65DaysOfStatic, 65DOS voor vrienden. De afgelopen negen jaar is het een van de meest inventieve postrock bands gebleken. Epische apocalyptische postrock vermengd met gebroken ritmes en dance invloeden die op We Were Exploding Anyway in 2010 zelfs resulteerde in een indrukwekkende rave postrock mix. Het leek het summum, het hoogtepunt waar 65dos de zes/zeven voor liggende jaren naar toe had gewerkt, een ware dance plaat op postrock basis.
Maar op Wild Light vindt de band uit Sheffield zich toch weer opnieuw uit. Dat wil zeggen; alle ingrediënten uit de vier voorliggende albums zijn er, maar de balans wordt wederom op een andere wijze verplaatst om tot een evenwicht te komen.
Meer ligt nu de aandacht op de aanzwellende gitaren, op de volle orgelpartijen, terwijl de elektronica, de bleeps, bloops en beats ook meer in dienst van de sfeer staan. Meer een luister-album dan een dance plaat dus, hoewel ook op Wild Light de bevrijdende euforie van de nacht lange rave terug te horen is.
In Prisms, het tweede nummer op de langspeler, buigt 65DaysOfStatic zich bijvoorbeeld weer eens ouderwets over Aphex Twin en verhakkeld de postrock bijna tot breakcore. De drumcomputer rolt door, verknipt schuddend tegen rauw grommende synths en vol ronkende gitaren.
Of in Sleepwalk City, waar triomfantelijk de overgave aan de beat wordt gevierd. Maar het zijn momenten in een verhaal, hoofdstukken die er uitgelicht aan impact inboeten. Het is juist de verkapte rust in het broeierige Taipei dat de rave in het voorgaande Sleepwalk City machtige maakt. Net als dat de opbouw naar de totale overgave in dit nummer in de zeven en halve minuut van het daar aan voorafgaande Blackspots plaatsvindt.
Op Wild Light haakt alles in elkaar, meer dan dat ooit heeft gedaan op de voorgaande platen, maar wel door juist alles van deze voorgaande platen ook te gebruiken om dat verhaal te vertellen. De meest zweverige zijde van het Britse gezelschap in zijige elfenpostrock, de rauwe explosies van het debuut The Fall Of Math en de donkere wolken van One Time For All en de elektronische punk rand die door alle platen heen loopt, komen hier op bezwerende en imponerende wijze terug en samen. Overduidelijk herkenbaar als 65DaysOfStatic, maar geenszins een herhaling van 65DaysOfStatic bewijst het kwartet uit Sheffield ook hier weer dat innovatie, vooruitgang en postrock en originaliteit best hand in hand kunnen gaan.
