingen. Noem het ‘oploskoffie’. Tot 16 september zie ik in elk geval mogelijkheden. En omdat ik even doorklikte, maak ik er maar meteen een officieel verzoek van: Mark, wil je de moeite nemen om een kop koffie te drinken? Met mij? Ik neem alle argumenten, ideeën en voorstellen van de ondernemers om mij heen mee. Dan zetten we samen onze sterke schouders eronder. Voor ‘playing hard to get’ hebben we echt geen tijd nu. Dus tussen de volgende verloren 120 bedrijven/2.800 banen en 360 bedrijven/8.400 banen heb ik nog ruimte in mijn agenda. Spijkers met koppen.
En, oh ja; het kost de belastingbetaler totaal 72, – Euro, daar hoeven we het niet om te laten. De koffie is ‘on me’.
