Deze week kwam ik terecht in een postdistributiecentrum in de Fred Roeskestraat, zonder meer een van de merkwaardigste straten van Amsterdam. Het filiaal gaat binnenkort sluiten, postbezorgers krijgen tegenwoordig contracten van maximaal 12 uur per week. Dat maakt hen belastingtechnisch interessanter voor PostNL. En er is een manier gevonden voor de laatste bezorgers van uw brieven van 20 gram die buiten de nieuwe ontslagronde vallen nog goedkoper vanaf een andere locatie te laten werken. Daar is goed over nagedacht. Fred Roeske was een koordirigent, die vaak in het Koninklijk Concertgebouw optrad, de straat die naar hem genoemd is een kakofonie van detonerende stemmen van gebouwen met totaal verschillende identiteiten die door elkaar heen schreeuwen. Nergens zijn dood en nieuw leven zo vreemd bijeen geplakt.
Aan de overkant is de Rietveld Academie, de meest bekende kunstopleiding van Nederland en kennelijk ook ver daarbuiten. Op het schoolplein hoor je vrijwel uitsluitend, getalenteerde vrije supercreatieve geesten bespiegelende conversaties houden in vele talen, behalve Nederlands. Aan de voorkant wordt het afgeschermd van de stille straat door een massief gesloten gebouw waar het Sandberg instituut een internationale masteropleiding voor de kunsten aanbied. Met onzekerheid, succes, confusie en avontuur als key features.
Daarnaast, achter een hekwerk met drie rijen prikkeldraad tot twee meter hoog, leren kinderen op de British School in uniform en de bijbehorende Britse discipline hoe ze hun academisch potentieel kunnen stimuleren. Daarnaast volgt de radicaal andere filosofie van de ideale opvoeding: een vrije school, vol ongeschreven regels met frisse Hollandse kinderen, bezig aan een monstrueuze uitbreiding van het gebouw. Daar tegenover de Rooms Katholieke begraafplaats Buitenveldert, sinds 1836. Waar vroeger het begraven van de doden, vallend onder het bisdom Haarlem een treurige aangelegenheid moest verbeelden als opmaat naar het hemels paradijs is hier een brasserie aanwezig, waar je tapas, champagne, high tea, exclusieve wijnen, truffelsalades en alle lekkers van de wereld op iemands laatste dag voor die onder de grond gaat in het pakket van doodsbegeleidingsfaciliteiten kan opnemen. De rituelen van vroeger zijn duidelijk gemoderniseerd.
Tussen deze dodenakker en het iets verder gelegen uitvaartcentrum Zuid zit dan weer, jawel, een kinderopvang. Sinds een half jaar weet ik dat mijn straat wordt gerund door een zogenaamde straatmanager, in de Fred Roeskestraat moet dat iemand zijn met een arbitrair gevoel voor humor. Het is tegenwoordig een doodlopende straat. Het circus is compleet met een tweede kinderopvang ’t Olifantje, alsof de vele doden met nieuwe levenskansen gecompenseerd moesten worden. Marcel, de manager van de Brasserie van het kerkhof vertelde me dat vroeger zes maal per dag voor de inkomende rouwstoeten al het verkeer op de drukke verkeersader van de Amstelveense weg werd platgelegd.
Zijn hippe brasserie, ingericht door een binnenhuisarchitect draait drukke lunches, een groot advocatenkantoor met 1500 medewerkers wereldwijd, inclusief 109 partners, op de hoek bezorgd hem meer volle terrassen dan de treurende families. Maar ook voor de dodenwakers had ie 24 uurs rouwkamers met dezelfde faciliteiten als in een hotel. Uiteraard heb je in de meeste hotels meestal geen dode op je kamer liggen. Maar in de Fred Roeskestraat is niets ongewoons vreemd, alles leeft er samen. Behalve de grootste helft van de inwoners die dus allang niet meer leven. Die liggen er onder de langgerekte, impressionistische cipressen ook niet wakker van.
