Helden zijn zeldzaam, zéker in Vlaanderen. In Nederland zijn (waren) er een aantal. Hans Teeuwen is een held. Theo Van Gogh was een held. Pim Fortuyn was een held. Afshin Ellian is een held. Geert Wilders is een held. Hafid Bouazza is een held. Joost Niemoller is een held. Ayaan Hirsi Ali is een held. Althans, voor mensen zoals ik zijn dat helden. Helden van het vrije woord die inzake de islam(itische cultuur) durven te zeggen waar het op staat. Een ander soort mensen, mensen met een totaal andere psyche, bestempelen deze vrijdenkers als ‘racisten’, ‘xenofoben’, ‘haatzaaiers’, ‘fascisten’, enzovoort, die de treinen naar Auschwitz opnieuw op de rails zetten (lees daarover het schitterende traktaat van Joost Zwagerman, Hitler in de Polder).
Met Oikofobie heeft Thierry Baudet overigens zojuist de psyche van die weg-met-ons-racismeroepers beschreven. Het bovengenoemde rijtje helden is uiteraard niet volledig. Op het internet zwerven er nog vele helden rond, die weliswaar minder of amper bekend zijn. Zo was bijvoorbeeld ook Jaap Mollema van Amsterdampost een held. Hij is recent overleden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik als Vlaming, hoewel ik een tijd in Nederland heb gewoond, pas recent van Ebru Umar heb gehoord, toen ze door zogenaamde ‘Nederturkjes’ werd bedreigd als gevolg van haar prima Metro-column over het irritant gejengel van moskeeën in Turkije en over ‘die dooie gast’ (profeet Mohammed). In de medianasleep, waarin ze onder andere de NRC-column Juist moderne moslims wensen mij dood schreef, blonk Ebru Umar uit. Rechtdoorzee. Principieel. En moedig. Heel erg moedig. En vooral ook: ze is helemaal haar pure zelf. Haar verontwaardiging is authentiek. Dat is zeldzaam. En mensen voelen dat. Vele postmoderne politici, journalisten en – oh gruwel – ‘opiniemakers’ kunnen er een puntje aan zuigen. Haar authenticiteit, zelfzekerheid en het feit dat ze een vrouw is, is – meer nog dan wàt ze zegt en schrijft – de reden dat ze door heel wat (moderne) moslims wordt uitgespuwd en zelfs bedreigd. Maar ik maak mij geen illusies: ook bij heel wat postmoderne niet-moslims is ze daarom allicht niet geliefd. En dat niet méér politici en opiniemakers ostentatief achter haar gaan staan, is een gotspe.
De schrijfsels en media-optredens van deze oprechte no nonsense vrouw hebben mij geraakt. Ook omdat we in Vlaanderen zulke mensen helemaal niet hebben. Ik kijk dan ook bijna voortdurend met open mond naar Nederland. Jullie, Nederlanders, hadden al mensen als Hirsi Ali, Ehsan Jami, Nahed Selim, Afshin Ellian en Hafid Bouazza.
En nu is er Ebru Umar. Nederland Gidsland. In Vlaanderen bestaat dat soort mensen niet. Of beter: ze bestaan wellicht wel, maar we zien of horen ze niet. Vlaanderen loopt wat dat betreft ver achter op Nederland, maar het is niet enkel een kwestie van ‘achterlopen’: ook het cultuurverschil tussen Vlaanderen en Nederland is een niet te onderschatten factor. Nederlanders debatteren. En ze doen dat open en zakelijk. Of toch tenminste véél opener en zakelijker dan Vlamingen.
Je kunt dan ook erg veel aanmerken op Pauw en Witteman en Knevel en Van den Brink, maar vergeleken bij dergelijke programma’s in Vlaanderen, zijn ze een verademing. Ik nodig Nederlanders uit om eens naar Lieven Van Gils en Reyers Laat te kijken (op onze ‘Vrije Rode Televisie’). Ongetwijfeld vinden velen onder jullie het ‘leuk’, in de zin van ‘die schattige Vlamingen’ en hun ‘timide stijl’. Maar het is politiek correcte rotzooi van de bovenste plank. Een Vlaams Belanger zal je er bijvoorbeeld nooit aantreffen. Tenzij het is om hem met de grond gelijk te maken. Bij Pauw en Witteman heb ik echter al PVV’ers zien zitten die eerlijk werden bevraagd en keurig hun verhaal mochten doen. Ik herinner me ook de aflevering waarin Jeroen Pauw de shariapreker Mohammed Enait aanpakte (hoewel die het natuurlijk wel zwaar uitlokte en Pauw zelfs liet onthullen dat hij ‘niet gelooft in de multiculturele samenleving’). Mooi was dat, maar bij ons ondenkbaar. Vergeleken bij zo’n Lieven Van Gils is Jeroen Pauw dan ook de meest kritische journalist op aarde.
Dat brengt me bij wat voor mij de aanleiding was om dit stuk te schrijven. Wie dacht dat Ebru Umar een eendagsvlieg ofzo was, was mis. Met open mond heb ik vandaag haar column gelezen. Die gaat over Pauw en Witteman, meer bepaald over de schandelijke aflevering inzake de islamitische faalschool Ibn Ghaldoun. Zo fel Jeroen Pauw beroepsmoslim Mohammed Enait destijds aanpakte, zo flets en flauw zat hij er nu te wezen ten opzichte van de slachtofferige moslimverdedigers van Ibn Ghaldoun. Elke zin die Umar schrijft, is er dan ook los op. Haar rake conclusie:
“Ik heb respect voor jullie [Pauw en Witteman]. Jullie doen niet onder voor bankdirecteuren en foute politici: jullie ‘werken’ en krijgen geld bijgeschreven. Nederland gaat niet kapot door islamieten. Nederland gaat kapot door mensen zoals jullie, mensen met álle mogelijkheden die erbij staan en kijken. Gewoon. Omdat het kan.”
Geenstijl (ook iets fantastisch dat wij in Vlaanderen niet hebben) zou (en zal wellicht) schrijven: ‘Umar sloopt Pauw en Flauw’. Of zoiets. En zo dendert het debat in Nederland voort en blijft het in Vlaanderen muisstil. Dat de initialen van Ebru Umar dezelfde zijn als die van de Europese Unie, is dan weer te betreuren. In elk geval, Ebru Umar is toegevoegd aan mijn rijtje (Nederlandse) helden. Dat ze een vrouw is, is dubbel winst: quota enzo. Toch nog dit: wees godverdomme voorzichtig, Ebru!
En natuurlijk is ook Bert Brussen een held…
Sam van Rooy is medewerker van het studiecentrum van het Vlaams Belang en publicist. Hij is medesamensteller en auteur van ‘De islam. Kritische essays over een politieke religie’ en van ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU‘.
