Herfstbladeren. Het is eind augustus wanneer ik dit schrijf, het kwik pompt een roodstreepje naar zomerse temperaturen en de zon weerkaatst op vol groene bomen. Maar ik denk aan herfstbladeren. Herfstbladeren in alle mogelijke kleurschakeringen die de overgang naar de winter brengt, en de bijhorende geur van duf wegrottend groen.
Stitches, het nieuwe album van Califone, is hier schuld aan. Dé beste (een term die in muziekrecensies valt als herfstbladeren in oktober, dus geheel waardeloos, maar toch) Americana, experimentele alternatieve countryplaat die ik dit jaar heb gehoord. Een album dat raakt. Sterker, als je het slepende titelnummer Stitches met droge ogen doorstaat, moet je concluderen dat je een ongevoelige lul bent.
Een weg naar tranen al geplaveid door het droge Music Movie Kills A Kiss, waar enkel met akoestische gitaar en welhaast willekeurige accenten steel-gitaar en piano onder de met treurnis krakende stem van Tim Rutili je een wereld van ongemak en spanning in leidt.
Een ongemak dat onderhuids door brandt, snijdt tot het bloed in Stitches. Ritme gezet door een van ouderdom grommende drumcomputer, ontspoorde beats die bij willekeur het bassvlies laten en wederom die onderkoelde schuurpapier stem. Je vraagt je keer op keer af wanneer Rutili gaat breken, wanneer hij vol zielspijn in elkaar klapt.
Het eerste album in vier jaar van Califone staat vol met dit soort treffende kleinoden. Kleine hartverwarmers en hartenbrekers onderkoeld gebracht met simpele akoestische gitaar, wenende slide-gitaar en doorboort met flarden aan elektronica en kleine gitaar erupties, meestens op onverwachte momenten.
Onverwacht, maar altijd gepast en raak. Conflicterende texturen en motieven worden worden samen getrokken en met fijne draad aan elkaar genaaid, waarbij de naden voelbaar blijven maar verdwijnen voor het oog. Een muzikaal quilt waar in vloekende kleuren in de verschillende patches samen komen tot een prachtig geheel. “Cut the connection/Just to stitch it together again (again)” zingt Rutili in het titelnummer.
Wat er los geknipt moest worden weten we uiteraard niet, maar de hechtingen die op Stitches alles weer aan elkaar hangen houden een overweldigend geheel bij elkaar. Een treurig en slepend geheel, maar vol met hoop. Net als die herfst waar mijn hoofd mee wordt gevuld.
