Hier hebben we president Obama, niet zoals hij bleek te zijn, maar vooral zoals hij leek te worden. Weet je nog van toen in 2008? Toen we allemaal naar het scherm keken en de nieuwe Messias zagen?
Aan het begin van de film maakt president James Saywer (Barrack Obama, gespeeld door Jamie Foxx) een ontspannen helikopterritje samen met geheim agente Finnerty (Maggie Gyllenhaal). Uitkijkend over het land dat onder hem voorbij suist, begint hij met het bewonderend spuwen van feitjes over Abraham Lincoln. In zijn hand houdt hij een zakhorloge dat nog van de oud-president is geweest. Net als Lincoln wil hij graag iets belangrijks doen voor het land dat hij regeert.
Saywer is een man van wereldvrede. Oorlog zal nooit meer nodig zijn, want een vredesakkoord met alle wereldleiders is bijna rond. Rechts-extremisten en wapenfabrikanten zijn hier woedend over en besluiten het Witte Huis aan te vallen. ‘The pen is mightier than the sword’, zegt Sawyer. Even later staat hij met een rocketlauncher in zijn handen dingen op te blazen.
Conservatieve bloggers noemden deze film liberale propaganda en Obama-porno. Het geeft de film veel te veel krediet. Dit is geen Obama-porno, en als het dat wel is dan is het een ontzettend matige uitvoering. Alle liberale vergezichten over wereldvrede verdwijnen namelijk al snel onder een tapijt van puin, gort en inconsequenties en het enige wat het plot dan nog voortdrijft zijn geweerschoten en explosies.
Natuurlijk is er ook niks mis met een goede actiefilm, behalve dat dit geen goede actiefilm is. Dit is eerder destructieporno, zoals regisseur Roland Emmerich (2012, The Day After Tomorrow) het vaker heeft gedaan. Een lamlendig actiespektakel, waarin alles dom en luidruchtig is. Emmerich, de man die liever sloopt dan bouwt en zijn vernietigingsfilms steevast oppoetst met een doorzichtig laagje politiek engagement.
Af en toe praat ik met mensen over politiek. Soms ook over Obama. Aan de bar vertelde een vriend dat er eigenlijk twee groepen mensen zijn: mensen die hun vertrouwen in Obama hebben verloren en mensen die dat nog niet hebben gedaan. Ach, vrienden vertellen zoveel, vooral als ze aan de bar zitten. Toen ik mijn sympathie voor Obama kwijtraakte, verloor ik niet zozeer mijn vertrouwen maar vooral mijn mening. Ik weet niet meer wat ik moet vinden. Het vertrouwen in Obama opgeven is eigenlijk ook het vertrouwen in de hele Amerikaanse politiek opgeven.
Was dit maar een film geweest die puur uit Obama-verheerlijking bestond, dat zou eigenlijk wel verfrissend zijn geweest. De belofte versus de werkelijkheid, Change versus Snowden, etc. Een gemiste kans. Binnen een uur – lamgeslagen met bekende actie en saaie grappen – heb je het eigenlijk wel gehad met deze drek. Sterker nog: White House Down verliest sneller zijn aantrekkingskracht dan president Obama zelf. Dat is ook een prestatie, maar niet waarvoor je naar de bioscoop gaat.
