‘Matthijs van Nieuwkerk presenteert een programma voor hoog opgeleiden, laag opgeleiden worden genegeerd of overschreeuwd’, ‘Waarom zo’n programma het vlaggenschip is van de publieke omroep, is natuurlijk een raadsel.’ Gespierde taal gisteren van politicoloog Chris Aalberts op deze site. En om te toetsen hoe ontoegankelijk De Wereld Draait Door nu echt is, boog ik me maandagavond over de opening van het nieuwe seizoen.
Om met Natalie Righton van de Volkskrant te beginnen, de afgelopen weken zelden zo’n begrijpelijke analyse gezien van de kwestie Syrië, met in het bijzonder de rol van president Obama. ‘Ach, hij doet het nooit goed. Als ie ingrijpt is ie een agressor, doet hij dat niet, is hij laf en ongevoelig voor kinderlijkjes.’ En over de rol van de rebellen: ‘Dat zijn ook geen lieverdjes, hoor!’
En gelukkig is daar ook nog Twan Huys, anchor van Nieuwsuur en als correspondent van NOVA gepokt en gemazeld in de Verenigde Staten. Huys vult Righton aan met een fraaie parallel tussen Clinton en Obama. Beide presidenten kampen met een duivels dilemma, aanvallen of niet. Clinton stond voor die keuze in Ruwanda, Somalië en Bosnië, Obama nu in Syrië.
Huys legt uit dat een interview met Clinton tot een ommekeer leidde in zijn keuze, en ook Obama zit onder het vergrootglas van enerzijds de publieke opinie en anderzijds het journaille. Sprak de wereldleider niet al van ‘het trekken van een rode lijn’ bij het gebruik van gifgas door Assad? Dus staat hij dan al niet met één been in Syrië?
Neem de laagopgeleide kijker serieus zou ik zeggen, Chris Aalberts, en debiliseer hem niet. Tijdens mijn eerste les aan een brugklas op het VMBO kon tachtig procent van mijn leerlingen uitleggen wat er aan de hand is in Syrië. En tot mijn grote verrassing bleek één van mijn nieuwe leerlingen (12) zelfs uit Syrië te komen. Ze vertelde haarfijn tegen de klas, dat ze op straat wordt nageroepen, alsof zij die gifgasaanval op haar geweten heeft.
Ok, de biografie van Salinger, toegelicht door Jan Donkers en Katja Herbes is slechts voor fijnproevers, maar de rest van de show gaat erin als koek. Na de zeer toegankelijke huisband The Kik is het nu de beurt aan de broertjes Tangarine. Muzikaal ook niets verhevens aan.
Tot slot de nieuwe taalrubriek van Paulien Cornelisse en Arjen Lubach. Sluit naadloos aan bij de categorieën informatief en educactief, twee pijlers uit de missie van de publiek omroep.
En die missie luidt verder: ‘De publieke omroep is van en voor iedereen, overal en altijd. Binnen zijn aanbod ligt het accent verder op inspireren, amuseren en het bereiken van jongeren.’
