Deze week verschijnt het tweede solo-album – ‘The Flood and The Mercy’ – van Ed Kowalczyk, de man die bekend werd als de leadzanger van de band Live. De komende tijd staat hij elf keer in Nederland op het podium tijdens zijn ‘I Alone Acoustic’-tour. Op een terras in Amsterdam sprak ik met hem over zijn muziek. En over Syrië.
Ed, de muziek op je nieuwe cd is allemaal nogal groots en behoorlijk bombastisch, net zoals je eerdere werk. Is een akoestische toer dan wel zo’n goed idee?
Ja, ik maak grootse rockmuziek, maar alle nummers die ik schrijf beginnen gewoon met een akoestische gitaar. Op deze tour speel ik ze samen met mijn bassist die ook zingt, waardoor de focus meer ligt op de harmonie van onze stemmen. Daarmee behouden de liedjes dezelfde intensiteit als op de plaat en klinken ze soms zelfs meer intens, vooral als je ze zo nog nooit eerder hebt gehoord.
Heb je ook overwogen om gewoon een kleiner album te maken, meer ingetogen en meer akoestisch?
Ja, zeker. Ik denk zelfs dat het volgende album zo gaat zijn, ik voel dat het daar tijd voor is. Met deze laatste cd wilde ik eigenlijk al die kant op en we kwamen ook dichtbij, maar dan luisterde ik sommige liedjes terug en dacht ik: die kunnen we zo niet doen, we gotta rock these out. Een nummer als All I Wanted komt wel in de buurt, minder rock en meer conceptueel. Die toon wil ik meenemen naar het volgende album, ook omdat ik er nu zoveel mee bezig ben tijdens deze akoestische toer.
Je werkt op dit album samen met Peter Buck, gitarist van R.E.M., hoe kwam dat zo?
Ik kende de mannen van R.E.M. al jaren en stond in 1995 ook eens met ze op het podium. Ik ben ook een enorme R.E.M.-fan, en ben in de jaren een beetje bevriend geraakt met Michael (Stipe – red.). Mijn producer werkte eerder met de band samen op hun laatste albums en kwam Peter Buck tegen op een bruiloft, die gaf toen aan mee te willen werken aan mijn album. Dat was natuurlijk fantastisch. We vlogen naar Portland en gingen daar samen de studio in waar we negen nummers op hebben genomen.
Wat is je favoriete R.E.M.-nummer?
Eh, ik denk toch Losing My Religion. Van het oude werk is Begin the Begin altijd een van mijn favorieten geweest. Maar het is fucking lastig, want ik hou van zoveel van hun nummers.
Luister je ook naar nieuwe muziek?
Ja, al doe ik het minder vaak dan ik zou willen. Als je elke dag bezig bent met muziek maken, kom je er niet altijd aan toe. In ieder geval is The National een van mijn huidige favoriete bands. Boy and Bear luister ik ook veel. Ik denk ik vooral naar muziek luister die heel anders is geproduceerd dan mijn eigen werk, ook om nieuwe inspiratie op te doen.
Wat vind je van het laatste album van The National?
De eerdere albums vond ik eerlijkgezegd beter, maar dit vind ik ook nog steeds heel erg goed. Het is zo’n geweldige band omdat ze je echt meetrekken in een soort meditatieve ruimte, het is ‘moodmusic’ die een enorm sterke sfeer en stemming oproept. We draaien het vaak tijdens het rijden, want het is goede tourmuziek.
Als ik naar je teksten luister en kijk naar het werk dat je doet voor de organisatie World Vision, kom je over als een man die betrokken is bij de wereld. Moeten artiesten die betrokkenheid hebben en met hun creativiteit de wereld beter maken?
Ik heb het idee dat je als artiest een mooie kans hebt om wat te doen. Tijdens de optredens praat ik met mijn fans over het werk van World Vision en tijdens het toeren zijn er op die manier al meer dan 300 nieuwe donateurs bijgekomen. Met die donaties worden veel mensen geholpen en ik ben mijn fans hier dan ook erg dankbaar voor. Ik zeg niet dat alle artiesten dit moeten doen maar je bent wel in de gelegenheid, en op dit punt in mijn leven vond ik dat ik dit moest doen.
Het nummer Overcome van Live verscheen na de gebeurtenissen op 11 september. Je hebt waarschijnlijk ook het nieuws uit Syrië gevolgd. Heeft zoiets impact op je muziek?
Nah, niet direct. Ik schrijf vanuit een soort opkomend gevoel, en besluit niet van tevoren een specifieke gebeurtenis te pakken en daar een nummer over te schrijven. Maar net als bij ieder ander kruipt het wel in je hoofd en in je hart, het is verschrikkelijk wat daar gebeurt.
Amerika staat op het punt een militaire interventie te beginnen. Eerder protesteerde je tegen de inval van Irak, hoe sta je hier tegenover?
Het is moeilijk voor te stellen dat meer geweld hier iets kan oplossen. Dat doet het eigenlijk nooit echt. Er is natuurlijk een grote behoefte om de situatie hiermee te veranderen, maar je weet niet hoe zoiets gaat aflopen. Het zou het beste zijn als er een diplomatieke oplossing zou komen.
Je steunde Obama openlijk tijdens zijn eerste verkiezing. Doet hij het goed?
Ja en nee, ik geef hem het voordeel van de twijfel. Zijn presidentschap is op z’n zachtst gezegd een allegaartje. Het is natuurlijk ook moeilijk voor te stellen onder hoeveel druk hij staat en hoeveel verschillende kampen hij moet bedienen. Laat ik het daar op houden.
Goed, dan ten slotte nog even terug naar je muziek. Je wil niet al te veel kwijt over Live, maar mis je het optreden met de band niet?
Nee. Kijk ik ben trots op alles wat we hebben gedaan en ik kijk er tevreden op terug, maar ik ben nu in een heel nieuw hoofdstuk van mijn carrière. Het schrijven en produceren en werken met de huidige muzikanten geeft me een artistiek voldaan gevoel, meer dan ik dat ooit gehad heb. Het opstarten van de solocarrière was een grote verandering maar het hele proces was geweldig en geeft me veel inspiratie. Ik denk dat ik mijn beste album heb gemaakt, zeker als soloartiest, maar misschien ook wel in het algemeen.
