Verwachting maakt meer kapot dan je lief is. Sonisch terrorisme, zo noemde mijn vriendin de laatste vijftien minuten van het vorige optreden van My Bloody Valentine in Effenaar. Mijn broer, die eerder weg moest om de trein naar Amsterdam te halen, vertelde – grinnikend – dat hij de bassen tot op het perron voelde. Vol verwachting schuifel ik deze avond dan ook de grote zaal van Effenaar in. Klapperende broeken, wapperende haren en een opperhuid die tijdelijk loskomt en in een sinusbeweging over mijn onderhuid golft, dat is wat mij te wachten staat.
Daar wapen ik mij voor. Zeker ook vanwege de toegevoegde lijn op het ticket voor deze avond; “Laatste kwartier concert is extreem luid. Gehoorbescherming is noodzakelijk.” Er zijn vast mensen die met meer plezier een wortelkanaal behandeling tegemoet zien dan My Bloody Valentine ondergaan, maar ik gloei op bij het vooruitzicht om later door luchtdrukgolf van 115-120dB te worden weggedrukt {insert link: http://cult.thepostonline.nl/2012/03/20/de-wall-of-sound-als-religieuze-ervaring/ }. God, wat zeg ik, 110dB is ook al fijn.
Stilte.
Op het achterdoek verschijnen langzaam de letters mbv in een wirwar aan troebel dansende kleuren. De muziek wordt traag weggedraaid tot stilte.
Een
diepe,
indringende
stilte,
die wordt versterkt wanneer Kevin Shields en kornuiten na een paar minuten stilte en meteen vol op het gaspedaal trapt. Een brij aan gitaren stort zich over de zaal en het noise avontuur is aan. Op weg naar de climax, maar eerst opgaan in de psychedelica. Een desoriënterend spektakel dat zich vooral achter de band voltrekt, met projecties die er op zijn gericht om elke vorm van houvast te ontnemen.
Het is meegaan en opgaan of verzetten en misselijk worden en dan wordt uiteraard al snel gekozen voor de eerste. Links en rechts van mij zie ik mensen de oordoppen voorzichtig verwijderen. Vooralsnog valt het volume mee, hoewel hier duidelijk geen sprake is van een akoestische set (wat dan weer de vraag opwerpt hoe My Bloody Valentine akoestische zou klinken). Geen straaltjes bloed, dus. Wel een fijne avond shoegaze, waarop ook duidelijk wordt waarom het meer dan twintig jaar moest duren voordat My Bloody Valentine met een opvolger van het meesterwerk en shoegaze blauwdruk Loveless.
Een nummer starten en afbreken in de eerste aanslag, het zijn weinig bands die het live doen. Kevin Shields, de perfectionist, hoort een klein onhoorbaar foutje, steekt zijn hand en de band stopt om enkele secondes later precies hetzelfde op te starten, maar nu klaarblijkelijk wel goed. Als moet tot in detail kloppen bij Shields, anders doen we het niet.
De gitaarlagen vliegen om de oren, My Bloody Valentine laat ook nog even horen de rave en de triphop niet te hebben gemist en de avond verloopt als een rustige trip. Net genoeg om in op te gaan, maar stiekem kijk ik af en toe op mijn horloge, zou dat laatste kwartier snel komen? Ik ben er klaar voor. De blaas is leeg en mijn gewrichten mogen best weer eens los getrild. Ik ben dan ook helemaal klaar voor catharsis wanneer Shields aankondigt dat het laatste nummer wordt ingezet. KOM MAAR OP MET DE LUCHTDRUK!!!. Maar de luchtdruk komt niet. Mijn broek maakt een voorzichtige aanzet tot resoneren, een paar haartjes trillen mee, maar de man met de hamer, de muur om tegen omhoog te lopen is er niet.
En dat voelt vreemd genoeg als een lichte teleurstelling. Dit terwijl de Ieren gewoon een degelijke en lekkere set hebben neer gezet, het mist dat het geen pijn doet. Dat je de vingers in de oren stopt met de doppen er onder om de pijn te verdragen. Dat je bij je zelf afvraagt of je nog wel langer wilt blijven, maar je tegelijkertijd niet wil gaan. My Bloody Valentine houdt vandaag in. En dan maakt verwachting meer kapot dan je lief is. Want hoewel geen moment een slechte show, is het niet geheel waar ik voorgetekend had. Ik wilde dat het pijn deed…..
