‘Ik heb veel gehouden van mijn drie geweldige mannen en had ze heel graag wat anders gegund’. Heldere woorden in een afscheidsbrief van een compleet verwarde en wanhopige vader, die eerst zijn zoons (10, 10 en 2 jaar oud) ombrengt en daarna zichzelf van het leven berooft in een bungalowpark.
Aanleiding: een vechtscheiding, maar wellicht even desastreus zijn de financiële problemen, getuige het simpele bijzinnetje: ‘Want ook met zijn bedrijf ging het slecht’.
In het zesuurbulletin van het RTL-Nieuws simpelweg weggezet in hooguit vijfenveertig seconden, want de ontdekking van nog een Van Gogh is maandag het echte breaking news.
En wie thuis űberhaupt even een moment van bezinning en medeleven met de vader zou willen hebben, krijgt in hetzelfde bulletin even later te horen dat wij, Nederlanders, het hebben ‘getroffen’.
Net zoals vorig jaar staan we volgens het World Happiness Report van de VN op de vierde plaats in het rijtje gelukkigste volkeren op aarde. En let wel, we laten Zweden (5e), de Verenigde Staten (17de), België (21ste), Frankrijk (25ste) en Duitsland (26ste) ook nog achter ons.
Hoe cynisch dan ook is een paar uur later op Nederland 2 de titel: Levy: iedereen gaat het voelen. Menig omroepbaasje zou jaloers zijn op hoe een thema volkomen naturel tot stand komt op een willekeurige maandag, omdat het nieuws als vanzelf het scenario dicteert.
Levy trekt het land in en suggereert een Gonzo-journalistieke stijl, gebruikt door een verslaggever die onlosmakelijk met zijn onderwerp is verbonden, inplaats van de rol van de geijkte, passieve toeschouwer.
Zo trok hij de vorige aflevering een dag op met een jongetje met psychische problemen, bivakkeerde hij in een ander kader in een reguliere basisschool en zat hij achter nog nooit berechte oorlogsmisdadigers aan. Een vlijtig baasje dus dat naarstig zijn best doet om Louis Theroux te imiteren. Brit en Amerikaan tegelijk, en vooral bekend van zijn journalistieke participatie in bijvoorbeeld de pornoindustrie en het gevangeniswezen voor de BBC en CNN (ook uitgezonden bij de VPRO).
Gisteravond zag ik Levy vooral staan en zitten bij twee orkesten uit Brabant en Limburg, die noodgedwongen moeten fuseren door weer die crisis en dus de bezuinigingen. Heel veel talkingheads en lange interviews voor een Gonzo-aanpak en te weinig op de huid gefilmd. Pas aan het eind komen de tranen bij hoboist Raymond, die zijn instrument moet verruilen voor de schoenmakerij, zijn nieuwe ambacht.
Tijdens de fusiebesprekingen tussen de orkesten was het heetste hangijzer feitelijk de keuze van een vrije dag. ‘Wie is er voor een vrije woensdag’, was de inzet van het conflict.
In mijn gedachten ga ik even terug naar de vader, die zichzelf en zijn zoons heeft omgebracht. Aan vierhonderd ouders van kinderen, die ook bij zijn zoons op school zaten, stuurde hij zijn noodkreet. De desolate man wilde hen deelgenoot maken van zijn pijn, die hij niet langer kon verdragen.
