“Hoe ben ik hier beland?” Het is die vraag die Earth MK. II bij mij losmaakt. “Hoe ben ik hier beland?” en “Hoe kom ik hier weer weg?”, twee vragen dus eigenlijk. Het is me in de afgelopen negen jaar wel eerder overkomen dat ik een act op Incubate (voorheen ZXZW) niet begreep of dat ik dacht dat het niet meer was dan een kunstzinnig ingepakte gimmick, maar Earth MK. II begrijp ik maar al te goed. Het is de zoveelste Ashbury Haight retro-1968- psychedelische-pop-cover-kopie band die de revue passeert. En ik sta er naar te kijken, tenen krom getrokken in mijn schoenen. Alles aan het Nederlandse kwartet lijkt gemaakt oom te klinken “als”. Zelfs de grapjes zijn pijnlijk ingestudeerd. Alles. Nou, alles behalve de gitaar dan. Daar is eerder te weinig aan gedaan en staat in het meest gunstige geval in een andere toonsoort dan de toetsen. Dus ik wil weg.
Maar ik kom niet zomaar weg. Cul de Sac staat namelijk vrij vol voor Earth MK II en als je dan voor aan in de kuil staat, is lastig je een weg te banen naar buiten door al die mensen die afkwamen op de naam Jacco Gardner. Jeugdvriend en muzikaal gelijkgezinde van Hugo van de Poel, het muzikale brein achter Earth MK. II, heeft hij het debuut van de band geproduceerd, tezamen genoeg reden voor mensen om de alternatieve kroeg van Tilburg in te duiken. En op zich had dat al een indicatie moeten zijn dat ik daar niet moest wezen. Het succes van Jacco Gardner begrijp ik immers ook niet (er is een reden waarom ik nooit iets over zijn debuut heb geschreven). Een verdomde handig producer, die perfect de geluiden van ooit geweest reproduceert, maar met veel van de geluiden van ooit geweest word ik er niet warm of koud van. Van Earth MK. II wel. IJskoud en keihard word ik er van, en terwijl ik met mijn vriendin naar buiten worstel vraag ik mij af of ik ooit iets slechters heb gezien op Incubate. Hoewel vast het geval, kan ik me dat nu even niet heugen. Feit is wel dat ik er goed chagrijnig van ben geworden.
Black Pus ramt dat chagrijn er in Extase echter rap uit. Wellicht de luidste eenmansband ter wereld, zeker de luidste die ik heb gezien, bouwt met synthesizers, samples, zijn stem en vurig drumwerk een geluidsgolf op die te groot is voor de alternatieve danskroeg. Muur trilt, vloer trilt, broek trilt, alles trilt. Dit zijn de soort dingen waarvan ik wel eens vermoed dat ze ooit op een zolderkamer als tijdverdrijf Of gimmick zijn ontstaan, Brian Chippendale (zoals de gemaskerde man achter de geavanceerde drumkit werkelijk heet) neemt het echter bloed serieus. Het moet niet alleen hard klinken, een luchtdrukgolf creëren, het moet helder en in balans. Dit is avantgarde noise van een hogere orde, precies de reiniging nodig na de ellende die mij was aangedaan in Cul de Sac.
Het beste van de donderdagavond had ik echter al gehoord voordat ik naar Earth MK. II vertrok. De laatste twintig minuten van Wolvon maakte mijn avond. Het eerste deel gemist, omdat ik Sin Fang wilde zien, een logische keuze daar Wolvon al meermaals mijn radar was gepasseerd. Zo stond het noiserock trio uit Groningen in 2012 ook al op Incubate, en mocht dit jaar op het laatste moment toch nog komen opdraven als vervangende band. Een goede keuze van de organisatie, want de band lijkt met elk optreden te groeien in felheid en overgave. Harde noise melodieën vliegen alle kanten op, net als de gitarist die – met zijn lange wapperende haren – de gehele ruimte vóór het podium al spelend wijdbeens bewandeld. Show is een ding, maar het geluid is ook goed en Wolvon bewijst wederom een van de betere noiserock bands van Nederland te zijn.
En dat het best goed gaat met de Nederlandse muziekscene gaat, wordt later nog eens bevestigd. Nouveau Vélo. Psychedelische lofi-surf-shizzle-dizzle-droom pop, om iets uit de stempeldoos te toveren, maar vooral heel aanstekelijk en fijn spingerig. Precies dat wat de priktruien en Mart-Smeet-motiefjes recht voor het podium wil hebben. Al snel verandert de kuil dan ook in een golvende dansvloer, geheel ten verdienste van het sterk spelende Helmondse trio (goed, de bassist woont in Tilburg). Na een paar kleine geluidsbugs aan het begin lijkt alles te kloppen. Wel is dit ook het moment voor mij om te vertrekken. Met nog een zwaar weekend voor de boeg, moet er worden geslapen. Misschien nog even dromend met de feeërieke soundtrack van Múm op de achtergrond, die ik eerder op de avond nog zag spelen.
Tjeerd van Erve is docent geschiedenis en schrijft onder andere voor Gonzo (Circus), The Post Online, NU.nl en LUIFABRIEK over muziek en (underground) cultuur. En nu is hij een week lang op Incubate, met potlood en camera.
