Vandaag is het donderdag. Vandaag kán er wraak worden genomen. TPO maakte een handige kaart waarop schematisch en symbolisch te zien is wie wat op zee onderweg heeft naar-, of in de buurt van Syrië. En wat Syrië hier tegenover kan stellen.
Mocht Assad schuldig worden bevonden, wat hij voor velen reeds is, en er volgen vandaag al acties, wordt er vermoedelijk alleen op afstand geschoten met diverse kruisvluchtwapens. Althans, daar vernemen we het meest over in de media. Onderstaand een invulling van landen die iets kunnen (en willen) met kruisvluchtwapens op- of vanuit zee. Het gehalte aan koffiedik is hierbij vrij hoog.
(opklikken voor groot)
Je weet het niet (zie ook Vik Franke). Misschien is er stiekem wel een Walrus-klasse onderzeeër richting Syrië gestuurd, of daar al weken bezig met informatie verzamelen. Hoewel onze subs Harpoon raketten kunnen lanceren, heeft Nederland de sub-versie (UGM-84) van deze geleide antischip raketten (uiteraard) niet aangeschaft. Sommige Harpoon versies kunnen als kruisvluchtwapen worden ingezet tegen landdoelen (bereik: 125-275 kilometer. Lading: 250 kilo HE).
Vier Arleigh Burke-klasse DDGs (destroyers) bereiden zich in het oostelijk deel van de Middellandse zee voor op actie. Drie van de schepen hebben 90 verticale lanceerinstallaties voor geleide wapens, een heeft er 96. Theoretisch kunnen ze zo elk 90/96 BGM-109 Tomahawk kruisvluchtwapens lanceren, maar een mix van b.v. 50/50 luchtdoel-/landdoel is meer waarschijnlijk. De Tomahawk heeft een 450 kilo explosieve lading en een bereik van 1300-2000 (Block IV) kilometer.
Naast de DDGs bestaat de US 6e Vloot slagkracht in de Med uit één, mogelijk twee onderzeeërs. Wellicht de USS Georgia en USS Florida. Beide verbouwde Ohio-klasse ballistic missile (SSBN) subs die hun kernarsenaal hebben ingeruild voor Tomahawks om hiermee SSGNs te worden, waar de US Navy er vier van in dienst heeft. Elke SSGN kan zijn 22 lanceercompartimenten vullen met 7 Tomahawks, in totaal 154 stuks.
Er zijn voor zover bekend geen Amerikaanse carriers aanwezig in de Med, maar er bevinden zich wel Amerikaanse carrier-groepen (CSG-10, CSG-11) in de Perzische Golf en Golf van Aden. Om vluchten naar Syrië makkelijker uitvoerbaar te maken moet voldoende noordwaarts positie worden gekozen, anders zijn het bijzonder vermoeiende vluchten met tig-keer bijtanken in de lucht voor eventuele strikes met F/A-18 Hornets en EA-18G Growlers. Kisten die ze wellicht ook liever aan boord houden mocht Iran zich ermee bemoeien.
Als de Tomahawks opraken, of men wil meer inzetten, kunnen de B-1, B-2 en B-52 bemanningen hun arsenalen aan stand-off* wapens inzetten.
Tomahawk lancering vanaf een Burke-class DDG
HMS Illustrious, een ski-jump carrier, bevindt zich met twee fregatten in de Med. Daar de Harriers op de carriers afgedankt zijn bij de Britten, moeten ze het van hun mogelijk aanwezige sub(s) hebben. Dat kunnen Trafalgar– of Astute-klasse boten zijn. Beide lanceren Tomahawks uit hun buizen. De Trafalgars hebben theoretisch tot 30-, de Astute’s tot 38 raketten aan boord als alle torpedo’s aan de wal blijven.
De carrier Charles de Gaulle ligt in Toulon, maar vaart mogelijk richting Syrië. De Rafale M jets aan boord kunnen elk twee Storm Shadow, op zijn Frans Système de Croisière Autonome à Longue Portée – Emploi Général (SCALP-EM) kruisvluchtwapens meevoeren. Deze hebben een 450 kilo explosieve kop en een bereik van 250 kilometer. De Storm Shadow behoort eveneens tot het arsenaal van Tornado jets. Deze werden door Italië en GB al ingezet om Khadaffi te onttronen. Franse fregatten kunnen daarnaast MM-40 Block III Exocet raketten lanceren. Dankzij onder andere GPS-geleiding hebben deze Block IIIs net als sommige Harpoon versies een landdoel-optie. Franse onderzeeërs kunnen vermoedelijk geen kruisvluchtwapens lanceren. Hun nieuwe subs met SCALP-EM capaciteit zijn nog in aanbouw.
P-800 Oniks/Yakhont (Foto: bewerkt van defense-update)
Mocht Rusland zich met zaken gaan bemoeien, komt het maritiem voor hen op de Zwarte-Zeevloot aan. Hoewel er een eskader in de Med opereert, zit de vloot nogal opgesloten in de Zwarte Zee. Daarnaast verkeert deze vloot zich net als de rest van de Russische marine in een moderniseringsfase en is vermoedelijk slechts beperkt inzetbaar. Op papier moet echter rekening worden gehouden met een inzet van schepen en vliegtuigen waar een breed arsenaal aan antischip raketten mee kan worden gelanceerd. Een greep uit dit arsenaal. Versies van de oude Styx, ‘Termit‘ in NATO’s, waar Israël slechte herinneringen aan heeft (450 kilo HE, bereik 80 km). Een meer capabele is de supersonische Mach 2.5 P-500 Bazalt (Sandbox -1000 kilo HE, bereik 550-700 km). Tot slot de eveneens supersonische P-800 Oniks die op dekhoogte met Mach 2 aan kan komen. Deze drie ton wegende door een ramjet aangedreven raket heeft een explosieve kop van 300 kilo . Het bereik bedraagt 120 km in een laag-, of 300 km in een hoog traject. De laatste veertig kilometer neemt een actieve radar de besturing over.
Dan Syrië zelf. Sinds kort beschikt het land over twee eenheden met bovenstaande P-800 Oniks (in totaal 72 raketten). De nog operationele Osa II Fast Missile Craft van de Syrische marine kunnen elk vier Styx raketten lanceren. Ook zijn een aantal kustverdedigingbatterijen hier mee uitgerust. Andere kustbatterijen lanceren P-5 Pyatyorka‘s (Shaddock), een tien meter lang, vijfduizend kilo wegend monster met een ton explosieven. Het bereik hiervan bedraagt 450-750 kilometer, waarbij de traagheidsnavigatie in de eindfase wordt overgenomen door actieve radargeleiding.
Zo men wil kan het palet aan momenteel gebruikte explosieven in de regio dus van vele kanten worden uitgebreid. Mochten Iran, Israël en Turkije mee gaan doen, komt hier het nodige bij.
* Bij defense-update zijn er vele te vinden.
(Titelfoto: USS Florida voor de kust van Griekenland in mei dit jaar, met SEALs en hun shit aan dek – bron: US Navy)
