Ik ben op een leeftijd die door veel vrouwen gezien wordt als een soort van laatste kans op nageslacht. En dat klopt natuurlijk wel. Waar mannen zich tot hun dood kunnen voortplanten, indien de pielemans nog functioneert uiteraard, is het bij vrouwen rond hun veertigste wel zo ongeveer afgelopen. Haasten dus, zo rond het 38e levensjaar. Na het zorgvuldig opbouwen van een carrière, het zoeken naar een geschikte pappie met de juiste genen en een Vinex woning in de buurt van de best aangeschreven kinderdagverblijven is het dan zover.
Er moet geworpen worden. Deze vrouwen, ik ken er een aantal, veranderen echter volledig zodra de spruit ter wereld gekomen is. Natuurlijk, je wordt overstelpt door hormonen en nieuwe moedergevoelens en de eerste paar maanden heb je daardoor alleen maar aandacht voor het kind. Dat is biologie. Dat begrijp ik ook nog wel. Er zijn echter ook dingen die ik niet begrijp.
Die vrouwen, waar ik me een tijdje terug nog zeer mee verwant voelde, met wie ik biertjes tapte in de plaatselijke kroeg, die ladderzat op een barkruk gingen staan en door het café galmden ‘ik ben geiheil!’ en dan met de een of andere Eric of zuidelijk uitziende Rafael mee naar huis gingen om hem een uur later weer vrolijk in een taxi te duwen, deze vrouwen zijn moeders geworden. Van de engste soort, dat ook nog. Dit zijn de vrouwen die voortaan een Facebookprofiel hebben samen met hun man.
Of erger nog, met het gezin. Hun naam is ineens niet meer Lara de Vries, maar Lara/Henk-Jan van Stoffelen/De Vries of Lara/Henk-Jan/Kleine Sem van Stoffelen/De Vries. De horror. Vaak gaat zo’n profiel ook niet meer gepaard met een kleurige afbeelding van Lara die al wulps kijkend van haar rosé nipt, maar met een foto van Kleine Sem, die me als een kwijlende Benjamin Button aanstaart op het moment dat Lara op een van mijn statusupdates reageert en waar ik iedere keer weer een beetje van schrik.
De grote vraag is namelijk; waar is Lara gebleven? Die vriendin van vroeger is blijkbaar in het niets opgelost. Hoe rolbevestigend kan het zijn om je profielfoto op sociale media te vervangen door een foto van je nageslacht. Alsof je zelf verdwenen bent. Zelfs op Whatsapp word ik toegelachen door een 1-jarig jongetje met een gezicht vol slagroom. ‘Nee, ik kan nu niet zelf op de foto hoor, eerst die zwangerschapskilo’s eraf en ik heb ook echt niks leuks om te dragen’, vertelde ze me besmuikt toen ik haar vroeg waarom ik nooit foto’s meer van haar zag.
Sem verandert ondertussen regelmatig van outfit, want Lara en Henk-Jan zijn druk doende een soort van baby portfolio op te bouwen waar Doutzen Kroes een puntje aan kan zuigen. Ze sjouwen dat nog immer kale gedrocht mee naar fotografen in alle uithoeken van het land om hem te laten vastleggen in respectievelijk een rieten mandje, een emmer, bovenop een baal hooi, een blauwe fleecedeken of gekruld om de Mercedesster van de nieuwe leasebak van Henk-Jan. Het kind draagt op deze foto’s gebreide mutsen, mini Village People politiepetjes, motorhelmpjes en cowboyhoeden, waar bij de laatste shoot ook nog even een stukje stro tussen de getuite lipjes gestoken werd voor het authentieke wildwestgevoel.
Zit je niet op Facebook, niet getreurd. Op Twitter is de familie ook aanwezig. In hun gezamenlijke (ja ja) bio; “Trotse papa en mama van onze kleine ridder Sem”, geflankeerd door een foto van de baby in een guitig harnas. Geen social media? Geen ramp. Alle foto’s worden levensgroot afgedrukt op canvas en tentoongesteld in de woonkamer, keuken én op het toilet, waar je je plasje doet onder het oplettende oog van Sem verkleedt als Maja de Bij waardoor je het gevoel krijgt alsof je in de natte droom van Anne Geddes terechtgekomen bent.
Gelukkig heb ik ook nog normale vriendinnen met kinderen, al zijn ze in de minderheid. Met hen heb ik het nog steeds leuk, ze praten niet alleen over luiers en ze scheppen niet op over het feit dat hun hoogbegaafde anderhalf-jarige het volledige alfabet kan zingen in mezzosopraan. Deze vrouwen gedragen zich als vrouwen met een kind. Niet als volledig doorgeslagen geflipte broedmachines. Misschien moet ik die anderen maar een tijdje met rust laten, in ieder geval totdat het kroost op de middelbare school zit en de onderlinge verstandhouding met de pubers wat bekoeld is. Dan trekken ze wel weer bij. Hoop ik.
Susan van Stiphout zit ook op Twitter maar zal haar account altijd voor zichzelf houden.
