Kerstin heeft me in dit groene jurkje gefotografeerd. Ik zag haar voor het eerst twintig jaar geleden, tijdens onze studie, in de pauze buiten op de stenen. Ik vond haar onverwacht en grappig. Wat ze van mij vond weet ik niet, maar we zijn nog steeds vriendinnen.
We hadden in Amsterdam afgesproken een high tea te doen. Of een soort van. Ergens midden in de razernij van Amsterdam was een stillig pleintje. Daarboven zat een piepklein en propvol theehuisje. Een kroeg was het niet echt.
‘Ik zit hier naast twee mannen,’ sms’te Kerstin om de zitlocatie duidelijk te maken. Een zinnig kenmerk, want veel mannen dronken er geen thee, dat waren voornamelijk soortgenoten. Ik vertelde dat ik straks wat foto’s nodig had voor mijn blog en we stommelden langs het smalle houten wenteltrapje naar beneden. In mijn tas zaten de groene hakken van Sacha.
“Zou je die groene laarsjes niet gewoon aanhouden?” informeerde Kerstin.
“Die zijn toch mooi?”
“Ja, maar deze palen zijn nog mooier,” vond ik. Daarover waren we het eens.
“Ga maar voor de winkelruit staan,” zei Kerstin die de camera in de aanslag had.
“Ik wil niet voor die winkelruit, het is lelijke ruit.” vond ik.
“Jawel, goeie belichting, mooi beeld. Ga er maar voor staan.”
“Nee.”
“Ga voor de winkelruit staan.”
Ik ging voor de winkelruit staan. We maakten nog wat kiekjes van heen-en-weer-lopen en nonchalant-ergens-tegenaan-leunen en zogenaamd-aan-iets-anders-denkend.
“Wacht even tot die mensen voorbij zijn gesjokt,” zei ik
“Nee, juist niet, dan gebeurt er iets op de achtergrond. Is leuk.”
Klik, klik, klik.
Boven trok ik mijn laarzen weer aan en zorgde dat mijn jurkje niet teveel langs het hout van het tafeltje schuurde, want daar gaat de stof van pillen. De thee werd gebracht. We praatten over werk en liefde, we lachten, dramatiseerden en relativeerden. Toen was de middag alweer voorbij. Kerstin ging terug naar Haarlem en ik naar Utrecht.
Ik voelde me rustig. Door deze middag was ik innerlijk tot bedaren gekomen. Laat het leven maar weer komen.
“Tot gauw,” kusten we elkaar ten afscheid.
Die verbondenheid en twee (of meer-) zaamheid, heb ik alleen met vriendinnen. Zouden mannen onderling ook zoiets hebben? Als ze samen voetbal kijken of naar de kroeg gaan? Of is het vieren van verbondenheid voorbehouden aan vrouwen?
jurkje: Steps € 59,95
riem: Desigual € 30,-
schoenen: Sacha +/- € 80,-
hoed: H&M, € 15,-
Een wollen jurkje:
+ zit snel mooi en camoufleert op één of andere manier ook oneffenheden als buikjes
+ lekker warm, je hoeft er niet per se een jas bij aan
– zit na een dag niet meer mooi (uitgelubberd), dan moet je hem wassen
Behandeling:
– Als je wol wast, doe het dan op het wolwasprogramma, omgekeerd, max. 600 toeren centrifugeren
– Was hem met shampoo of wolwas
– Hang je natte jurkje niet uit, dan gaat hij uitzakken en dat komt niet meer goed.
– Gaat je wollen jurkje pillen? Je hebt speciale scheerapparaten om de plukjes eraf te scheren.
Fotografie: Kerstin Vogel
Marieke van Willigen is onderzoeksjournalist met een passie voor jurken. Meer jurken op Jurken van Maria. Meer Marieke op haar blog en haar website.
