De Nederlandse festivalganger heeft allang kennis kunnen maken met The 1975. Onder andere op deBeschaving en Lowlands was de band te bewonderen en de Nederlandse delegatie op het Berlijnse festival Melt! kon al even zien wat de band in petto had. MTV zet Chocolate ’s ochtends trouw in de videoplaylist en ook 3FM heeft de band al lang en breed geïntroduceerd. Nu is het dan eindelijk tijd voor een debuutalbum: The 1975.
De band uit Manchester timmert al even aan de weg. De vier mannen traden toch onder minstens vier namen op voor ze uiteindelijk The 1975 werden. Met een sterke huisstijl, behalve de clip van Sex is alles in zwart wit en vind je overal een rechtopstaand rechthoek terug, catchy nummers en vooral een grote hype die op internet om de band werd heen gebouwd, is de verwachting hoog.
Die verwachting wordt deels zeker waargemaakt. Naast de hitjes Chocolate, Sex en The City hebben ook Talk, Heart Out en Girls hitpotentie. Het leuke van die laatste is dat het nummer naast dansbaar en ergens ook wel herkenbaar, live altijd door de band wordt geïntroduceerd met “This songs about girls, it’s called Girls”, wat bij het publiek steevast een glimlach op het gezicht tovert en daarmee het ijs breekt. Wie de band live heeft gezien, zal dit nummer zich ongetwijfeld met diezelfde glimlach herinneren.
De nummers zijn dansbaar, vrolijk en muzikaal sterk. Ze zitten goed in elkaar met gitaarrifjes die blijven hangen, elektronische invloeden waarmee ze zich van andere britpop onderscheiden en de meeste nummers zijn erg uptempo. Tegelijk klinkt er een melancholische toon door het album. Dat komt ongetwijfeld door de gebroken stem van zanger Matthew Healy, die op de meeste nummers altijd wat gepijnigd klinkt. Op Talk is er daarentegen geen breuk in zijn stem te horen en klinkt hij zowel zwoel als krachtig.
Na Girls, het 11e nummer van de 16, is het wel genoeg geweest. Het nummer 12 (zowel de titel van het nummer als het 12e nummer op het album) volgt dan ook. Een nummer dat eigenlijk het laatste nummer had moeten zijn, hij is namelijk even dromerig als het eerste nummer. Daarmee zou het geheel af zijn. Twaalf nummers en een paar nummers die op het concert als nieuw kunnen worden gepresenteerd of op de deluxe-editie als extra cd worden geleverd. Er moet dan wel wat gewisseld worden in de volgorde, het nummer Pressure is met een Prince-achtige toon anders dan de rest en hoort voor de afwisseling dus zeker bij de twaalf nummers die het album zouden moeten halen.
Ondanks dat de nummers goed in elkaar zitten, gaan de gitaarrifjes meer en meer op elkaar lijken naarmate het album vordert en dat is jammer. Terwijl de band live wel oneindig mag doorspelen, kakt het album toch een beetje in. Teveel van hetzelfde. Niet de afwisseling en de passie die je tijdens een optreden van de band wel ziet. Een groot pluspunt is wel het nummer Is There Somebody Who Can Watch You, een prachtige breekbare ballad met louter een piano en de breekbare stem van Healy. Een prachtige keuze tweede keuze voor het laatste nummer, 12 is toch de ultieme afsluiter. Maar dat laatste nummer had best wat eerder mogen komen.
