De tweede dag van het Berlin Festival is erg interessant voor ons als buitenlanders. Veel bezoekers kunnen namelijk amper wachten op de shows van het Duitse Die Orsons en hoofdact Casper, beiden acts waar we nog nooit van gehoord hebben. Kunnen zij ook ons verrassen met hun muziek in eigen taal? Verder op de zaterdagprogrammering staan onder andere Björk, Ellie Goulding, White Lies, My Bloody Valentine en Pantha du Prince. Oh, en wederom 25 graden met een zonnetje, ook niet verkeerd.
Bij binnenkomst is het meteen raak: Die Orsons staan om 15:00 uur op het hoofdpodium met al flink wat publiek voor hun podium. Deze Duitse hiphopact weet vanaf het eerste nummer het publiek op hun wenken te bedienen, terwijl wij er nogal überrascht bij staan. Die Orsons zijn officieel een rap-act en rappen doen ze in enkele nummers ook wel, maar door hun ingestudeerde dansjes en soms softe nummers (zoals ‘Lagerhalle’) doen ze nogal boyband aan. Niet zo heel gek dus dat er vooral meiden voor de hekken staan. Toppunt van de show is -serieus- het nummer ‘Vodka, Apfel, Z’. We hebben nog nooit een publiek zo kapot zien gaan op een nummer dat over wodka gaat met de prachtige tekst “Wir trinken, trinken, trinken, trink. Vodka, Vodka, Apfel, Z!”. De Duitse taal maakt het alleen maar fouter, dus voor ons was het een prima vermakende act die de Duitsers zelf vooral heel erg serieus nemen.
Even later staat de Engelse singer-songwriter Ellie Goulding met band op het podium. Ze heeft onlangs haar kwalitatief hoge plaat Halcyon nogmaals uitgebracht met meer nummers, onder de naam Halcyon Days, dus de verwachtingen zijn redelijk hoog. Het intro begint echter wat kwakkelig: het geluid van de microfoon van Goulding lijkt zacht te staan, waardoor ze amper te verstaan is. Wanneer het tweede nummer wordt ingezet, blijkt het niet aan de microfoon te liggen, maar aan Goulding zelf. Haar stem is heel zacht en lijkt wellicht ietwat hees te zijn. Nummers die op de plaat opzwepend zijn, zoals ‘Starry Eyed’ en het prachtige ‘My Blood’ komen live helemaal niet over zoals verwacht. Ook instrumentaal gezien is het een stuk minder knallend dan verwacht. ‘Anything Could Happen’ is iets vrolijker dan de rest van de nummers, maar heeft niet het effect wat het wel had kunnen hebben. Het is een perfect festivalnummer en dus de kans om het publiek mee te laten zingen en dansen. De show van Ellie Goulding is niet per se slecht, wanneer ze meedrumt op de trommel voor haar microfoon zit de energie er absoluut in, maar het totaalplaatje is eerder saai te noemen dan energiek. Het lijkt alsof ze zich niet helemaal geeft en dat is jammer, want haar plaat staat als een huis.
Op de Pitchfork Stage staan de Engelse mannen van Is Tropical. Nog nooit van gehoord en blijkbaar met een reden, want de schelle elektronica-ish deuntjes en lome zang drijven ons direct weer weg uit de hangar. Even als vele anderen overigens. Op naar White Lies op het hoofdpodium. De band speelt een strakke set waarin zowel hits als meer onbekend nummers voorbij komen. De zware stem van Harry McVeigh doet de duistere nummers van de eerste twee platen bijzonder goed, met name bij singles To Lose My Life en Farewell to the Fairground. Nummers van de laatste plaat zijn opvallend een stuk vrolijker en vooral ook wat toegankelijker voor een breder publiek. Hoewel de hits het (altijd) goed doen, is bijvoorbeeld het nieuwe en minder donkere There Goes Our Love Again een aangename afwisseling in het repertoire van White Lies.
Hoewel we tegen een uurtje of 19:00 hadden gehoopt op een spetterende show van Delphic in hangar 4, op de Zippo Encore Stage, blijkt er met het programma geschoven te zijn. Delphic is al lang en breed geweest, horen we (fijn en duidelijk voor de fans) en we moeten het doen met het Oostenrijkse Sohn. Ook prima, hoewel de meeste mensen in het publiek nog iets te twijfelachtig kijken. Sohn blijkt namelijk totaal andere muziek te zijn dan Delphic, waardoor veel mensen tijdens het eerste nummer de hangar verlaten. Sohn heeft een melancholische en duistere sound waarmee ze het aanwezige publiek dat gebleven is toch kunnen betoveren. Het nummer Red Lines dringt met een zachte zweefbeat diep door in de hangar. Het minimale wat er op het podium te zien is, drie mannen op instrumenten that’s it, past exact bij de muziek. Sohn bewijst dat overdag dromen prima kan.
Buiten staan er al rijen dik voor het hoofdpodium te wachten voor het Duitse Casper die wekenlang van tevoren al met grote letters op de flyers en posters paradeerde. Dat het discussie ging opleveren, hadden de organisatoren van het festival misschien niet verwacht. Kort na het bekend maken Casper als hoofdact barstte er een heftige woordenwisseling uit op de Facebookpagina van het festival. De show is tevens discutabel te noemen, het is wel èrg Duits en glad.. en.. Duits. Kwalitatief gezien is het niet slecht, veel nummers (zoals Im Ascheregen, ja het is ook nog eens in het Duits) hebben een lekker ritme en goede instrumentale onderbouwing, maar ik denk toch dat je Duits moet zijn om dit supertoll te vinden. Wij wachten wel op Björk, die deze zaterdag voor Fritz Kalkbrenner het hoofdpodium mag afsluiten.
Björk is een van de artiesten van wie je niet weet wat voor een live-show ze gaat weggeven. Vooraf de show drukt ze de bezoekers op het hart om geen foto’s te maken van de show, maar om op te gaan in het bijna anderhalf durende optreden.
Je kan haar een diva noemen, maar ergens heeft ze ook meer dan gelijk. Die eeuwige camera’s en telefoons in de lucht tijdens een hele show zijn ook irritant (toch hebben we – toen ze even niet keek- een paar shots gemaakt). De intro is indrukwekkend, Björk komt op met een groot dameskoor. Ze is compleet gekleed in geel en heeft een soort van UFO-lamp op haar hoofd, waardoor we haar gezicht niet zien. Ze opent met het verrassende Cosmogony waarin ze meteen laat horen wat ze met haar eigen geluid neer kan zetten. De toon voor de rest van de show is gezet. Het vrouwelijke koor, gekleed in goud en blauw, is hierbij meer dan een toevoeging. Het geeft met diverse stemmen het nummer iets theatraals en iets spookachtig op een mooie manier. Bij Crystalline, Decalre Independence en Army of Me is het instrumentale aspect van groot belang en erg sterk. Het publiek gaat los wanneer het laatste stuk van Crystalline met flinke dubstep wordt ingezet. Mooi om te zien hoe het daar voor rustige koor compleet los gaat op het podium, inclusief hysterische dansjes en gekke bewegingen. Bij Declare Independence is Björk zelf ook niet vies van even flink hardgaan.
Er gebeurt niet alleen heel veel op het podium zelf, ook aan het decor is veel aandacht besteed. Björk zou zichzelf niet zijn om daar een paar extravagante en vaak fantasierijke beelden op te projecteren. Het maakt de show af, in hoeverre deze al niet af was. Één van de hoogtepunten van de show is het nummer Hunter die met een opzwepende intro aan het publiek wordt gebracht. Het nummer is een grote spanningsboog die aan het eind kapot barst. Is er dan echt helemaal niets op te merken aan de show van Björk? Nee, eigenlijk niet. Je hoeft niet eens per se van de muziek van Björk te houden om te kunnen zien en horen dat dit een megasterk optreden was. Het was een fantastische roes van bijna anderhalf uur met dikke beats, vuurwerk, een gestoord koor en een groot talent.”Danke sjoon”, zoals ze het zelf tijdens de show zei.
Berlin Festival 2013 sluiten we op het terrein af met Pantha du Prince in hangar 2 op de Pitchfork Stage. Smoothe ambient waar dansen nog niet eens een pré is, maar gewoon genieten genoeg is. Overal duiken mensen met zelfgemaakte maskertjes op die ze eerder die dag hebben kunnen maken in de Art Village, in één van de hangars. De afterparty gaat net als de dag er voor door in de Arena Club, met deze nacht onder andere een dj-set van Justice.
Ondanks de soms wat random programmering en de dure biertjes is het Berlin Festival absoluut een fijn festival om te bezoeken. De locatie is meer dan perfect, welk festival is nou op een voormalig nazivliegveld midden in een grote stad?, en geeft het hele festival een industrieel sfeertje. Op naar het festivalseizoen van 2014!
Foto’s: Jeroen Claus
